موسیقی تانگو (۲)

سالهای ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰، کارلوس گاردل

تانگو به زودی از سمت فرانسه، در تمام اروپا محبوبیت یافت. رودولف والنتینو Rudolph Valentino 1895-1926 متولد ایتالیا سوپراستار سینمای صامت آمریکا، با ایجاد تصویری جذاب از رقص تانگو در فیلمهایش، مخاطبین تازه ای برای تانگو به وجود آورد. در دهه ۱۹۲۰ تانگو از انحصار خانه های بدنام و طبقه نه چندان درستکار بیرون آمد و به فرمی آبرومند و قابل احترام از موسیقی و رقص درآمد.

رهبران گروههای موسیقی از جمله روبرتو فیرپو Roberto Firpo و فرانسیسکو کانارو Francisco Canaro، فلوت را حذف کرده و دبل بیس را جانشین آن کردند. اشعار همچنان مردانه بود و در آنها زنان منشاء اصلی مشکلات و دل شکستگی مردان عنوان میشدند، حرکات رقص آن نیز همچنان جنبه جسمانی و تهاجمی خود را حفظ کرده بود.

یکی از افرادی که در این تغییر موقعیت تانگو، از نوعی موسیقی مختص خلافکاران و طبقه بسیار پایین به رقصی قابل قبول و آبرومند در طبقه متوسط جامعه، نقشی بسیار مهم ایفا کرد، کارلوس گاردل Carlos Gardel 1935-1887 خواننده آرژانتینی بسیار محبوب تانگو (که در اوج محبوبیت در سقوط هواپیما کشته شد) بود.

او در گسترش تانگو-کانسیون tango-canción در دهه ۲۰ نقشی اساسی داشت و به یکی از محبوبترین هنرمندان موسیقی تانگو در تمام دوران تبدیل شد. او همچنین یکی از منادیان عصر طلایی تانگو بود.

مرگ گاردل به نوعی دو دستگی در تحولات تانگو منجر شد و تکامل گرایانی چون آنیبال ترویلو Aníbal Troilo و کارلوس دی سارلی Carlos di Sarli در مقابل سنت گرایانی چون رودولفو بیاجی Rodolfo Biagi و خوان دآرینزو Juan D’Arienzo قرار گرفتند.

عصر طلایی

بنا به نظر عمومی، عصر طلایی موسیقی تانگو و رقص آن در سالهای ۱۹۳۵ تا ۱۹۵۲ و تقریبا همزمان به دوران شکوفایی “بیگ بند” big band در ایالات متحده بوده است. تعدادی از گروههای محبوب و تاثیرگذار این دوران گروه خوان دآرینزو، فرانسیسکو کانارو و آنیبال ترویلو بوده اند. دآرینزو به خاطر ریتمهای موکد و محرک آثارش ” Rey del compás” یا “سلطان ضرب” لقب گرفته بود، و این حس در آثار ضبط شده او نیز به خوبی مشخص است.

کانارو در میلونگا های Milonga (نوعی موسیقی بسیار مشابه با تانگو) اولیه خود، ریتمی چنان ملایم انتخاب کرده است که رقص با آنها بسیار ساده است و به همین علت در رقصهای تانگو بیشترین استفاده را دارد. میلونگا سنتیمنتال Milonga Sentimental یک مثال کلاسیک از این دسته موسیقی است.

ارکسترهای اوزوالدو پولیه سه Osvaldo Pugliese و کارلوس دی سارلی که در عصر طلایی به وجود آمده و پس از آن نیز به فعالیت ادامه دادند، صفحه های متعددی ضبط کردند. شیوه با شکوه و پر آب و تاب دی سارلی با بالاتر گرفتن نوای سازهای زهی و پیانو نسبت به باندونیون، به خوبی در آثاری چون A la gran muñeca و Bahía Blanca شنیده میشود.

اولین صفحه پولیه سه، تفاوت چندانی با آثار ارکسترهای رقص دیگر نداشت، اما او موفق شد نوایی پیچیده، غنی و گاهی ناهماهنگ ایجاد کند که در آثار مشهور وی مانند Gallo ciego، Emancipación و La yumba کاملا مشخص است. آثار بعدی پولیه سه برای اجرا در مقابل تماشاگران و نه برای رقص، ساخته شد. با این حال این آثار معمولا به خاطر وجود عنصر نمایشی در آنها برای طراحی رقص صحنه ای مورد استفاده قرار میگیرند.

تانگو جدید یا nuevo tango

دوران بعدی تانگو تحت تسلط آستور پیاتزولا Ástor Piazzolla بود که پس از انتشار El día que me quieras اثر کارلوس گاردل به شهرت رسید. در طی دهه ۵۰ ، پیاتزولا سعی داشت که با وارد کردن صداهایی جدید و شکستن فرم سنتی تانگو، آنرا به فرمی آکادمیک تبدیل کند و با این کار تمسخر نوازندگان قدیمی و سنت گرایان را به جان خرید.

دهه ۷۰ شاهد آمیختگی جز و تانگو در بوئنوس آیرس بود. لیتو نبیا Litto Nebbia و Siglo XX (در زبان اسپانیایی به معنای قرن بیستم) به خصوص به خاطر تقسیم بندیهای خاص خود بسیار محبوبیت یافتند. در سالهای اخیر آثار گروه آرژانتینی ۰۲۰ (zero2zero) با آلبوم حماسی End of Illusions که ترکیبی از پاپ بریتانیایی و تانگو جدید است، شهرت فراوانی یافتند.

نسلی که اصطلاحا نسل بعد از پیاتزولا نامیده میشوند (سالهای ۸۰ به بعد) شامل موسیقی دانانی چون دینو سالوتزی Dino Saluzzi، رودولفو مدیروس Rodolfo Mederos، انریکه مارتین انتنزا Enrique Martin Entenza و خوان مارتین سولاره Juan María Solare هستند. پیاتزولا و پیروانش سبک تانگو جدید یا Nuevo Tango را به وجود آوردند، که سبکی تجربی از ترکیب جز و تاثیرات موسیقی کلاسیک است.