تفاوتهای صوتی استردیواری و گوارنری (۳)

طیف میانگین سطوح باند ۳/۱ اکتاو:

برای فهم بهتر نمودار ۴، نتایج بدست آمده از هر گروه ویولون را در نظر می گیریم. بدین ترتیب شباهت هایی که به آنها اشاره شد را بهتر در می یابیم. همچنین بین دو سری قطعه نواخته شده در ۵۰۰ هرتز نیز تفاوتی را مشاهده می کنیم، بدین ترتیب که سری تک قطعه ای فرورفتگی و سری ۱۵ قطعه ای قله ای را از خود به جا گذاشته اند.

انتظار می رود که باند ۵۰۰ هرتزی که سطوح ۳ دسی بلی خود را به ترتیب در ۴۴۰ و ۵۶۵ هرتزدارد، رزونانس (resonance ) C3 را که در حالت عادی در حدود ۵۵۰ هرتز یافت می شود را در بر بگیرد. این رزونانس برای سازهای با کیفیت [۱و۲] بالا می باشد اما اغلب یک فرورفتگی بین T1 (حدود ۴۳۰ تا ۴۸۰ هرتز) و C3 (حدودا ۵۲۰ تا ۵۶۰) نیز در محدوده ۵۰۰ هرتز قابل مشاهده است.

با نگاهی دقیق تر به پرده های (tone) نواخته شده در گزیده کنسرت ویولون سیبلیوس درمی یابیم که تنها چند پرده پایه ای یا هارمونیک در آن باند نواخته شده اند (۴A#، B4، C5 یا۵ C#). هارمونیک اول در سیگنال زهی با کاهش ۶ دسی بلی سطح قوت در مقایسه با پرده پایه ای همراه است. همچنین احتمالا پرده های موسیقایی، ضعیف نواخته شده اند. به همین دلیل است که در گزیده سیبلیوسِ نمودار ۴ در باند ۵۰۰ هرتزی ۳/۱ اکتاو فرورفتگی مشاهده می کنیم.

نمودارهای منحنی میانگین برای ویولون های استرادیواری و گوارنری به نظر مشابهند، در حالیکه تفاوت های سیستماتیکی بین آنها وجود دارد. احتمالا بلندگو در نواختن تک قطعه به ساز نزدیک تر است که باعث می شود سطوح ثبت شده این قطعات بالاتر باشد.