به بهانه کنسرت ارکستر کامه راتا در تالار وحدت (۳)

نگاه هنری تدسکو را به خوبی در این نقل قول می توان ردیابی کرد:”هیچ وقت به مدرنیسم یا نئوکلاسیسم یا هر “ایسم” دیگری معتقد نبوده ام. معتقدم موسیقی یک فرم زبانی است که قادر به پیشرفت و بازسازی است. با این وجود موسیقی نباید آنچه را که توسط نسل های پیشین عرضه شده، کنار بگذارد. هر ابزار بیانی به شرطی که در موقعیت مناسب و به جا استفاده شود، می تواند مفید باشد (بنا به ضرورت نهادی ، نه میل و هوس یا مد روز). ساده ترین ابزارها معمولا بهترین آنها هستند. آنچه من درطول دوران تکامل هنری ام جستجو کرده ام، بیان شخصی با ابزارهایی هرچه ساده تر و مستقیم تر، در درون زبانی هرچه شفاف تر و دقیق تر بوده است.”

کنسرتو گیتار شماره ۱ در ر ماژور Op.99

این کنسرتو در سال ۱۹۳۹ ساخته شد. سه موومان این قطعه عبارتند از:

I. Allegretto

II. Andantino alla romanza

III. Ritmico e cavalleresco- Quasi andante – Tempo I

انگیزه ساخت این کنسرتو ملاقات تدسکو با آندره سگوویا در فستیوال انجمن بین المللی موسیقی معاصر در ۱۹۳۲ در ونیز بود. کنسرتو گیتار یکی از اولین آثار از مجموعه گسترده آثاری بود که وی بعدها برای گیتار نوشت و شمار آنها به حدود ۱۰۰ قطعه می رسد. این رپرتوار گسترده، شهرت تدسکو را به عنوان یکی از مهمترین آهنگسازان گیتار در قرن بیستم برای وی به ارمغان آورد.

اتمسفر این کنسرتوی نئوکلاسیک، با ادبیات رایج کنسرتو گیتارهای مشهور دوره خود هماهنگی دارد و امروزه در کنار کنسرتوهای رودریگو، ویلا لوبوس و … از برجسته ترین کنسرتو گیتارهای قرن بیستم به شمار می رود.

موومان سوم مشهور این اثر با بهره گیری از تم های فولکلور اسپانیا و ارکستراسیون و واریاسیون های استادانه، با خصلت ریتمیک و زنده و سبک فاخر و حماسی خود، گرما و شور خاصی را در شنونده برمی انگیزد.

جان تَوِنر (John Tavener)

سر جان تونر، متولد ۱۹۴۴ در لندن، و از نوادگان مستقیم آهنگساز قرن شانزدهم “جان تورنر” است. با کانتات دراماتیک “The Whale” در سال ۱۹۶۸ برای نخستین بار توجهات را به خود جلب کرد که بر پایه داستان معروف یونس پیامبر نوشته شده بود. سال پس از آن به سمت مدرس کالج موسیقی ترینیتی منصوب شد.

در سال ۱۹۷۷ به کلیسای ارتدوکس روسیه پیوست. تئولوژی و سنت های مسیحی بر پایه متون مقدس ارتدوکس تاثیر مهمی بر آثارش گذاشت. پژوهش او در فرهنگ روسیه و یونان در آثاری چون “رکوئیم آخماتووا” و “شانزده هایکو از سفریس” رخ نمود.

از آثار شاخص پس از آن دوره می توان از “The Protecting Veil” (1988) و “Song for Athene” (1993) نام برد که اثر اخیر در مراسم خاکسپاری پرنسس دایانا در سال ۱۹۹۷ اجرا شد. ضمن آنکه تونر پس از مرگ دایانا قطعه جداگانه ای به نام “Eternity’s Sunrise” را بر پایه شعری از ویلیام بلیک، به خاطره وی تقدیم کرد.