محمد سریراز هنگامیکه موسیقی ما در این شش دهه اخیر، بیشتر به جانب موسیقی ارکسترال و چند صدایی (پلی فونیک) تمایل یافت و سعی داشت تا لایه ها و مفاهیم تازه ای را در موسیقی به ذهن و ضمیر مخاطب تشنه ادراکی عمیق تر از هنر بود، منعکس نماید، هنرمندانی با دانش و توان لازم با این راه گام نهادند و با خلاقیت هایی هنر موسیقی ماندگاری بخشیدند.
علیرضا خورشید فر نوازنده ساز کنترباس، سازی که پایه مهم و تعیین کننده در اینگونه همنوازی ها شناخته می شود و شخصیت سازها و اصوات را هدایت می کند، قریب به پنج دهه حضوری تعیین کننده در معنا بخشیدن به هر اجرا داشت.
در تمام این سالها او در سایه سار نغمه های شیرین این سرزمین، صادقانه و آرام، روحی نو با حضورش در هر اجرا می بخشید و لایه ای ارزشکند بر آن می افزود.
حضور او «حضور حاضر و غایب» بود و تجلی طلوع خورشید. ارکستر سمفونیک تهران، ارکستر موسیقی ملی و ده ها ارکستر و صدها اجرا، هدیه او به زندگی مردمان ما بود.
هیچکس ندانست چگونه قلب پاک او چنین از شادمانی و موفقیت هنرمندای که در جلو صحنه بودند و چنین نیز دوستشان می داشت، می طپید، در یک لحظه از مرز هستی گذشت و طنین نغمه هایش در را در گوش جان جامعه موسیقی و دوستداران نغمه های این سرزمین بر جای گذاشت.
انسانی که آنسان بود و کم نظیر و رفتنش ضایعه ای سخت برای هنر موسیقی ما…
دهم آذر ۹۳
آقای دکتر ناسلامتی شما ریس هیت مدیره خانه موسیقی هستید و از بزرگداشت حتی کوتاه درباره این دوستتان در همان خانه موسیقی کاری نکردید و الان که فوت کردند فریاد وااسفا سر می دهید؟