گفتگوی هارمونیک | Harmony Talk

حمید رضا دیبازر رئیس دانشکده موسیقی دانشگاه هنر تهران شد

“حمید رضا قنادی دیبازر” پنجمین رئیس این مجموعه از سال ١٣۶٨ تا کنون است. وی فارغ التحصیل هنرستان موسیقی با ساز “فرنچ هورن” و دارای مدارک “کارشناسی موسیقی” و “کارشناسی ارشد آهنگسازی” دانشکده موسیقی دانشگاه هنر تهران می باشد.

از سال ١٣٨٩ وی به عضویت هیات علمی گروه “آهنگسازی” این دانشکده درآمد. اولین پست و مسئولیت اداری وی “ریاست دانشکده موسیقی” است که از سه شنبه یکم مهر ماه ١٣٩٣ به وی توسط ریاست دانشگاه هنر “دکتر غلامرضا اکرمی” تفویض شد.

دانشگاه هنر از بهمن ١٣۶٨ با بازگشائى رشته موسیقی اولین دوره از دانشجویان موسیقی را پذیرفت. این رشته در ابتدا با نام “کارشناسی موسیقی” و در زیر مجموعه “گروه موسیقی دانشگاه هنر” راه اندازی شد و همه دانشجویان اعم از موسیقی کلاسیک و ایرانی به اجبار می بایست یک ساز ایرانی را می نواختند و دروس واحدی را می گذراندند.
در شروع راه اندازی این رشته اولین مدیر گروه آن “کریم گوگردچی” بود، اما بعد از کمتر یکسال جای خود را به “شریف لطفی” واگذار کرد.

از زمان تصدی این پست توسط شریف لطفی در سال ١٣۶٩ تا پایان مدیریت وی در سال ١٣٩٠ تغییرات بنیادی در ساختار این رشته به همت و سعی وی انجام شد.

از همان ابتدا اساتید صاحب نامی به تدریس دعوت شدند، بزرگانی چون: داریوش صفوت، فرامرز پایور، حسین دهلوی، هوشنگ ظریف، عبدالنقی افشارنیا، دکتر تقی بینش، امین شهمیری، دکتر امیر اشرف آریان پور، هوشنگ کامکار، کامبیز روشن روان، احمد پژمان، منصور نریمان و…

همچنین شریف لطفی در کنار مسئولیت مدیریت، تدریس واحدهای سلفژ، شنوائی و موسیقی فیلم را نیز به عهده داشت.
در سال ١٣٧٣ گروه موسیقی دانشگاه هنر تهران از محل خود در چهارراه ولیعصر تهران به کرج منتقل شد و تبدیل به “دانشکده موسیقی دانشگاه هنر تهران” و اولین و تنها دانشکده موسیقی در ایران شد.

از همان ابتدا کارشناسی موسیقی نظامی به این مجموعه اضافه شد و مدیریت آن بر عهده “جعفر زعیمی نیکو” قرار گرفت. همچنین شریف لطفی ریاست دانشکده را متقبل شده و مدیر گروه موسیقی “هوشنگ کامکار” شد.

در سال ١٣٧٨ گرایشات موسیقی توسط شریف لطفی به تصویب رسید و رشته “کارشناسی موسیقی” به دو رشته “کارشناسی نوازندگی ساز ایرانی” و “کارشناسی نوازندگی ساز جهانی” تغییر نام پیدا کرد و دانشجویان توانستند با تغییر ساز خود از ایرانی به کلاسیک در رشته تخصصی خود به تحصیل ادامه دهند.

از طرفی “کارشناسی ارشد آهنگسازی” نیز راه اندازی شد. از همین سال تصدی گری گروه نوازندگی ساز ایرانی به “مهربانو توفیق”، گروه نوازندگی ساز جهانی به “سیاوش بیضائی” و کارشناسی ارشد آهنگسازی به “عبدالرضا سجادی” واگذار شد.

سال ١٣٨٠ “سید حسین میثمی” که جزو اولین لیسانسه های دانشکده موسیقی بعد از بازگشائی رشته موسیقی بود به عنوان مدیر گروه نوازندگی ساز ایرانی انتخاب شد. در همین سال مقطع کارشناسی ارشد رشته های “نوازندگی ساز جهانی” و “نوازندگی ساز ایرانی” راه اندازی شدند.

سال ١٣٨١ “تقی ضرابی” مسولیت هدایت گروه موسیقی نظامی را به عهده گرفت.

سال ١٣٨٢ با رفتن عبدالرضا سجادی از دانشکده موسیقی، “اتابک الیاسی” مدیر گروه آهنگسازی شد که تا امروز نیز این مسئولیت بر عهده وی می باشد.

در سال ١٣٨٣ با تغییراتی که از جانب ریاست وقت دانشگاه هنر “دکتر محمدرضا حافظی” انجام شد، مسئولیت گروه نوازندگی ساز ایرانی به عهده “امیر اسلامی” و گروه نوازندگی ساز جهانی به عهده “علی حشمتی افشار” گذاشته شد. همچنین “تقی ضرابی” با حفظ سمت قبلی نیز به عنوان “معاون آموزشی و پژوهشی دانشکده موسیقی” منتصب شد.

در همین سال عناوین رشته های نوازندگی ساز ایرانی و جهانی به “نوازندگی موسیقی ایرانی” و “نوازندگی موسیقی جهانی” تغییر پیدا کرد.

از سال ١٣٨۴ مدیر گروه نوازندگی موسیقی جهانی به “نیلوفر بدری‌کوهی” واگذار شد.

