سحر شهاب
بنا به نظر بسیاری از دست اندرکاران، ناگوارترین فاجعه در صنعت
موسیقی، مرگ نابهنگام هنرمندی در زمان شکوفایی است. زمانی که او تازه توانسته است
وارد جریان اصلی موسیقی شده و توجه مخاطبین را در سطح وسیعی به خود جلب کند.
جیم کروچه، یکی از این هنرمندان بود، ترانه سرا و خواننده ای با ترانه
هایی جذاب که گاهی در اوج شادمانی و گاهی سرشار از غم غربت و اندوه بودند. با وجود
اینکه از جیم کروچه تعداد اندکی آلبوم و ترانه باقی مانده است، او پس از مرگ نا
بهنگامش در سقوط هواپیما، همچنان در خاطر علاقمندانش زنده است.
معمولی بودن
زندگی کروچه، که در خانه ای عادی با همسر و پسرش زندگی میکرد، بسیار بر دل
هوادارانش نشسته بود. او قبل از اینکه به طور جدی به کار موسیقی بپردازد، برای
امرار معاش به کارهای بدنی و سخت پرداخته بود و به همین دلیل میتوانست با اشعار
صادقانه و قدرتمندش که به سادگی از طنز تلخ به احساسات ملایم یا غم و اندوه حرکت
میکرد، جمع کثیری را شیفته ترانه های خود کند.تعداد اندکی از هنرمندان توانسته اند
در ترانه های خود تا به این درجه از صداقت رسیده و داستانهای اشعارشان تا این درجه
قابل قبول و دلنشین باشد.
جیمز کروچه، متولد سال ۱۹۴۳ در فیلادلفیا است. او
در محیطی پر از موسیقی رگتایم و کانتری رشد کرد و استعداد موسیقی خود را در ۵
سالگی، با نواختن آکاردئون، نشان داد اما تا سال ۱۹۶۴، موسیقی را جدی نگرفت. در این
سال او به تازگی وارد کالج ویلانووا Villanova در پنسیلوانیا، شده بود. در آنجا
جیمز چند گروه موسیقی تشکیل داد و در مهمانیها به نواختن موسیقی میپرداخت ” هرچه
دوست داشتند بشنوند، برایشان مینواختم. بلوز، راک و آکاپلا acapella ، هرچیزی که
فکر کنید.”
یکی از گروههای جیمز، برای یک تور تبادل موسیقی با آفریقا و
خاور میانه، انتخاب شد. جیمز تعریف میکرد که:” بسیار به ما خوش میگذشت، ما از همان
غذایی که آنها میخوردند میخوردیم،در جنگل زندگی میکردیم و آواز میخواندیم. البته
آنها در آنجا انگلیسی صحبت نمیکنند…اما اگر آدم به آنچه میخواند اعتقاد داشته
باشد، همه آنرا درک میکنند.”
I Got A Nameجیمز پس از بازگشت به فیلادلفیا به کار موسیقی در بارها، مهمانیها و
برنامه های کوچک محلی ادامه داد، اما کار اصلی او در این زمان تدریس و بنایی بود.
در سال ۱۹۶۹، خانواده کروچه به همراه هم کلاس قدیمی جیمز، تامی وست (Tommy West) به
نیویورک نقل مکان کرده و آلبومی را به نام جیم و اینگرید (Jim and Ingrid) منتشر
کردند. این آلبوم، موفق نبود و در نتیجه آنها به مزرعه ای در لیندل Lyndell رفتند،
جایی که جیمز در بین مشاغل مختلف به کار در رادیو هم میپرداخت و برای چند آگهی
رادیویی قطعات بسیار کوچکی را اجرا کرد.
در همین دوران او توجه یکی از
کارگزاران کمپانی ABC/Dunhill را به خود جلب کرد و قراردادی را با این شرکت امضا
نمود. آلبوم دوم او You Don’t Mess Around with Jim در سال ۷۲، با سه ترانه
Operator (That’s Not the Way It Feels)، Time in a Bottle و ترانه …You Don’t
Mess که همگی در صدر جدولهای ارزش گذاری قرار گرفتند، کاری بسیار موفق بود. ترانه
Time in a Bottle در واقع اثری بود که جیم کروچه را از میان سدهای محکمی که در راه
شهرت و محبوبیت قرار داشتند عبور داد و بلافاصله به مقام اول فهرست مجله بیلبورد
رسانید.
جیم به سرعت به چهره ای محبوب مبدل شد و اجرای زنده او در کلوبها و
کنسرتها با استقبال بی نظیری مواجه میشد چرا که شیوه اجرای دوستانه و صمیمی او، جای
خاصی در دل همه مخاطبینش باز کرده بود.
در اوایل سال ۱۹۷۳ آلبوم بعدی او،
Life and Times با ترانه Bad, Bad Leroy Brown باز هم موفق به کسب مقام اول شد.
جیمز پس از چهار سال سفر دلتنگ کننده با تور به خانه بازگشت تا زمان بیشتری را با
همسر و پسر نوزادش آدرین جیمز Adrian James سپری کند، اما متاسفانه این تور هرگز
کامل نشد، تنها دو ماه پس از ورود ترانه Bad, Bad Leroy Brown به فهرست بهترینها،
هواپیمای جیمز در لوس آنجلس سقوط کرد و او به همراه چهار سرنشین دیگر، دردم کشته
شدند.
اوج موفقیت جیم کروچه، پس از مرگ او با انتشار آلبوم I Got a Name به
وقوع پیوست. ترانه اصلی این آلبوم به همراه ترانه I’ll Have to Say I Love You in a
Song به فهرست بهترینهای Top Ten رسیدند. چند آلبوم دیگر هم، از جمله برگزیده ترانه
های جیمز کروچه و Photographs and Memories پس از مرگ او منتشر شدند و محبوبیت این
ترانه سرای فقید را به اوج رساندند. امروز هم، پس از گذشت سالها، شنیدن ترانه های
او با این فکر همراه است که اگر جیمز چند سال بیشتر در این جهان بود، استعداد فوق
العاده اش او را به کجا میرساند، متاسفانه، چنین پرسشهایی همواره بی جواب باقی
میمانند و آنچه مهم است، اثری است که این هنرمند بی نظیر در ترانه هایش برجا گذاشته
است.
۱ نظر