گفتگوی هارمونیک
این آلبوم که متعلق به دهۀ ۲۰ زندگی علی احمدیفر است برای معرفی به آنسامبلهایی چون کرونوس کوارتت تصنیف شده است.
در ادامه علی احمدیفر از دلایل تاخیر طولانی در اجرا و ضبط آثار این آلبوم گفت و یکی از دلایل عمده آن را به کیفیت این نوازندهها و خواننده و امکانات ضبط و هنر میکس ارتباط داد. و با نام بردن از عوامل اجرا و تولید این آلبوم به این نکته اشاره کرد که بدون هنر ایشان امکان اجرا و ضبط آنها ایجاد نمیشد.
سپس احمدیفر به مفاهیم زیبایی شناسانه آهنگسازیاش پرداخت و گفت هر هنری وابسته به تاریخ آن هنر است و هنر در خلا به وجود نمیآید. او گفت بخش قابل توجهی از موسیقی مدرن میخواست صرفا نوآورانه باشد و به همین دلیل در مسیر اثبات و توضیح یک فرمول یا یک ایده و یا یک مانیفست حرکت کرد و نتیجۀ آن تالیف آثاری تک وجهی شد که خود مولف آن نیز به اثرش معمولا تعلق خاطری نداشت. وی تاکید کرد آهنگساز برای نو بودن هنرش بهتر است به درون خود مراجعه کند که در این صورت قطعا اثری جدید و نو مانند اثر یک انگشت به شکلی بیهمتا تالیف خواهد کرد.
این آهنگساز و مدرس پیشکسوت علوم آهنگسازی و پژوهشگر موسیقی، آهنگسازی را هنری دانست که نیمی از آن تکنیکهای وسیع آهنگسازی است و به اندازۀ تمام تاریخ موسیقی گسترده است و نیمی دیگر نگاه به درون خود هنرمند است به طوریکه نمیتوان این دو را از هم جدا کرد. این جهان با همۀ عظمتاش آینهای است در مقابل انسان که خود را در آن بنگرد. همۀ این کائنات در درون انسان به شکلی چند وجهی وجود دارد.
مولف عاشقی که به درون خود نگریسته است (درونی که چند وجهی است)، اثر هنریای از او نشأت میگیرد که علاوه بر چند وجهی بودن، زنده است. این اثر موجودی زنده است و میراث دار تاریخی است که وارث آن است. ژنتیکی که به آن ارث رسیده است در آن هست و وجوه مختلف تاریخیِ آن در وجودی جدید و منحصر به فرد و نو به مثابۀ اثر انگشتی بی مانند متولد میشود که پلورالیسم توضیح دهندۀ آن است.
در ادامه حامی حقیقی هنرمند مطرح میکس و مستر و نوازنده کلارینت دربارۀ نزدیک به واقع بودن میکس آنسامبل موسیقی کلاسیک و اجرای زنده در فضایی آکوستیک اشاره کرد و در آخر نیما زاهدی نوازنده شناخته شده ویولن بسیاری از آنسامبلهای موسیقی در ایران دربارۀ چالشهای نوازندگی و تکنیکی و ارزشهای معنوی و عدم قطعیت آثار این آلبوم سخن گفت.
۱ نظر