گفتگوی هارمونیک
در همین دوران بودکه پرویز به دامادی شجریان در آمد و سرنوشت زندگی او و موسیقی او نیز تابعی از نگرش و فعالیت شجریان شد و در همین دوران بود که پرویز با فرهنگ فر رابطه خوبی ایجاد کرد و می شود گفت که هر دو، دوستی خوب تری پیدا کردند و یاور و ندیم هم شدند. اولین کنسرت شجریان با پرویز مشکاتیان در صحن باغ سفارت ایتالیا بود که اینجانب برای شنیدن این کنسرت از طرف رایزن فرهنگی سفارت ایتالیا دعوت شدم و این برنامه را دیدم. اینگونه بود که شرکت تولید موسیقی شجریان سر و سامان یافت و وضع مالی پرویز نیز بهتر شد.
پس از خاتمه ی جنگ که فضا برای موسیقی باز تر شد، علیزاده به ایران آمد و این انرژی و حضور تضاد زیادی در پیکره موسیقیِ شرکت مشترک شجریان و مشکاتیان ایجاد کرد. حسین مورد احترام حکومت قرار گرفت و کارهایش با وجود روزنامه روشنفکری آقای فرج سرکوهی سر تیتر فعالیت هنری شد. قبل از اینکه حسین به ایران بیاید، روزی که من در برلین به دیدن او رفتم با هم به کافه ای نزدیک خانه رفتیم و او موضوع را با من صحبت کرد.
از این دوست عزیز خواستم که در ایران دوباره گروه شیدا و عارف را جمع کرده و سرپرستی کند تا بچه ها دوباره به کار مشترک وادار شوند، او نیز قبول کرد. همچنین از ایشان خواستم که کسی را حذف نکند اما ایشان بخاطر پاره ای از مسائل گفتند که نمی تواند جمشید عندلیبی رل بپذیزد و هر چقدر من توضیح دادم که ایشان جوان بوده و اگر کاری هم در رابطه با نینوا کرده فراموش کن اما ایشان قبول نکردند.
به هر حال به ایران آمدند و این دو گروه را منهای جمشید عندلیبی جمع کرد و با آنها صحبت کرد و آنها نیز تمرین ها را شروع کردند و برای سازمان دهی کنسرت های خارج به آلمان رفتند. قبل از عزیمت ایشان آنگونه که حسین برای من تعریف کرد، قراری با پرویز و شجریان گذاشتند و به آنها گفتند: در صورتیکه پرویز علاقمند است که با گروه عارف مجددا کار کند، می تواند در همین چهار چوب کارکند و ضرورتی ندارد که گروه دو پاره شود. آنها و به‌خصوص شجریان از این موضوع خوشحال نشدند چرا که می خواستند سازمان مستقیم زیر نظر خودشان باشد و این جلسه با کمی دلخوری تمام شده بود.
هنگامیکه حسین به آلمان رفت، شجریان کنسرت لندن را به سرعت سازمان دهی کرد و با کامکارها صحبت کرد و با دادن وعده در آمد مالی؛ تعدادی از آنها را به گروه پرویز برد و اینگونه درگیری سرپرستی گروه عارف شروع شد. هنگامیکه پرویز با امید زیاد برگشت با متفرق شدن گروه شیدا و عارف مواجه شد و این باعث شد که دیگر با گروه کار نکند.
اهمیت این دو گروه موقعی بالاگرفت که حسین اولین کار خود را در تالار وحدت با اجرای تعریف و ناظری تحت عنوان «شور انگیز» به اجرا در آورد؛ این شهرت دوباره بود که شجریان و پرویز را مجدد به سمت گروه عارف برد، در صورتیکه اعضاء این گروه از قبل حضور داشتند و آنها پیش از آمدن حسین می توانستند این دو گروه را سازمان دهی کنند که نکردند اما شهرت جدید آنها وسیله شد تا افراد چاووش دو پاره شدند.
پس از این دوران بود که کار ناتمام «بیداد» مجدد تکمیل شد که این کار موقعی بیرون آمد که تقریبا مدت ها بود که موسیقی ایرانی تولیدی نداشت. متاسفانه در داخل کاست چیزی راجع به اینکه این کار در سال ۵۸ تولید شده بود نیامد و مردم نیز خیال کردند که این کار جدید است. شاید دوستان ندانند که کارهای چاووش را اینجانب میکس می کردم. کار پرویز را نیز اینجانب میکس کردم که ضبط عالی آن بوسیله ایرج حقیقی صورت گرفت که بسیار ارزنده است.
سلام و عرض ادب
در این خاطرات، بهم ریختگی‌های تاریخی به وفور دیده میشه که وقایع‌نگارها وتاریخ‌دان‌های موسیقی و موسیقیدان‌هایی که در بطن این اتفاقات بودند بهتر میتونن اصلاح کنن. مثلا گفته شده بیداد پس از شورانگیز بیرون آمد. درصورتی که بیداد ۱۳۶۴ منتشر و کنسرت شورانگیز ۱۳۶۷ اجرا شده.
آقای علیزاده بهترین اثر و یکی از معدود کارهای خوبش رو هم مدیون ایده ها و مشارکت در آهنگسازی و نوازندگی عندلیبی هست همونطور که از کنسرت های بسیار ناموفق نینوا که به دفعات این عدم موفقیت با دیگر نوازنده ها که اتفاقا اغلبشون نوازندگان خوبی هستند ولی اجرا ها یکی از یکی بدتر از آب درآمده ، شاید به دلیل سطح پایین آهنگسازی در ایران کسی مثل آقای علیزاده با نهایتا ۵ اثر خوب تا به این همه دچار توهم شده است که موجب برخوردهای به ظاهر خاشعانه اما توام با کبر و نخوت زیاد نسبت به کسانی مثل خسرو سلطانی ، مهرداد دلنوازی،همایون شجریان و دیگران شده است.