امیر آزاد‌روستا
پس از دو سال خاموشی ارکستر های پایتخت، ارکستر سرزمین مادری به رهبری نزهت امیری با خوانندگی زادبه (غفار ذابح) در تالار وحدت به روی صحنه رفت. در این برنامه آثار متنوعی از موسیقی کلاسیک ایران با این ارکستر اجرا شد و سولیست هایی نیز ارکستر را همراهی کردند. به بهانه برگزاری این کنسرت با زادبه، خواننده این برنامه به گفتگو می‌نشینیم:
چطور شد، شما که تا امروز به جز در ضبط، هیچگونه همکاری با ارکستر بزرگ نداشتید، به فکر همکاری با چنین ارکستری افتادید؟
بعد از مدت ها که با ارکستر های ایرانی کار می کردیم برآن شدیم که با ارکستر سرزمین مادری که در سال ۱۳۹۵ سرپرستی و رهبری خانم نزهت امیری افتتاح شده بود، همکاری کنیم و آثار فاخری را به سمع و نظر علاقمندان موسیقی ایرانی برسانیم. برخی از این آثار تا کنون اجرای زنده نشده بود و بعضی ضبط استودیویی داشتند در این کنسرت به روی صحنه رفتند. بدنه این ارکستر را به کمک دوستان عزیزم آقایان برومند حقیقی، سجاد پورقناد و ابراهیم قائدی شکل دادیم و سرکار خانم امیری هم هدایت این ارکستر را به عهده گرفتند.
فرصت ما برای تمرین بسیار کم بود و با وجود انتشار خبر گسترش سویه جدید کرونا در ایران لازم شد این کنسرت را به سرعت به روی صحنه ببریم. ما حدود چهار جلسه وقت داشتیم که با این ارکستر هماهنگ شویم و چند سولیست ساز هم باید قطعات مشکلی را با ارکستر تمرین می کردند و مجال برای تمرین طولانی برای خواننده وجود نداشت. قطعا اگر فرصت بیشتری بود می توانستیم همکاری موفق تری را با ارکستر داشته باشیم. هرچند نوازندگان این ارکستر که شامل بهترین نوازندگان نسل حاضر و عموما دارای تجربه همکاری در ارکستر سمفونیک تهران و ارکستر ملی بودند، با وجود همین فرصت کوتاه، اجرای قابل قبولی را ارائه دادند.
جناب آقای زادبه، با عرض تسلیت به شما، خبردار شدیم که شما در زمان شیوع کرونا، مادر و برادرتان را از دست دادید، آیا این واقعه تاثیری در اجرای شما داشته است یا خیر؟
ضمن ابراز همدردی با هموطنانی که عزیزان خود را در این پاندمی از دست دادند باید عرض کنم، روزهای بسیار سختی را گذراندم و این واقعه تاثیراتی عمیقی از نظر روانی و جسمی روی من داشت… ما مصداق این شعر هستیم که: این داغ بین که بر دل خونین نهاده ایم… این شعر حضرت حافظ که اشاره به سوختگی دل گل لاله دارد، یادآور سوختگی دل ما و فراقیست که بر اثر داغ عزیزانمان در دل ما نشسته است.
در این کنسرت تصنیف «کاروان» و شعر «تنها ماندم، تنها رفتی…» را خواندم و بعد از این کنسرت پیام هایی دریافت کردم که دوستان گفته بودند در طول این تصنیف به یاد عزیزانمان گریه کردیم. من این تصنیف را با گوشت و پوستم درک کرده و می خواندم و هیچ تصنعی در کار نبود.
۱ نظر