داستی اسپرینگفیلد (۲)

اسپریتگفیلد به غیر از آغاز یک پروژه ناتمام و همراهی با آن موری Anne Murray (متولد ۱۹۴۵ کانادا، خواننده ای با صدای قوی آلتو که ترانه هایش برای شنوندگان موسیقی پاپ، کانتری و مدرن به یک اندازه جذاب است)در آلبوم Together، تقریبا در میانه دهه ۷۰ از دنیای موسیقی دور ماند و درگیر مشکلات استفاده از مواد اعتیاد آور شد. تا اینکه با آلبومی به نام It Begins Again به تهیه کنندگی روی توماس بیکر Roy Thomas Baker و همچنین Living Without Your Love، توانست مجددا توجه مخاطبین را به خود جلب کند.

اسپرینگفیلد تا سال ۱۹۸۲ تنها به اجرای تعداد زیادی موسیقی متن فیلم پرداخت و سپس با آلبوم White Heat که ریشه در موسیقی پاپ-سینت (موسیقی پاپ متکی بر سینتی سایزر) داشت به صحنه موسیقی بازگشت. این آلبوم هم از نظر تجاری ناموفق و از نظر هنری تحسین شد و از آن پس تنها به اجرای تک ترانه پرداخت که ترانه دو صدایی او با اسپنسر دیویس Spencer Davis به نام Private Number، بالادی به نام Sometimes Like Butterflies و اثری با ریچارد کارپنتر Richard Carpenter به نام Something in Your Eyes همه آثاری موفق بودند.

پس از بازگشت داستی به کالیفرنیا در سال ۱۹۸۷، گروه تکنو-پاپ Pet Shop Boys با او تماس گرفت تا به اجرای ترانه دو صدایی What Have I Done to Deserve This بپردازند.این تک ترانه در سراسر جهان با موفقیتی بی نظیر روبرو شد و در آمریکا و بریتانیا به رده دوم صعود کرد و داستی را به نسل جدیدی از شنوندگان معرفی کرد. اعضای گروه پت شاپ بویز، نیل تنانت Neil Tenant و کریس لو Chris Lowe با تهیه تعدادی ترانه برای آلبوم سال ۱۹۹۰ داستی به نام Reputation موافقت کردند که این اثر پس از دوران اوج او در دهه ۶۰، موفقترین آلبوم اسپرینگفیلد به شمار می آید. آلبوم بعدی او A Very Fine Love در سال ۱۹۹۵، با تاثیراتی از موسیقی کانتری در نشویل ضبط شد.

در همین سال و در طی ضبط این آلبوم داستی به بیماری سرطان مبتلا شد و این بیماری که پس از ماهها شیمی درمانی به نظر درمان شده بود، مجددا بازگشت و او را در دوم مارچ ۱۹۹۹ و در سن ۵۹ سالگی از پای درآورد.

در مراسم یادبود او، عده کثیری از علاقمندان و هنرمندان هم دوره و معاصر گرد آمدند. لولو، خواننده همدوره، دوست نزدیک و رقیب داستی در چارتها، در این مراسم گفت:” داستی همیشه منبع الهام من بود، من او را در زمانی که عضو گروه “اسپریگفیلدز” بود به یاد می آورم، آنها فوق العاده بودند و داستی اولین کسی بود که با کار سولوی خود، تواناییهای زنان این حرفه را به خوبی نشان داد او روح خود را به تمام جهان هدیه کرد، برای خواندن با چنین اشتیاق و احساسی، باید روحت را برهنه کرده باشی. ”

نیل تنانت، عضو گروه پت شاپ بویز در مورد او چنین گفت:” در سالهای ۶۰ که من در سنین رشد بودم، داستی تجسم کامل یک موجود دل انگیز و افسانه ای بود، مدل موهایش، چشمانش.. و من با شنیدن صدایس احساس عجیبی داشتم، او به خاطر موسیقی اش همیشه یک افسانه باقی میماند.”

برت باکاراک صدای داستی را چنین توصیف میکند:” ، او صدایی او به حدی نادر و زیبا بود که من تنها با شنیدن سه نت میفهمیدم که این صدای داستی است ”

کشور انگلستان و همتایان داستی در ماههای آخر زندگی او، بالاخره افتخارات از موعد گذشته او را به وی ارزانی داشتند. داستی از طرف سلطنت بریتانیا به عنوان شوالیه گری مفتخر شد و در ایالات متحده به طور رسمی در تالار شهرت راک اند رول Rock & Roll Hall of Fame پذیرفته شد. اما در نهایت تاسف، مراسم رسمی این پذیرش، ۱۳ روز پس از درگذشت وی انجام گرفت.

به گفته یکی از منتقدان:

“در مقابل خواننده ای که میتواند بر شیوه تغییر نیافته و تصفیه نشده ریتم و بلوز، ریزه کاریهای نرم و لطیف و دلفریب آثار باکراک و دیوید، خودستایی و لاف گزاف ظاهری استانداردهای برادوی و سادگی زیرکانه پاپ کلاسیک چنین تسلطی داشته باشد، چه میتوان گفت؟ هیچ نوعی از موسیقی که داستی قادر به اجرای آن نباشد وجود نداشت”

vh1.com