محبوبه خلوتی
لورین مازل (که در واقع ماهزل تلفظ می شود) در ۸۴ سالگی بر اثر مشکلاتی که ناشی از نارسایی ریوی بود در محل زندگیش در مزرعه کسلتن درگذشت. مازل، رهبر ارکستر و ویولنیست، روزهای آخر عمر خود را مشغول تمرین برای جشنواره کسلتن بود که خود راه اندازی کرده بود.
مازل در مراسم افتتاحیه جشنواره کسلتن در شب ۲۸ ژوئن، یعنی حدود دو هفته پیش، شرکت کرده بود اما همان موقع نیز ضعف بر او غلبه کرده بود و وقتی برای ایراد سخنرانی به سمت میکروفون می رفت با گرفتن دستش بر روی دیوار راه می رفت. او پیش از اجرای اپرای «مادام باترفلای» که قرار بود خودش رهبری کند، درباره توانایی اپرا در فراتر رفتن از «این همانی» و ارائه واقعیت به مخاطبش سخنرانی کرد. مازل آن شب «مادام باترفلای» را رهبری نکرد. شاید این سخنرانی آخرین سخنرانی او در جمع بوده باشد.
مازل روشنفکری تحلیل گر بود. در دانشگاه ریاضیات و فلسفه خوانده بود و شش زبان را خوب می دانست: فرانسه، آلمانی، پرتغالی، اسپانیایی، ایتالیایی و انگلیسی. مازل فعالیت های دیگری به غیر از موسیقی را نیز دنبال می کرد. اجراهای او با دقت زیاد به جزئیات اما آرام و بدون دغدغه احساسی به نظر می رسیدند. اما اجراهای او از نظر افراد پر هیجان و شدیداً احساسی از مرحله پرت بودند.
مازل زیر نور صحنه بزرگ شده بود و از ۹ سالگی به رهبری ارکستر می پرداخت؛ شاید همین امر سبب شده بود که او به خود مطمئن، لجباز و گاهی مغرور باشد؛ هر گاه به مدیریت می رسید تغییراتی را که می خواست انجام دهد را اعلام می کرد و توضیح می داد که چرا رویکردی که انتخاب کرده است از رویکردهای پیشین بهتر است. مازل می دانست که چه می خواهد و راه بدست آوردنش را نیز می دانست. اگر هم در کارش با مانعی مواجه می شد که نمی توانست از سر راه خود بر دارد، آن را رها می کرد و به عموم نیز درباره آن توضیح می داد.
تصویری که یک ماه پیش از لورین مازل در جشنواره کسلتن گرفته شد
او دوره کوتاه خود به عنوان مدیر کل و مدیر هنری ارکستر ملی وین را نیز به همین شکل سپری کرد. مازل نخستین آمریکایی بود که به چنین موقعیتی در این ارکستر دست یافت.
هرچند مازل بیشتر به عنوان یک رهبر شناخته شده بود اما اهمیت و شناخت جهانی او، این موقعیت را برایش فراهم نمود تا اپرای ساخته خودش را در سالن های بزرگ برای نخستین بار بر صحنه ببرد. نخستین اپرای او به نام «۱۹۸۴»، که بر اساس رمان تمثیلی جورج ارول (۱۹۰۳-۱۹۵۰) ساخته شده بود، برای نخستین بار در کاونت گاردن لندن و سپس در لا اسکالای میلان اجرا شد.
مازل در سال ۱۹۳۰ در فرانسه در خانواده ای آمریکایی – یهودی که اصالتاً روس بودند متولد شد. مازل در ایالات متحده آمریکا بزرگ شد. پدرش، لینکولن مازل، خواننده، معلم صدا و پیانو و بازیگر بود. مادرش نیز، ماری شولمان مازل، ارکستر سمفونیک جوانان پیتزبرگ را پایه ریزی نمود. مازل کودکی نابغه بود که اولین درس رهبری ارکستر را در هفت سالگی و زیر نظر ولادمیر باکالینیکف (Vladimir Bakaleinikov) فرا گرفت و در هشت سالگی برای نخستین بار به رهبری پرداخت.
علاوه بر همسر مازل، هفت فرزند او (سه فرزند از ازدواجش با دیتلیند مازل و چهار فرزند از ازدواج های پیشین او) در قید حیات هستند.
دوسش داشتم 🙁