گفتگوی هارمونیک | Harmony Talk

موسیقی آفریقای جنوبی (۷)

در اواسط دهه هفتاد قرن بیستم، گروه Rabbitt در آفریقای جنوبی به شهرت رسید. این گروه متشکل بود از ۴ مرد جوان که کار خود را با اجرای دوباره قطعه “Jethro Tull” آغاز نمودند و در اقدامی جسارت آمیز عکس برهنه ای را بر جلد دومین آلبوم خود به نام “A Croak and a Grunt in the Night” قرار دادند.

مدیریت خلاقانه گروه به عهده پاتریک فان بلرک (Patric van Blerk) بود. در واقع رابیت توانست تبی مانند تب بیتلز را در بازار موسیقی پاپ جوانان در آفریقای جنوبی به وجود آورد. این گروه در سال ۱۹۷۷ منحل شد.

ترور رابین (Trevor Rabin)، از اعضای گروه، شغل موفقیت آمیزی را در ایالات متحده یافت و به عنوان نوازنده میهمان در گروه های راک برجسته به نوازندگی پرداخت. او همچنین به ساخت موسیقی فیلم نیز مشغول شد.


تغییری در حال و هوا

با نزدیک شدن دهه هفتاد به سال های پایانی خود، حال و هوا نیز تغییر کرد و پژواک های جنبش پانکِ طبقه عصبانی کارگر به آفریقای جنوبی نیز رسید.
منطقه سفید پوست نشین و فقیرتری به نام اسپیرینگ که در خارج از ژوهانسبورگ قرار داشت به مکانی برای پرورش نسل جدیدی از خواننده های راک تبدیل شد که از رژیم سفیدپوست و سرکوبگر آفریقای جنوبی نا امید شده بودند.

گروه “Radio Rats” به طنز اجتماعی پرداختند، در حالیکه “Corporal Punishment”، دارکی (Darkie) را عرضه کرد که تصویری طعنه آمیز از نگرانی ِ توأم با افسردگی سفید پوستان بود. گروه هایی مانند “Asylum Kids” و “Dog Detachment” نیز زیر پرچم شورش جوانان به فعالیت پرداختند و پیروان زیادی نیز پیدا کردند.

تا اواسط دهه هشتاد، فرهنگ راک آلترناتیو با تفاوت های فراوان شکل گرفته بود. جیمز فیلیپس (James Phillips)، از پایه گذاران گروه “Corporal Punishment”، یکی از شخصیت های اصلی بود. او با نام مستعار برنلدوس نیمند (Bernoldus Niemand) آلبومی از سرود های طنز آمیز به زبان آفریکانز ساخت که به عنوان مثال نام یکی از آن ها “Hou My Vas, Korporaal” بود که طنزی بود درباره ارتش که تأثیر خود را بر کل جنبش آلتناتیو آفریکانس بر جای گذاشت؛ جنبشی که عبارت بود از اعتراض به آداب های اجتماعی سرکوب کننده.

گروه هایی مانند گروه بلوزِ “Gereformeerde” و خوانندگانی مانند کوس کومبیوس (Koos Kombuis) بعدها طرفداران پرشوری یافتند. در همان زمان، فیلیپس و گروهش، “Cherry-Faced Lurchers” آثار راک بلوز شگفت انگیزی را خلق کردند. عرصه پر جنب و جوش زیرزمینی که برای موسیقی راک به وجود آمده بود، گروه های شاخصی مانند سافتیز (the Softees)، اروپلین (the Aeroplanes)، برایت بلو (Bright Blue) و داینامیکس (the Dynamics) را در بر می گرفت و باعث شد که جوانان سفید پوست سرکش آفریقای جنوبی در دهه ۸۰ قرن بیستم به کار خود ادامه دهند.

تلاقی

در این اوضاع بود که بین موزیسین های سیاه پوست و سفید پوست تلاقی بوجود آمد. جانی کلگ (Johnny Clegg) که یک مردم شناس اجتماعی بود، آنقدر درباره موسیقی و رقص زولو (Zulu) آموخته بود که گروه خود را به نام جولوکا (Juluka) راه اندازی کرد و رهبری آن را به سیفو مچونو (Sipho Mchunu) سپرد. توانایی جولوکا در ترکیب موسیقی سنتی زولو با موسیقی پاپ و فولکلور سفید پوستان، در واقع چالشی بود برای مرزهای نژادی که رژیم آپارتاید سعی داشت بین سیاه پوستان و سفید پوستان بوجود بیاورد.

گروه هایی مانند ایوید (eVoid)، وایا افریکا (Via Afrika) و مانگو گروو (Mango Groove) با سبکی که بیشتر به موسیقی پاپ متمایل بود، این برخورد موسیقیایی که کلگ پایه گذاری کرد را ادامه دادند. در خارج از آفریقای جنوبی، کلگ را «زولوی سفید پوست» نامیده بودند. کلگ، سپس گروهی با نام سّووکا (Savuka)، را پایه ریزی کرد که در راه موفقیت آمیز گروه پیشین او قدم نهاد.

محبوبه خلوتی

محبوبه خلوتی

۱ نظر

بیشتر بحث شده است