“محمود بالانده” مدیر گروه بعدی نوازندگی موسیقی ایرانی بود که از سال ١٣٨۶ مشغول به کار در دانشکده موسیقی شد.
از سال ١٣٨٩ امیر اسلامی به سمت معاون آموزشی و پژوهشی دانشکده موسیقی منصوب شد.

در پایان سال ١٣٩٠ شریف لطفی بازنشسته شد و ریاست دانشکده موسیقی بر عهده “دکتر محمد رضا آزاده فر” قرار گرفت. و در پی این حکم نیز “دکتر سید حسین میثمی” مدیر گروه رشته “موسیقی شناسی” شد و از ابتدای سال ١٣٩١ محمود بالانده به سمت معاونت آموزشی و پژوهشی منصوب شد.

سال ١٣٩٢ “رضا تفضلی” مدیر گروه “نوازندگی موسیقی جهانی” شد. در همین سال “دکتر علی باستانی نژاد” به جای رضا تفضلی این سمت را عهده دار شد.

سال ١٣٩٣ که سال پر انتصابی در دانشکده موسیقی بوده است با حکم ریاست دانشکده برای “دکتر سید حسین میثمی” شروع شد. “نیلوفر بدریکوهی” مجددا به عنوان مدیر گروه “نوازندگی موسیقی جهانی” منصوب شد.

مدیر گروه نوازندگی موسیقی ایرانی بر عهده “احسان ذبیحی فر” و مدیریت رشته “موسیقی شناسی” بر عهده “پریچهر خواجه” گذاشته شد.

تغییرات و تحولات پستها و منصوبات اداری در این دانشکده در ٣ سال اخیر بیانگر مشکلات متعددی است که دانشجویان و اساتید در این دانشکده داشته و همگی امید بر این دارند تا با حضور ریاست جدید دانشکده این مشکلات به زودی حل شود.

پر واضح است که همکاری دیگر مدیران و اعضا هیات علمی با ریاست جدید دانشکده می تواند به تسریع حل مشکلات کمک شایانی نماید.

برای آقای دیبازر آرزوی موفقیت در این مسیر را داشته و امیدواریم همواره با دانش و خرد جمعی و مشاوره با بزرگان و اساتید این هنر، بتواند مسیر درخشان و جدیدی را در دانشکده موسیقی پیش بگیرد.

امیر اسلامی

امیر اسلامی

دیدگاه ها ۸

  • سلام دوستان
    شما تا به حال مطلب خبری در مورد عزل و نصبها در مجموعه های دانشگاهی و یا سازمانهای دولتی نمی نوشتید. حالا چه شده که در این مورد اطلاع رسانی کرده اید با توجه به رویکرد شما در ارائه مطالب تخصصی این مورد عجیب به نظر می رسد.

  • در گزارش آمده است «اولین پست اداری ایشان ریاست دانشکده موسیقی است». چگونه ممکن است یک فارغ التحصیل کارشناسی ارشد بدون سابقه رییس بزرگترین دانشکده موسیقی شود. آیا شما این گزارش را به عنوان طنز منتشر کرده اید؟

  • امیدوارم موفق باشند….
    شاید باید دایره اعتماد کردن و آزمون و خطا را بزرگتر کنیم و از زمین خوردن نحراسیم….

  • سلام و درود.
    شخصیت بزرگ ، والا و آکنده از ادب جناب استاد «دیبازر » را تحسین می کنم و برای ایشان آرزوی موفقیت در کار هاشون رو دارم.
    کاشکی می شد ی پل ارتباطی با ایشون رو در سایتتون درج کنید…
    سپاس…

  • {…} این آقا بی نهایت خود شیفته تشریف دارن و صرفا از طریق رانت به این موقعیت رسیده. ایشان به همین بسنده نکرده اگر وبلاگ ایشون رو ببینید مثلا پیانو را نوشته پیانُ یا تئوری رو نوشته تئُری که موجبات خنده سایرین رو فراهم میکنه با این کارش یعنی کلا زبان فارسی رو برده زیر سوال و یه زبان جدید از خودش اختراع کرده. و خیلی چیزهای دیگر که در اینجا نمیگنجد.

  • به نظر بنده زمانی که دکتر میثمی تشریف داشتن خیلی بهتر از زمان این آقا بود. ایشون ساعتها دانشجوها رو معطل میکنن. اگر کمی جلو درب دفتر این آقا بایستید مشاهده میکنید که دانشجویان بسیاری ساعتها وعطل ایشون هستن و این آقا هم برای اینکه به کارهای مورد علاقه خودش برسه یه کتاب میده دستش و با اون لحن خاص خودش میگه: حالا برو اینو بخون یکساعت دیگه بیا ببینم چی میشه. یکساعت بعد هم ازیشون خبری نمیشه در نهایت وقتی موفق میشین از هفت خوان رستم رد بشین و {…}به اسم دیبازر رو ملاقات کنید میگه برو هفته بعد بیا. یعنی کوچکترین ارزشی برای وقت و شخصیت انسانها قائل نیست فکر کنید ساعتها دانشجویی که از تهران یا شهرستان اومده رو معطل نگه میداره تازه اگر افتخار بده کار دانشجو رو دو صفحه ازش رو نگاه میکنه یه ایراد بی مورد میگیره و میفرسته بره. واقعا متاسفم که امثال این آقا باید تو همچین جایی مسئولیتها ی متعددی داشته باشن و کلی اساتید برتر بیرون از جریان آموزش باشن.

بیشتر بحث شده است