آروین صداقت کیش

اگر چند لحظه اینترنت قطع شود بخشی از حقیقت کنسرت نزد همه‌ی مخاطبان ناپدید می‌شود. واقعیت‌های مرتبط یک کنسرت که در اجرایی حقیقی بی کمک فناوری به هم پیوسته‌اند اینجا بیش از پیش گسسته می‌شوند. تا پیش از این در یک کنسرت معمولی ممکن بود در اثر اشکالی فناورانه تنها نوازنده‌ها را ببینیم اما صدا را نشنویم. اکنون برعکسش نیز کاملا قابل تصور است. این پدیده‌ای است که اگر هم تا پیش از این نمونه‌ها و نمودهایی داشت لااقل با این سطح عمومیت تجربه نشده بود.

بیماری که آمد اول از همه فعالیت‌های فرهنگی را قربانی کرد، مخصوصا آنها که نیاز به گرد هم آمدن دارد. عجیب نیست. این فعالیت‌ها با وجود همه‌ی گردش مالی بزرگی که در دوران مدرن اطرافشان شکل گرفته است، در رده‌ی تفنن و سرگرمی رده‌بندی می‌شوند. به زعم اداره‌کنندگان اغلب جوامع خاموش و در محاق شدنشان زیان کم‌تری می‌رساند تا تعطیل شدن این یا آن کارخانه یا هر محل تجمع دیگر. این گزاره البته قابل مناقشه است اما ما که خود سود و زیانمان در این کار است برای مناقشه داوران بی‌طرفی نیستیم. پس این بخش را بگذاریم و بگذریم.

در حقیقت اینجا محور زمان نگریستن به روی‌دادهای موسیقایی و سیاسی است که تعیین می‌کند ما سیر امور را به شکل «تاثیر چپ‌گرایی/گرایان» بر «گفتمان هویت‌خواه موسیقایی» ببینیم یا نوعی تناظر ناگزیر در جریان تاریخ آن دوره. اگر ترتیب وقایع را چنان که در زمان طبیعی رخ داده ببینیم به ندرت شاهدی پیدا می‌کنیم که یکی از سازمان‌های چپ ایرانی طرح و برنامه‌ی موسیقایی اعلام‌شده تا پیش از سال ۵۶ داشته و خطوط اصلی آن هم با هویت‌خواهی سنت‌گرای موسیقایی مورد بحث پیوندی داشته باشد. برعکس، اینجا هم فقط بر سر بدیل بودن توافق و همسویی وجود داشت.