فرهاد پوپل

چایکوفسکی در ادامه می گوید: «در کنسرت ها این قطعه همیشه تأثیر فوق العاده ای ایجاد می کند. اما در تئاتر، وقتی همه این صخره های مقوایی را می بینید، ابرهایی که از پارچه ساخته شده اند، سربازانی که در صحنه به طرز ناخوشایندی در حال حرکت هستند و این آسمان نقاشی شده بی نظیر، که به منظور نشان دادن آسمانی بالاتر از ابرها ترسیم شده، همه اینها سبب می شود که موسیقی، تمام وضوح تصویری خود را از دست بدهد. بنابراین، در اینجا تئاتر به منظور تقویت تصور شخص عمل نمی کند، بلکه در عوض، آب سردی است که بر روی حاضرین می ریزد. سرانجام، من نمی فهمم و هرگز نفهمیده ام که چرا نیبلونگ ها (لیبرتوی اپرای حلقه) یک شاهکار ادبی محسوب می شوند. شاید بتوان آنها را به عنوان یک شعر حماسی ملی د ر نظر گرفت، اما نمی توان به عنوان یک لیبرتو در نظر گرفت. همه این ووتان ها، فریکاها، برونهیلده ها و غیره بسیار ناممکن هستند، بنابراین غیر انسانی می نمایند. احساس همدردی شدید با آنها بسیار دشوار است و به علاوه، در همه اینها روح زندگی بسیار کمی وجود دارد! ووتان سه ربع ساعت را صرف سرزنش برونهیلده به دلیل نافرمانی او می کند. چقدر کسل کننده! و با این وجود تعداد بسیاری از بخشهای شگفت انگیز، چشمگیر و زیبا از یک نگاه کاملاً سمفونیک در آن وجود دارد.« (۱۱)

مخالفت ایگور استراوینسکی با واگنر موضوعی آشکار برای همگان است. وی در سخنرانی های هاروارد خود که با نام «بوطیقای موسیقایی» منتشر شده، موسیقی آوازی واگنر را به نعره تشبیه کرده است.(۹) اما فئودور استراوینسکی، پدر وی و از بزرگترین خوانندگان اپرا در زمان خود، لقب واگنرین کوچک را به پسرش می داد. حتی عکس بزرگ واگنر در اتاق وی بود. تاثیر واگنر در زمان تحصیل او با ریمسکی کورساکف بسیار شدید شد. ریمسکی کورساکف، استاد استراوینسکی بسیار تحت تاثیر موسیقی واگنر بود و این تاثیر در دوره های مختلف این آهنگساز نمایان است (اپرای ملادا، افسانه شهر نامرئی کیتژ). به خصوص در قسمت های سکوئنس وار با ریتم هارمونیک بسیار کند که بسیار تحت تاثیر شروع اپرای حلقه بود. (۱۰)