علیرضا میرعلی نقی
آقای امین‌الله رشیدی بعد از آقای جواد بدیع‌زاده دومین خواننده‌ای است که آهنگ آثارش را خودش ساخته است، امتیازش هم این است که بر نت‌نویسی مسلط است و نت آثارش را هم شخص خودش می‌نوشته است. پس از آقای رشیدی یعنی سومین شخصی که آثارش را خودش نوشته و می‌سازد، آقای جمال‌الدین منبری است که خودشان هم نت آثارشان را می‌نویسند و هم برای ارکستر تنظیم می‌کنند و هم با صدای گرم‌شان می‌خوانند و همچنین به نواختن دو ساز سنتور و تمبک هم مسلط هستند.
نت و اشعار تعدادی از کارهای برگزیده‌ای که آقای رشیدی خوانده‌اند و از ساخته‌های استاد محمد بهارلو هستند و در بین شاعران آنها نام زنده‌یاد محسن فتوحی‌قیام هم به چشم می‌خورد، در کتاب پنجم آموزش موسیقی ایرانی برای ویولن تالیف استاد محمد بهارلو، چاپ شده است.
آقای امین‌الله رشیدی پس از حدود سی و چند سال سکوت در سال ۱۳۷۷ از آرشیو خوبی که از آثار خودش جمع‌آوری کرده بود، شروع به انتشار آثارش کرد، ابتدا در قالب کاست و بعد هم به صورت سی.دی که استقبال خوبی هم از آنها شد و اساسا با همه قدمتش یک جو تازه و باطراوتی در فضای موسیقی و در ذایقه شنیداری توده‌ای که موسیقی ایرانی و تصنیف گوش می‌کردند، ایجاد کرد. در همان زمان در روزنامه خرداد نیز شرحی در این رابطه نوشتم که آقای رشیدی در کتاب «عطر گیسو» از آن شرح هم نقل کرده‌اند، همان شرح کوتاه درباره فضای ایجادشده، مورد توجه ایشان واقع شد و هم مورد توجه افرادی که دوستدار موسیقی و هنر ایشان بودند نیز قرار گرفت.
درباره اهمیت هنری آقای امین‌الله رشیدی باید یادآور شوم که در دهه ۳۰، ایشان جزو سه تصنیف‌خوان مرد بودند چون اساسا تصنیف‌خوانی کاری بود که در آن زمان خانم‌ها انجام می‌دادند هم جامعه طلب می‌کرد و هم رادیو غالبا آثار ترانه‌ای را به خانم‌های خواننده سفارش می‌داد. سه خواننده‌ای که در آن دوره در خواندن ترانه‌ها و تصنیف‌های روز و آثار نوآورانه اسم و رسمی داشتند، به ترتیب زنده‌یاد منوچهر همایون‌پور، زنده‌یاد داریوش رفیعی و امین‌الله رشیدی بودند که از لحاظ سنی، متقدم آنها آقای رشیدی است، با این تفاوت که گرایش مرحوم همایون‌پور بیشتر آواز بود و ایشان در اصل خواننده آواز به شمار می‌رفت و تصنیف‌هایی که اساتید بزرگ برای‌شان ساختند مثل حسین یاحقی یا موسیقیدان‌هایی که استاد نبودند اما موسیقیدان خوبی بودند مثل مرحوم گرگین‌زاده را می‌خواندند که در کارنامه آقای همایون‌پور هست و ایشان بیشتر آوازخوان بود ولی داریوش رفیعی بیشتر تصنیف‌خوان بود، آوازهایش کم است و البته چندان هم قدرتمند نیست اما تصنیف‌های ایشان بسیار خوب است.
آقای رشیدی هم گرایش و تمایل اصلی‌شان تصنیف و ترانه بود یعنی موسیقی ریتمیک و موسیقی با وزن گرچه به ردیف‌های آوازی آشنایی کامل دارند و به خاطر پرهیزشان از تحریرهای مفصل و پیچیده می‌شود گفت که مهر و امضای مخصوص به خودشان را هم دارند.
امین‌الله رشیدی علاوه‌بر خوانندگی و آهنگسازی، تالیف‌هایی نیز دارد که مهم‌ترینش سفرنامه‌ای است به نام از «کاشان تا کاناری» یا همان جزایر قناری و دیگری «عطر گیسو» است که توسط انتشارات عطایی منتشر شد و استقبال خوبی از آن صورت گرفت، بعدی هم کتاب قطوری است حاوی دانسته‌ها و خاطرات و خیلی چیزها که جُنگ بزرگی است به نام «ایران در گذر زمان» که متاسفانه هنوز به چاپ نرسیده است.
واقعا جای این هست که مجموعه کاملی از آهنگ‌های آقای رشیدی عزیز که به شخصه خودشان ساخته و نت آنها را هم خودشان نوشته‌اند همراه با اشعار افرادی که با ایشان همکاری کرده‌اند در مجلد مستقلی دربیاید؛ این کار، بسیار مفید خواهد بود که امیدوارم دوستداران‌شان زیر‌نظر خودشان دست به این اقدام بزنند.
روزنامه اعتماد (۷ آبان ۱۴۰۲)
۱ نظر