مینویی: شکست زیاد خوردم

آیا شکست خوردید؟ و چطور با آن کنار آمدید؟

بله شکست زیاد خوردم، البته شاید بیشتر درد کشیدم. مثلا وقتی تازه به امریکا آمده بودم یک کلاس زبان افتادم و یا برای یک بورسیه ای تقاضا کردم اما آن را نگرفتم و حتی گاهی اجرای کنسرتم با آن کیفیتی که می خواستم نبود. آنقدر درد کشیدم و شکست خوردم که دیگر یاد گرفتم چطور با آن ها کنار بیایم و به عنوان یک موقعیت خوب، یک درس به آن ها نگاه کنم و رویش کار بکنم تا دفعه بعد بهتر شود.
یک استاد کره ای برایم مثال جالبی زد. بهترین معلم دنیا خانومی است به نام miss. take (اشتباه). اصولا وقتی به یک دیواری می رسم که نمی توانم از آن عبور کنم یا عبور کردن از آن برایم سخت است، با سر به آن دیوار می کوبم تا یاد بگیرم چطور حل اش کنم و آنقدر این کار را انجام می دهم تا بفهمم اشتباهم از کجا بوده است.

به نظر من موفقیت و شکست شبیه موج هستند. انسان باید یاد بگیرد چطور روی این موج های موفقیت و شکست موج سواری و حرکت کند تا بتواند به مسیرش ادامه دهد.

فکر می کنید چه باوری در شما آنقدر قوی بوده که باعث موفقیت تان شده است؟

نمی دانم، خیلی باورها هست. احترام به طبیعت، احترام به وجود، قدر دانستن زندگی، هرچیزی را تجربه کردن. البته من فکر نمی کنم که آدم موفقی هستم هنوز خیلی کارها دارم اما همین که الان طوری هستم که دوست دارم این موفقیت است. یعنی طوری که دوست دارم نفس بکشم، طوری که دوست دارم زندگی را ببینم. برای این کارها مجبور بودم تصمیمات سختی در زندگی بگیرم اما الان راضی ام. در حقیقت نوع اندازه گیری من از موفقیت این است که زمانی که دارم می میرم آیا از زندگی ام راضی هستم یا نه؟ فرقی نمی کند که ۴۰ سال زندگی کنم یا ۷۰ سال.

اگر در ۴۰ سالگی بمیرم و احساس خوبی نسبت به خودم و زندگی ام داشته باشم دیگر نیازی ندارم به این که ۱۵۰ سال عمر کنم، من برای آن لحظه بسیار موفق هستم. بنابراین شاید حتی زودتر مردن نیز خیلی بهتر باشد. ممکن است یک نوجوان ۱۶ ساله بیشتر این احساس را داشته باشد تا یک مرد ۷۰ ساله و به نظرم آن نوجوان موفق تر است.
باور قوی دیگری که در من وجود دارد تلاش زیادم برای درک بیشتر همه چیز است. یعنی باید درکم را نسبت به همه چیز، نسبت به پیرامونم، هستی، خودم و البته موسیقی بیشتر کنم. شاید همین باور باعث شده است تا بتوانم یک سری کارها را در زندگی ام انجام دهم.