محمدعلی پورخصالیان
اینکه چرا چنین پدیده ای وجود دارد خارج از بحث این نوشته است؛ اما می توان از منظر دیگری که با موسیقی ارتباط دارد به این مسئله پرداخت. اگر نیروهای مخالف با برگزاری کنسرت این نیاز به احساس سربلندی و افتخار را در شهرهای مختلف عنایت کنند، بخشی از این مسئله حل می شود. وقتی برگزاری کنسرت در چند شهر و از جمله شهرهای کردنشین با اختلال همراه است و وقتی مردم این شهرها هنرمندان خطه خود را به جای شهر و زادگاه خود در اینترنت جست و جو می کنند و اخبار موفقیت شان در جشنواره های خارجی را در آن سوی مرزها می شوند، طبیعی است که آزرده خاطر شوند.
جالب است که در میان نزاع نوشتاری چند هم وطن بر سر نژاد و تعلق کیهان کلهر به کدام قوم، چند اظهار نظر هم در مورد اصالت ساز کمانچه از سوی هم وطنی دیگر و باز هم به زبان انگلیسی گذاشته شده: «البته آقایان در جریان هستید که ساز کمانچه ساز لری است!» هر چند انتظار نمی رود در یک اظهار نظر از سوی کاربران اینترنت، از منبع موثق برای بیان ادعا استفاده شود؛ اما اینکه در میان ما ایرانیان طرح ادعا امری راحت است و بدون تامل و تعمق صورت می گیرد، حقیقتی است انکارناپذیر.
سفیر فرهنگی موسیقی ایرانی
در شرایطی که رسانه های مختلف و متاثر از سیاست های خاص و به ویژه با روی کارآمدن یک دلال پوپولیست بر مسند ریاست جمهوری ایالات متحده آمریکا که تعارض با ایران از حربه های انتخاباتی و وعده های او است، مرتب از کشور و مردم ما بد می گویند، کوچک ترین خبر مثبت از کشورمان و کوچک ترین اقدام خوب و مثبت از ایرانیان می تواند برای ما و شاید برای برخی از جهانیان جذاب و حتی ضروری باشد.
به این دلیل احساس افتخار از موفقیت های کلهر در خارج از کشور ما که موفقیت کوچکی هم نیست، به گونه ای از حد خود فراتر رفته و تبدیل به خواسته هایی می شود که به واقع «نیازهایی» است که باید به صورت برنامه ریزی شده و مستمر در جهت خوش نامی کشورمان و خنثی کردن سیل بی امان اخبار دروغ و دشمنانه، پاسخ داده شود.
برای همین هم استفاده و دادن القابی نظیر «سفیر فرهنگی» از سوی مردم و برخی رسانه ها به چهره های خوش نام و افتخار آفرینی چون کیهان کلهر، ناخواسته باری بر دوش ایشان می گذارد که تحمل این بار ممکن است مد نظر افرادی که مخاطب چنین القابی قرار می گیرند، نباشد.
از طرفی وقتی چنین اشتیاق و استمراری در مخاطب قرار دادن با این القاب وجود دارد، می توان دریافت که وجود چیزی شبیه به سفیر فرهنگی هر چند مفهومی انتزاعی، اما نیازی واقعی است. از طرفی برخورد با چهره های موفق چون زنده یاد «عباس کیارستمی»، سینماگر صاحب سبک و «پرویز تناولی»، مجسمه ساز ایرانی و بسیاری از چهره های دیگر هنری، برخوردی دوگانه و متضاد بوده است و در کنار ستایش ایشان از سوی جمعی از مردم و رسانه های داخلی، جمعی هم همواره به مخالفت و کوچک شماری ایشان و موفقیت هایشان پرداخته اند.
۱ نظر