گفتگوی هارمونیک | Harmony Talk

رامین صدیقی: روی مسئله صدابرداری حساسیت زیادی داشتم

اما چه شد در سال ۹۲ دیگر کنار رفتید؟


فارغ از اینکه بعد از سه سال و بخاطر مشغله های خودم، واقعاً تمایل داشتم تا از ادامه همکاری عذرخواهی کنم، اما دو سه مساله دیگر هم مرا آزرد که باعث شد تصمیمم برای کنار رفتن از جشنواره را تسریع کند. مثلاً یکی دو روز قبل از کنفرانس مطبوعاتی جشنواره سال ۹۲ خبردار شدم یک گروه خارجی دیگری هم دارد به جشنواره می آید (گروه آقای رامیز قلی اف)! بدون اینکه به عنوان مسئول بخش بین الملل در جریان باشم.

که اساسا با سیاستها و اشل کاری شما در جشنواره نمی خواند!


دقیقا.

شما سه اصل برای انتخاب گروهها در بخش بین الملل جشنواره داشتید که اولا گروهها از هنرمندانی باشند که در ده سال اخیرا به ایران نیامده باشند که آقای قلی اف بارها آمده بودند. دوم گروهها از حیطه سیاست های کاری تان باشند که قلی اف سلیقه موسیقایی شما نیست و سوم اختیار تام برای مدیریت بخش بین الملل داشته باشید و مدیران دخالتی در کار شما نکنند.

که در این سه سال داشتم! و اطمینان متقابل وجود داشت.

البته درباره آقای قلی اف نداشتید!

این چیزی بود که دو روز قبل از کنفرانس مطبوعاتی خبردار شدم. حرف شما را قبول دارم. فارغ از اینکه آقای قلی اف هنرمند مطرحی در موسیقی هستند اما در برنامه ما جایگاهی نداشتند. بخصوص اینکه در همان سالی که آقای قلی اف را آوردند، منِ دبیر بخش بین الملل به علت کمبود بودجه، حضور دو گروه دیگر را ملغی کرده بودم.

دلایلی دیگر کناره گیری شما چه بود؟

آقای ارجمند در نشسست مطبوعاتی جشنواره آمدند آنهم در شرایطی که هنوز جوهر امضای حکم ایشان خشک نشده بود. اظهارنظرهایی کردند که بدون همفکری یا مشورت با ستاد جشنواره بود. هرچند اگر به عنوان رعایت سلسله مراتب سازمانی بپذیریم که ایشان به عنوان رئیس سمبولیک جشنواره باید حضور می داشتند و از جانب دولت به اهالی رسانه خیر مقدم می گفتند، مشکلی نبود. اما ایشان اظهارنظرهایی کردند که میخواهیم چنین کنیم و چنان کنیم که اصلاً جایش در کنفرانس مطبوعاتی نبود و این بی احترامی به ما بود.

دلیل دیگر؟


سومین مساله هم در اجرای گروه اقای قلی اف اتفاق افتاد. میدانید که در خصوص کیفیت صدا وسواس زیادی دارم. من برای ساوندچک تک تک هنرمندان حضور داشتم، با بهترین صدابرداران داخلی و خارجی همکاری کردیم و دقت داشتیم تا حتی زاویه فلان میکروفن میلیمتری تنظیم شود تا صدای درستی به شنونده ها در سالن بدهیم.

در این خصوص با کمال قاطعیت ادعا دارم که هیچ کنسرتی تا بحال برگزار نکرده ام که صدای بد داشته باشد. آنوقت دیدم برای گروه آقای قلی اف که بعد از ما ساوندچک داشتند، دو یا سه همراه ایرانی هم روی سن آمدند و برای ساوندچک به عوامل فنی تالار وحدت که منتظر دستورالعمل از گروه بودند گفتند فعلاً ۷-۸ تا میکروفن و چندتا مانیتور بیارید روی صحنه، ما خودمان جورش می کنیم! دیدم کمترین اطلاعاتی از صدا، کیفیت، اجرای کنسرت و … ندارند. حقیقتاً به من برخورد. پیش خودم گفتم چرا دارم ده روز زحمت و بیخوابی می کشم که از استاندارد ۱۰۰ حداقل به ۹۰ برسم؛ آن وقت یک گروه در جشنواره حتی تمایلی ندارد تا به ۵ برسد و تازه راضی و خوشحال هم هستند. کیفیت آن اجرا را هم که خودتان یادتان هست و بهرحال آن اجرا هم در کارنامه من قرار می گرفت.

۱ نظر

بیشتر بحث شده است