کیوان پهلوان

همچنان که جایزه‌ پولیتزر موسیقی سال گذشته به اثر آهنگسازی شده‌ کارولاین شاو، زن آهنگساز جوان آمریکایی رسید و نشان داد با وجود تمام فشارها زنان در عرصه وجود داشته‌اند و خلق‌های هنری قابل توجه‌ای نیز ارائه کرده‌اند. (برگرفته از سایت بی بی سی، شبنم شعبانی، روزنامه نگار، ۸ مارس  ۲۰۱۴- ۱۷ اسفند ۱۳۹۲ )

شاید با کمی خوشبینی می‌توان گفت دوران نگاه درجه‌ دو به زنان در ارکستر در بیشتر نقاط جهان به پایان رسیده است و تنها نیاز به طی یک دوره‌ زمانی جهت جبران وضعیت نابرابر گذشته باقی است. دیگر دختران نوجوان به دلیل نداشتن آینده‌ی حرفه‌ای از انتخاب سازهایی که قبلاً مردانه شمرده می‌شدند نهی نمی‌شوند و رفته‌رفته با بازنشسته شدن نوازندگان قدیمی دختران هم شانس خود را برای درخواست کرسی‌ های نوازندگی در ارکسترهای بزرگ، امتحان می‌کنند.

با کنار هم گذاشتن گفته‌های تمیرکانف و آلسوپ در همین مقاله، پیچیدگی وضعیت تا حدود زیادی عیان می‌شود: رهبری به عنوان یک حرفه‌ بسیار دقیق نیازمند جدیت و انضباط فوق‌العاده و اقتدار است که مخالفان رهبری زنان، یک زن را ذاتاً فاقد آن می‌دانند و اگر زنی هم واجد آن خصلت‌ها باشد، غیرعادی و یک تهدید تلقی خواهد شد!

برای رسیدن به این درجه از تخصص و باوراندن آن به نه تنها موسیقیدانان؛ بلکه به مدیران هنری و موسیقی در ایران چه دشوار است! قبولاندن رهبری ارکستر سمفونیک از سوی زنان در تمامی جهان حتی در کشورهای پیشرفته اروپایی که قرن‌ها با این ساختار، موسیقی می نوازند؛ رهبری زن برایشان در طی تاریخ مشکل و حتی می توانیم بگوئیم، غیر قابل هضم بوده است.