رونمایی از آلبوم «ماندالای درون» (۶)

آن چیزی که در تاریخ ایران است، کشور ما یک پل و یک محل عبور است، به همین دلیل افرادی که در کشور می خواهند متفاوت عمل کنند و خلاقیت شان را اعمال کنند به آن ها تهمت التقاط می زنند. به نظر من موسیقی آقای اصفهانی رگه مدال دارد و در عین حال معلوم است وی تجربه نوازندگی موسیقی دوره رومانتیک را دارد. سام اصفهانی ما را با بعضی حرکاتش نگران می کند و در جایی دیگر، با حرکاتی سعی می کند که بگوید، جور دیگر هم می شود این نوع جدی موسیقی را اجرا کرد.

مثلا وقتی که در ابتدای موسیقی، یک آکورد نامانوس با موسیقی پاپ (پاپ از نظر من هرآنچه که مخاطب کم دانش از موسیقی درکش میکند پاپ است) رو به رو می شود ممکن است که مخاطب نگران شود که این نگرانی کمی بعد تر با یک نغمه آشنا یا یک ریتم تکرار شونده آشنا از بین می رود و خیال شنونده را راحت می کند. من به این دلیل به این جا آمده ام که بگویم سام اصفهانی دایره نگرانی های شنونده های خود را در حال کوچک تر کردن است و به موسیقی ای می پردازد که رگ ریشه ی موسیقی نواحی دارد و موسیقیی را ارائه می دهد که برای سرزمین ما آشناست. من وقتی داشتم به این اثر گوش می کردم تصمیم گرفتم مثل خواننده ایرانی روی این کار آواز بخوانم و احساس کردم که چه قدر می شود روی این فضاهای آشنا خلاقیت داشت که ما را به یاد موسیقی سرزمین مادریمان بیاندازد. تبریک می گویم بابت این التقاط جدید و من فکر می کنم فرهنگ هر کشوری، برای مثال قبایل قدیمی اروپایی که تحت عنوان کشور ها امروز می شناسیم، تمام فرهنگشان مدیون این التقاط هستند و التقاط اصلا چیز بدی نیست.

سخنران بعدی که به روی صحنه آمد کارن کیهانی بود. وی گفت:

در بحث های قبلی در مورد این که این موسیقی که راحت شنیده می شود و موسیقی که سخت شنیده می شود بحث شد. واقعیت این است که من فکر می کنم در حال حاضر از این بابت خیالمان راحت است که این نوع موسیقی را مردم گوش نمی دهند، چه نوع شنیدنی اش و چه نوع غیر شنیدنی اش. در واقع فکر می کنم در این صورت کار آهنگسازها از جهتی راحت تر است چون در واقع این قدر گپ و حد فاصله در بین این دو موسیقی زیاد است که به نظرم رسالت های فرهنگی و ارتباط با مخاطب عام را باید بیشتر به عهده آهنگسازان پاپ و مردم پسند دانست و آنها هستند که باید سعی کنند فرهنگ شنیداری مردم را بالا ببرند و اساسا حل کردن آن مشکل به عهده همان کسانی است که آن نوع موسیقی را تولید می کنند باید گذاشت.

همان طور که اعتبار فرهنگی یک کتاب فروشی به آثار غنی ادبی و پر محتوا و اتفاقا کم فروش است که به این آثار نه به عنوان مرجع درآمد مانند کتابهای سرگرم کننده، بلکه به عنوان اعتبار فرهنگی مجموعه نگاه می شود که عدم فروش موجب حذف آن از قفسه های فروشگاهها نمی شود. اما متاسفانه این اتفاق در مورد آثار موسیقایی جدی و هنری خیلی بیرحمانه رخ می دهد. امیدوارم فضاهایی در اماکن و فروشگاههای فرهنگی به آثار موسیقیایی چنینی اختصاص داده شود. آثاری که نمی فروشد اما مخاطبین اندکش، مولد فرهنگ جامعه هستند.

در ارتباط با آلبوم سام، اولین چیزی که به من منتقل شد این بود که خیلی طبیعی و واقعی تولید شده است یعنی آهنگساز این اثر تصمیم نگرفته که با متریال موسیقی ایرانی آهنگسازی کند بلکه دوست داشته که با این متریال آهنگ بسازد و من فکر می کنم این موسیقی محصول یک بداهه نوازیست به همین دلیل خیلی راحت می شود این موسیقی را شنید و خیلی تبریک می گویم به این دلیل که در آلبوم اول خیلی خوب توانسته از زبانی استفاده کند که خوب درک شود.

در بُعد انتقادی این اثر من ترجیح می دادم که کنتراست بیشتری در این اثر دریافت کنم و البته نمی توان این را به عنوان یک نقص تلقی کرد چون این یک مجموعه مینیاتور است.

موفقیت هنری این اثر یک انتظار ایجاد می کند که در مجموعه بعد اتفاقات جدیدی بیوفتد. امیدوارم که کارهای غیر پیانویی هم از آقای اصفهانی بشنوم و این فکر های هارمونیک و این روانی گفتارها در شکل های دیگر و در آنسامبل های زهی هم نمود پیدا کند.