کیوان پهلوان

امیر تتلو آنطور که خود نیز اذعان دارد اصلا سیاسی نیست؛ ولی برای گرفتن مجوز خواندن ناچار است امیدوار باشد تا با رای دادن به یکی از جناح های سیاسی بتواند ساده ترین درخواست یک هنرمند که همانا مجوز خواندن برای دوستدارانش است را بگیرد. او پس از آن بر روی موضع خود در داشتن تتو پافشاری می کند و هرچه مشهورتر می شود مورد غضب بیشتر قرار می گیرد.

جهانبگلو در ادامه می افزاید: «شهروندان در گوشه و کنار جهان تنها به مسئلۀ اقتصادی و رفاه اجتماعی خود شان توجه دارند. متاسفانه با کاهش حساسیت شهروندان به مسائل سیاسی، سیاست در روزگار ما صرفا به وسیله‌ای برای قدرت‌طلبی و جاه‌طلبی تبدیل شده است. از سویی همه می‌ خواهند مثل هنرپیشه‌های سینما فقط معروف بشوند، حالا در هر زمینه‌ای که هست از معاملات ملکی گرفته تا خبرنگاری و کار سیاسی. این موجب می‌شود که ما مسیر را گم کنیم… از سوی دیگر با اعتلای فردگرایی لذت‌ جویانه ای مواجهیم که با خود طفولیت فکری هم آورده است.

پس از این که امیرمهدی ژوله در شهریور ۱۳۹۴، در یک استندآپ کمدی در برنامهٔ خندوانه، در کنایه به تتلو و تتلیتی‌ها گفت: «من اگه نویسنده نمی‌شدم، خواننده می‌شدم … اسمم هم می‌گذاشتم ژوله‌یا!، یا فکر کنید اسممو می‌گذاشتم امیر ژوژولو و طرفدارام هم می‌شدن ژوژولی‌ها»، سیل کامنت‌های انتقادی «تتلیتی‌» ها روانه صفحهٔ اینستا گرام او شد.

امیر تتلو نمونه ای شاخص از مقاومت مدنی نسل جوان پس از انقلاب از بعد هنری و حاصل شرایط بحران اجتماعی و فرهنگی ایران و همچنین جهان است. پس از مصاحبه ای که بی بی سی با این خواننده جنجالی انجام داد، بار دیگر حساسیت برخی برانگیخته شد و به همین دلیل نگارنده، تصمیم گرفتم درباره این شخصیتِ جنجالی و شرایط موجود ایران و جهان، تحلیل آسیب شناسانه انجام دهم تا شاید کمکی هر چند کوچک به طرز تلقی و دیدگاهمان گردد.