زنان و موسیقی (۱۰)

آثار آهنگسازی
از سال ۱۷۹۵، مارکیز سه سونات، اپوس شماره ۱، منتشر کرد. همچنین در طول دوره امپراطوری، الن به کار آهنگسازی و انتشار اثرش برای کلاویه مشغول بود. سال ۱۸۰۰ سه سونات برای پیانو، اپوس شماره ۲، نزد تروپنا (Troupenas) در پاریس و پس از آن در ۲۵ اوت ۱۸۰۴ قطعه ای برای پیانو، اپوس شماره ۳، منتشر شد. اپوس های شماره ۴ و ۵، سه فانتزی (اثرهای مفقود شده وی) و سه سونات بین سال های ۱۸۰۴ و ۱۸۰۷ منتشر شدند. این سال همچنین سال انتشار اپوس شماره ۶، شامل ۶ شبانه (nocturne) بود.

سال ۱۸۱۰ سال اتمام طرح و چاپ مجموعه کامل آموزش پیانو فورته شامل ۱۱۴ درس بود. این اثر تاثیر انکار نشدنی و بسزایی بر نام های بزرگ موسیقی نسل بعد از جمله مارمونتل (Marmontel)، پیانیست و استاد موسیقی فرانسوی، داشت.

علاوه بر آهنگسازی، مارکیز هنر خود را در سالن هنری اش در قالب «دوشنبه های مادام مونگِرو» با دوستانش به اشتراک می گذاشت. این گردهمایی ها فرصتی بود تا مارکیز دوستان خود از جمله مَره (Maret)، پرونی (Prony) ، مهندس و نویسنده دانشنامه فرانسوی، و یا ژیروده (Girodet)، نقاش فرانسوی، را جمع کند و با نوازندگان و موسیقی دان های زمان خود مانند الکساندر بوشه (Alexandre Boucher)، ویولونیست فرانسوی، ویوتی، نوازنده ویولون و آهنگساز ایتالیایی، بَیو (Baillot)، آهنگساز و ویولونیست فرانسوی، کروبینی (Cherubini)، آهنگساز ایتالیایی، و یا کروتزر (Kreutzer)، آهنگساز و رهبر ارکستر فرانسوی آلمانی تبار، موسیقی بنوازد. بنژامن کونستا (Benjamin Constant)، نویسنده و سیاستمدار فرانسوی، نیز در مهمانی ۵ ژوئن ۱۸۱۴ مارکیز حضور داشت.

در این دوره، اِلِن دو مونگِرو، رابطه عاشقانه ای با بارون لویی دو ترِمون (Baron Louis de Trémont) داشت؛ الن و بارون سال ۱۷۹۸ همدیگر را ملاقات کرده بودند.
مارکیز در ۱۹ ژانویه ۱۸۲۰ با کنت ادوارد دونو دو شارناژ (Édouard Dunod de Charnage)، که ۱۹ سال جوانتر از خودش بود، ازدواج کرد. در این سال همچنین دوره کامل آموزش پیانوفورته Fortepiano که چندین سال قبل به پایان رسیده بود، منتشر شد. این دوره کامل همچنین آخرین کار منتشر شده توسط آهنگساز است که همچنان به سالن موسیقی او زندگی می بخشید. همان سالنی که ایگناتز مُشِلز (Ignaz Moscheles) در حدود ۱۸۲۰ در آن برنامه اجرا می کرد.

در سال ۱۸۲۶، مارکیز به دنبال مرگ تصادفی کنت بار دیگر بیوه شد. در این زمان، سلامتی او رو به زوال می رفت به طوری که وی در سال ۱۸۳۴ پاریس را ترک کرد و با پسرش در ایتالیا اقامت گزید: ابتدا در پادووا (Padoue)، سپس در پیزا (Pise)، و سرانجام در فلورانس. وی در ۲۰ مه ۱۸۳۶ در فلورانس درگذشت و در آرامگاه کلیسای جامع سانتا کروچه (Basilique Santa Croce) به خاک سپرده شد.