گفتگوی هارمونیک | Harmony Talk

ضرورت فعالیت مجدد گروه عارف

زان یار دلنوازم شکریست با شکایت
گر نکته دان عشقی خوش بشنو این حکایت


پس از سالها دوری و انتظار خبر اجرای کنسرت پرویز مشکاتیان به
همراه گروه عارف دل بسیاری از شنوندگان و مخاطبان موسیقی را شاد و خرسند
نمود.امیدوار بر این که پس از چیزی قریب به ۷/۸ سال سکوت،آقای پرویز مشکاتیان و
گروه عارف شروع به فعالیت مجدد و پایدار خواهند نمود.

نوید به ترنم در
آمدن گروهی که بی شک یکی از مردمی ترین گروههای موسیقی ایرانزمین بوده است،شنیدن
آثاری که همواره همگام با روح جامعه بوده و ندای دلهای رنج دیده ی آنها،تکرار قطعات
و تصانیفی به مانند لاله بهار-رزم مشترک-خزان –پیروزی-چکاد و…که بی شک از بهترین
خاطرات موسیقایی مردم این مرز و بوم است گرما بخش دلهایمان شده بود.

پیوند
خوردن کلام شاعران و بزرگمردانی چون حافظ-سعدی-مولانا-خواجوی کرمانی-شیون
فومنی-اخوان ثالث-شفیعی کدکنی-سایه-ملک الشعرای بهار و…با موسیقی و همراه شدن این
دو بواسطه ی ذوق سرشارآقای پرویز مشکاتیان و تسلط داشتن بر ادبیات پارسی از سوی
ایشان،شوری در دلها برپاداشت.

از سر گرفته شدن فعالیت یک گروه بزرگ و کامل
موسیقی ایرانی با یک سازبندی کامل و یا حتی جدید(استفاده از سازهایی مانند قیچک باس
و سنتور سوپرانو و …)با توجه به وعده هایی که در مورد اجرا در شهرستانها ، در
مصاحبه ها داده شده بود،با توجه به تحلیل و حتی از بین رفتن گروههای اینچنینی و شکل
گرفتن گروههای حداکثر۴یا ۵ نفره،حکایت از آن داشت که پژواک ایجاد شده از طریق این
گروه تا مدتها در تهران و شهرستانها باقی خواهد ماند(به خصوص در شهرستانها که توجه
سرپرست گروه به این مطلب و معطوف نبودن نگاه ایشان تنها به پایتخت ، خود شاهدی بر
مردمی بودن گروه عارف بود).

کارنامه ی هنری و تاثیرات اجتماعی پرویز
مشکاتیان به همراه گروه عارف در چند سال اخیر چه از نظر برگزاری کنسرت و چه از لحاظ
انتشار آلبوم و کتاب بر همگان مبرهن و واضح می باشد. روایت شرایط و کیفیت وضعیت
کنونی موسیقی ایران نیز در زمان حال حدیث مثنوی هفتادمن است.

ورود آقای
پرویز مشکاتیان و گروه عارف به صحنه ی اجرای موسیقی می تواند آغازگر یک حرکت نوین
در موسیقی کنونی ایرانزمین باشد.

حال سوال از خوانندگان این مطلب این است:

آیا با توجه به شرایط کنونی موسیقی ایران و مسائل فرهنگی امروز، فعالیت مجدد
آقای پرویز مشکاتیان و گروه عارف ضروری نیست؟

آیا رواست که استادی چون
پرویز مشکاتیان پس از سالها سکوت و خلوت،همچنان کنج عزلت اختیار کرده و تبدیل به
خلوت گزیده ی دیگری شود؟در صورتی که جوانان ایرانزمین آرزوی شنیدن آثار جدید و
همچنین آثاری که اجرای زنده نشده اند را دارند.

آیا رواست تراوشات ذهن خلاق
و پویایی که ایشان دارند،درد و دل هایی که ایشان به واسطه ی موسیقی با مردم خود در
این سالهای سکوت و خلوت داشته اند فقط و فقط بروی کاغذ ثبت گردد؟ آیا جائز می باشد
تجربیات ایشان در زمینه اجرای موسیقی انباشته در کوله باری بی راهبر و مسافر باشد؟

آیا صلاح است که مخاطبان موسیقی ثمره ی زحمات اساتیدی چون نورعلی خان
بورمند و عبدالله خان دوامی و …را ، و عطر و رایحه ی خوش یاد آن بزرگان را در
فضای موسیقی کشور شاهد نباشند؟

آیا قرار نیست خاطرات آثاری به مانند چاووش
تکرار شوند؟

امید مرادی

امید مرادی

۱ نظر

بیشتر بحث شده است