گفتگوی هارمونیک | Harmony Talk

یک نامه قدیمی از حسین دهلوی (۲)

حسین دهلوی (۱۳۰۶- ۱۳۹۸)

به هر ترتیب باید به این نکته توجه داشت که موسیقی ما با موسیقی غرب آنقدر فرق دارد که نبودن ضرب در این میان یک نکته بسیار کوچک است چه بسا آهنگ های موزونی داریم که تازه همه آن ها با وجود داشتن ضرب باز هم از موسیقی غزب کاملا متمایز می باشند.

ولی اینکه در جای دیگر راجع به دستبرد ناجوانمردانه و استفاده از تم های محلی اشاره شده بود، باید عرض کنم اینکار ها از لحاظ مقررات هنریِ بین المللی است و علاوه بر اینکه بد نیست، به نظر بنده بسیار خوب و مفید هم می باشد زیرا آن هایی که فرضاً تم های محلی ما را یادداشت کرده و به خارج می برند برای این که می خواهند از آن ها استفاده کنند و روی آن ها آهنگ های بزرگی را پایه گذاری نمایند؛ تازه وقتی آن آهنگ ها معروف شدند خود باعث افتخار ماست که چنین اثر هایی پایه اش بر روی ترانه های ملی ما قرار گرفته و کم و بیش آثار ملیت ما در آن پیداست…

و همچنین وقتی آن ها را مثلا در آرشیو های کنسرواتوار‌ها نگهداری کنند، خود وسیله ایست که به شاگردان موسیقی و جوانانی که طالب هنر هستند بگویند که این تم ها هم متعلق به سرزمین ایران یعنی همان ایرانی که گوشه دنیا افتاده و اغلب از آن بی خبرند می باشد.

تازه مگر آهنگ های محلی ما ثروت نفت است که ما بخواهیم روی آن ها معامله تجارتی بکنیم و اگر از آن استفاده کرده اند بگوییم دستبرد زده اند؟ کار های هنری همیشه و همه جا محترم بوده و هست و اگر بنا به وضع اجتماعی و نزدیکی ملل از آهنگ های کشوری در کشور دیگر استفاده شود، به نظر بنده هیچ اشکالی نخواهد داشت.

بقول شما که (البته صحیح هم هست) ما که خودمان فعلا از آن ها استفاده نمی‌کنیم پس بگذارید دیگران استفاده کنند تا شاید به این طریق هم اسمی از موسیقی ما در خارج باشد و هم غیر مستقیم پیشرفتی در موسیقی ما شده باشد و وانگهی این مبادله ایست که سال ها می شده و اغلب آهنگسازان بزرگ با استفاده از آهنگ های محلی و با تم های آثار کمپوزیتور های کشور های دیگر، آهنگ های بزرگی ساخته اند و یا در هر مسافرت از هر شهری به شهر دیگر و با از کشوری به کشور دیگر با در دست داشتن آهنگ های محلی بین راه آثار جاودانی را پایه‌گذاری کرده اند که امروزه نه تنها خودشان بلکه همه دنیا از آن بهره مند می شوند.

من نمی‌دانم مگر آهنگ هایی که جنبه عمومیت پیدا می کنند تعلق به یک کشور دارد و یا تنها مال یک ملت است؟ حتی ما و دیگران ادعا می کنیم که آهنگسازان بزرگ مثل بتهوون و شوبرت و واگنر و صدها کمپوزیتور دیگر مانند همه هنرمندان و خادمین اجتماع متعلق به تمام دنیا هستند پس بطور حتم آثار آن ها و همچنین کار های بعدی ها و هم آنها که همزمان با ما هستند، سرمایه های هنری تمام افراد هنرمند و هنر دوست دنیا خواهد بود.

ولی در قسمت هایی که راجع به شناساندن موزیک ما به بدنیا مقداری صحبت شده باید اضافه کنیم که این بحت بسیار بجا و نافع حال هنری و اجتماعی ما می باشد ولی همانطوری که ذکر شده، اینکار بسیار مشکل و سخت است و باید با صرف وقت و به کار بردن مطالعه و دقت زیاد عمل گردد تا اصالت موسیقی ما حفظ شود.

اما متاسفم که برای خالی کردن قالب کبر و غرور و خودخواهی، بیشتر موزیکدانانِ وطنیِ موسیقی خودمان هم تا اندازه ای تخطئه شده اند.

حسین دهلوی

حسین دهلوی

۱ نظر

بیشتر بحث شده است