خسرو جعفرزاده

در سال ۱۹۸۴ میلادی از بنیان گذاران انجمن هنرمندان ایرانی مقیم وین بودم و در وین کنسرت هایی سازمان دهی کردم که در طی آنها با استادان موسیقی ایرانی از نزدیک آشنا شدم که اغلب به دوستی هایی پربار و با ارزش انجامیدند. در انجمن هنرمندان ایرانی مقیم وین از سال ۱۳۶۶ تا ۱۳۷۰ فصلنامه «ره آورد وین» جمعاً در ۸ شماره تهیه و منتشر کردم و اولین مقاله های من در این مجله (چاپ نمی توان گفت، چراکه) فتوکپی شد. با جمعی از دوستان موسیقیدان ایرانی مقیم وین گروهی تشکیل دادیم (گروه شیراز) و کنسرت هایی هم در اطریش و آلمان اجرا کردیم.

در سال های آخر دهه ۷۰ ( میلادی) توجه ما (ایرانیان مقیم خارج از کشور) دوباره به ایران جلب شد. خبرهایی غیر عادی از ایران نشان از فعل و انفعالاتی داشتند که بعد به انقلاب منجر شد. من در همین دوران – تاریخ دقیق اش در خاطرم نیست – با رادیو موج کوتاه به فرستنده رادیو تهران گوش می کردم، بعد از اخبار خانم گوینده خبر داد که حالا برنامه ای از کنسرت گروه شیدا به سرپرستی محمدرضا لطفی و با آواز محمدرضا شجریان (محمدرضاهایی از نوع دیگر!) در دستگاه نوا که در جشنواره طوس اجرا شده می شنوید. همه این نام ها: شیدا، نوا، لطفی، شجریان، جشنواره طوس ناشناخته و تازه بود.

پنجم و ششم متوسطه را در قزوین گذراندم (پدر شده بود شهردار قزوین) و معلم ویولن من معلم موسیقی مدارس قزوین بود و از اهالی رشت و اگر چیزی یاد گرفتم از ایشان بود که کتاب اول و دوم هنرستان موسیقی (تهران) را با من کار کردند (اسم شان یادم نمی آید اما یادشان گرامی باد) هم در آنجا اولین بار در کنسرت های مدرسه ای شرکت داشتم که آهنگ های معروف آن دوران را (بارون بارونه زمینا تر میشه) اجرا می کردیم و بسیار مورد توجه و تشویق حضار محترم (که غیر از کنسرت های ما هیچ کنسرت دیگری ندیده و نشنیده بودند) قرار می گرفتیم و همه فکر می کردیم که علی آباد هم شهری است.

دو سال از درگذشت خسرو جعفرزاده نویسنده و محقق فقید ژورنال گفتگوی هارمونیک می گذرد. امروز با همت همسر هنرمند او «فروغ کریمی»، یادبودی بر مزار او در شهر وین اجرا می شود. به همین مناسبت و به پاسدات یاد او، قصد داریم اتوبیوگرافی ای از ایشان را در ژورنال گفتگوی هارمونیک منتشر کنیم: