سعید مجیدی

در بخش ۲ و بخش ۳ کتاب، مولف تلاش کرده از برخی مفاهیم علم آواشناختی برداشت‌هایی در راستای آواز داشته‌باشد، اما به هر علت، به خطاهایی علمی انجامیده است.

1- سهل‌انگاری در کاربرد واژۀ کلاسیک و اصطلاح کلاسیک‌سازی وجود دارد که «کتاب را بخشی از جریان کلاسیک‌سازی موسیقی» (ص ۱۰ سطرهای ۱۳ تا ۱۵) در مفهوم «چشم‌انداز رو به رشد و آیندۀ موسیقی ایرانی» می‌داند. اما به‌طور دقیق واژۀ کلاسیک و اصطلاح کلاسیک‌گرایی در معنای رایج آن:

حفظ و آموزش آواز ایرانی، این هنر کهن، در عصر حاضر نیاز به پژوهش از جنبه‌های گوناگون دارد. پژوهش‌هایی که به تولید دستورهای آموزشی نو، با فراگیری آسان و مبانی علمی منجر شود. تولید چنین آثاری نیازمند تلاش‌ افرادی است که علاوه بر شناخت عمیق از ردیف و آواز ایرانی، از علوم جدید آواشناسی و اندام‌شناسی و سایر مباحث علمی مرتبط با آواز و خوانندگی آگاهی داشته باشند. و با توجه به این‌که هنوز رشتۀ تخصصی آواز در دانشگاه‌های معتبر کشور وجود ندارد، تولید آثار و پژوهش‌های علمی محدودی در این حوزه انجام گرفته است. همچنین در معدود واحدهای درسی رشتۀ نوازندگی ساز ایرانی مرتبط با آواز، کمبود منابع علمی و دقیق وجود دارد و استادان آواز یا برخی نوازندگان و ردیف‌دانانی که در دانشگاه‌ها این واحدها را تدریس می‌کنند، معمولاً بی‌توجه به آموزش علمی و صرفاً با اتکا بر داشته‌های تجربی و عملی سازی یا آوازی خود به انتقال و تدریس آواز مشغولند.