رونمایی از آلبوم «ماندالای درون» (۳)

قطعه ی سوم که پانورامای نهفت است، برگرفته از یکی از گوشه های مهم دستگاه نواست که دارای فواصل خاص و گردش نغمات خاص است که در یک سلول ۴ نتی (دو، ر، سی بمل و فا) اساسا بیشتر حرکت می کند؛ تمرکز آن روی درجه ی دوم (ر) است که این هم یک موتیف بنیادین است که در طول قطعه این موتیف بنیادین، توسط هارمونی های مختلف، گسترش ها و آگیومنت ها و رنگ آمیزی ها، دست مایه پردازش های مختلف قرار گرفته است اما به دلیل حفظ چهار چوب اینتروالها، کاملا ملودی اصلی نهفت شنیده می شود.

قطعه ی چهارم که پانورامای ماهور است اساسا بر مبنای اصلی درآمد ماهور بنا شده است که ساختار موتیف کوبنده ریتمیک را داراست؛ یک نت کوتاه و یک نت بلند که ریز شنیده می شوند و در سلول های خاصی حرکات ملودیک انجام می شود که این سلول ها و تریل ها تداعی خوبی برای گردش کوبنده ی دستگاه ماهور هستند.

اگر به طور کلی بخواهیم بخش پانوراما ها را جمع بندی کنیم، متوجه می شویم بافت کلی اثر هموفونیک است، در قطعات مختلف نوع برخورد با بافت ریتمیک متفاوت است؛ برای مثال در قطعه “دزمنه” ساختار ایزومتریک دارد و بخشها الگوی کلی ریتمیک واحدی را پیش می برند. ولی در قطعه ی “نهفت” برخورد دیگری با بافت ریتمیک شده است و از تکنیک “ریتم های متقاطع” استفاده شده است که لحظاتی تقابل ریتمیک بین دو دست یا دو بخش را به طور همزمان می شنوید. در قطعه ی ماهور نیز رویکرد و تکنیک استفاده از “ریتم های توضیع شونده” به چشم می آید که ریتم بین بخش های مختلف پراکنده می شود.

در آخر مجددا تبریک میگویم به دوست عزیزم آقای سام اصفهانی و امیدوارم که شاهد آثاری اینجنین زیبا، دلنشین و موفق با چنین نگرش آهنگسازی، یعنی بهره مندی از رپرتوار موسیقی ایرانی با ایدیوم موسیقی غربی باشیم و به این ترتیب بتوان به رپرتوآر ساز پیانوی کلاسیک اضافه شود.

پس از هومان اسعدی، مانی جعفر زاده پشت تریبون قرار گرفت، او گفت:

صحبتهای خود را با مقدمه ای آغاز می کنم که به نظرم به آلبوم «ماندالای درون» مربوط است و نقطه ی قوت این آلبوم را مشخص و معرفی می کند؛ در اواخر دهه ی ۶۰ در سینمای ایران اتفاق ترسناکی افتاد که فیلم هایی تولید می شد که این فیلم ها اساسا برای جشنواره ها ساخته می شدند یعنی فیلم هایی بودند که ایده شان بر اساس ارتباط گرفتن با مخاطب ایرانی و کارکردن در فرهنگ ایرانی نبود و اساسا اثر هنری طوری تولید نشده بود که در فرهنگ خودش معنا شود، این اتفاق طبیعی ترین نتیجه ای که داشت این بود که دارای یک سری فیلم فستیوالی روشن فکری بودیم که معمولا مخاطب ایرانی آنها را تماشا نمی کرد و در سوی دیگر دارای یک سری از فیلم ها با درجه ی کیفی پایین بودیم که فقط مخاطب ایرانی می توانست ببیند و استاندارد جهانی نداشتند. این اتفاق تقریبا در اواخر دهه ی ۸۰ در موسیقی ایران هم اتفاق افتاد یعنی یک بخش موسیقی آکادمیک به وجود آوردیم که عامه ی مردم مخاطبش نبود و یک موسیقی پاپ داشتیم که شنونده ی نخبه اعم از موسیقی دان و غیر موسیقی دان آنها را گوش نمی کرد. به نظر می آید که آلبوم ماندالای درون و آلبوم های از این دست که در حال منتشر شدن می باشند این خلاء را پر می کنند.

به بیانی دیگر نسل جدیدی از موسیقیدانان به وجود آمده که متوجه این خلاء شدند و دریافتند که ناگزیر هستند آثاری تولید کنند که در عین دارا بودن پایه ی علمی، فکر و دانش هنری، مخاطبی دارند که در ایران و فرهنگ ایرانی زندگی می کند. به نظرم از این نظر، آلبوم ماندالای درون، آلبومی مهم و در خور اعتنایی است.

تقریبا تمام این ۳۶ دقیقه، ۳۶ دقیقه ای شنیدنی و دلنشینی است، چه برای کسی که موسیقیدان باشد چه برای کسی که موسیقیدان نباشد. در عین حال اگر که موسیقیدان باشید متوجه نکات عمیق و شعورمند موسیقیایی هم در اثر می شوید و در می ابید با آهنگسازی روبه رو هستید که موسیقی ملی کشورش را می شناسد، دغدغه ی فرهنگی دارد، آشنا به رپرتوار موسیقی غربی به معنای موسیقی جهانی است و از تمام اینها یک ترکیب شخصی درخور احترام به وجود آورده است.