گفتگوی هارمونیک | Harmony Talk

راخمانینف؛ واپسین نماینده یک سلسله بزرگ (۵)


تفسیری مختصر بر این پیانو کنسرتو

وقتی پیانو کنسرتوی شماره ۲ راخمانینوف برای نخستین بار در اکتبر سال ۱۹۰۱ در یکی از کنسرتهای فیلارمونیک مسکو به طور رسمی به مورد اجرا گذارده شد، خود آهنگساز در نقش تکنواز پیانو هنرنمایی کرد. این کنسرت با استقبال پرشوری مواجه شد و پیانو کنسرتو از همان نخستین اجرا در دل علاقمندان جایی مطمئن یافت و دلایل این مقبولیت نیز بسیار روشن بود: این کنسرتو سراسر مشحون از الهام بخشیهای ملودیک بسیار فریبنده و دلنشین است و هر شنونده ای را هر چقدر هم مشکل پسند باشد بی اختیار تحت تاثیر قرار می دهد. از همان نخستین اجرا، موفقیت چشمگیر این کنسرتو بدان اندازه بارز بود که مقام و شخصیت راخمانینوف را هم به عنوان یک انسان و هم به عنوان یک آهنگساز باری دیگر تثبیت ساخت.

چندی بعد راخمانینوف به سمت رهبر دسته ارکستر اپرای بزرگ مسکو (بالشوی تئاتر) منصوب شد و ضمنا مرتبا از او دعوت به عمل می آمد تا در رسیتالهای مختلف در نقش پیانیست تکنواز شرکت جوید و دوستداران موسیقی را محظوظ سازد.

در واقع بر میزان توجه محافل موسیقی و شماره دعوت از وی چندان افزوده شد که تا چند سال بعد از حد توانایی اش فراتر می رفت و بنابراین به ناچار مسکو را ترک گفت تا به خلوت و آرامش دست یابد. با خانواده اش در شهر درسدن مستقر گردید و ظرف ده سالی که از آن پس آمد فقط گاه به گاه به روسیه بازگشت.

جذابیت و فریبائی پیانو کنسرتوی شماره ۲ راخمانینوف از مدتها پیش مورد توجه کارگردانان سینما قرار گرفته و آنرا موسیقی مناسبی برای همراه ساختن با داستانهای شورانگیز عشقی یافته اند (از جمله فیلم فراموش نشدنی “برخورد کوتاه” که براساس رمانی به همین نام به قلم “نوئل کووارد”، ساخته شده است.)

صادق رنجکش

صادق رنجکش

۱ نظر

بیشتر بحث شده است