موسیقی کانتری، پنهان کننده نبوغ سیاهان

موفقیت چارلی پراید به عنوان یک خواننده سیاهپوست موسیقی کانتری، خیلی عجیب به نظر می رسد، زیرا به طور سنتی این نوع موسیقی تنها به سفیدپوستان اختصاص دارد. هنوز هم بسیاری از خواننده های آفریقایی -آمریکایی موسیقی کانتری در فروش آثارشان مشکلات زیادی دارند. شرکت های ضبط موسیقی به خاطر ترس از شکست اقتصادی عکس آنها را روی جلد آثار نمی زنند.

پراید، امسال برای جشن گرفتن چهلمین سال حضورش در صنعت موسیقی، آلبوم جدیدی منتشر خواهد کرد. این آلبوم با الهام از گاسپل (موسیقی مذهبی سیاهان آمریکا) خلق شده است و آن را با همرهی دو نفر از دوستانش دالی پارتون و ویلی نلسون ضبط کرده و تا پاییز آن را منتشر می کند.

پراید، ۶۷ ساله، بیش از ۳۶ تک آهنگ دارد که در جدول پرفروش های موسیقی کانتری به رتبه اول رسیدند. او طی این سال ها بیشتر از ۷۰ میلیون اثر در سراسر دنیا فروخت.

خواننده متولد می سی سی پی، در جدول فروش کمپانی RCA بعد از الویس پریسلی، دومین خواننده پرفروش جهان به شمار می رود و توانسته به تالار مشاهیر موسیقی کانتری نیز راه پیدا کند. مارتین هاجسون، منتقد موسیقی به BBC world می گوید پراید اولین خواننده سیاهپوست نیست که موسیقی کانتری اجرا می کند.

موسیقیدان های سیاهپوست از دهه های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ میلادی آهنگ های کانتری می خواندند که از رادیو نشویل پخش می شد؛ «البته تعداد بسیار کمی از آنها موفق بودند، اما پراید کسی بود که برای نخستین بار در مدت طولانی بسیار محبوب ماند».

او اضافه می کند؛ «شرکتی که آثار پراید را منتشر می کرد در تبلیغ های اولیه خود هیچ عکسی از او روی آثارش چاپ نمی کرد تا شنوندگان، حامیان و دی جی های سفیدپوست را دلزده نکند». «اولین آثار تک خوانی چارلی موفقیت فراوانی را به همراه داشت. در آنها به ما یادآوری می کند که پراید در اوج جنبش های حقوق مدنی است. تفکیک نژادی در جنوب بسیار شایع است و آنجا یک سیاهپوست آهنگ هایی را می خواند که به نظر می رسد به سفیدپوست ها تعلق دارد. واقعا این یک حرکت انقلابی است».

موسیقی نژادی
هاجسون واکنش کمپانی های ضبط موسیقی به اختراع رادیو را ریشه اصلی اختصاص یافتن موسیقی کانتری فقط به سفیدپوستان می داند؛ «وقتی رادیو اختراع شد، آنها کاملا عصبی شدند. بنابراین فکر کردند بهترین راه برای فروش آثار، تکه تکه کردن تجارتشان به بخش های مجزای تجاری است. آنها موسیقی کانتری را برای کسانی که در روستا زندگی می کنند فراهم کردند. نوع دیگری از موسیقی هم که موسیقی نژادی (race music) نام داشت، برای سیاهپوستان تدارک دیده شد. آنها این دو را کاملا مجزا می دانستند».

این منتقد موسیقی معتقد است؛ «شرکت های ضبط در نشویل به خاطر ترس از عدم فروش آثار و مشکلات نژادپرستانه به سیاهپوستان توجه نمی کنند. به شکل کاملا محسوسی زندگی موسیقیدان های سیاهپوست در معرض نابودی است. احتمالا شرکت های ضبط فکر می کنند سیاهپوستان موسیقی کانتری گوش نمی دهند که مطمئنا این ایده درست نیست». در نشویل، یک موسسه موسیقی کانتری سیاهپوستان تشکیل شد؛ به امید آنکه درهای بیشتری را برای خوانندگان آفریقایی -آمریکایی باز کند، اما موفقیت آن بسیار ناچیز بود.

«وقتی با موسیقیدان های سیاهپوست صحبت می کنی، آنها تعریف می کنند که برای شرکت های ضبط نوار دمو می فرستند. شرکت ها کارشان را قبول می کنند (می گویند «قبول شدید»)، اما وقتی که می بینند خواننده سیاهپوست است، مکالماتشان خیلی سرد می شود».

پراید موفقیت خود را مدیون صدا و ترانه هایش می داند. او سال ها پیش گفته بود؛ «من فقط سعی کردم به مردم بگویم که در تجارت فروش ترانه ها، احساس ها و عاطفه ها هستم».در پراید دهقان فقیری بود که در روستایی در نزدیکی می سی سی پی زندگی می کرد و از رادیو موسیقی کانتری گوش می داد.

«من هم فقط از آهنگ هایی که مردم می خواندند، تقلید کردم».پراید ابتدا می خواست بازیکن حرفه ای بیسبال شود، اما وقتی در این زمینه شکست خورد، تصمیم گرفت تمام وقتش را صرف موسیقی کانتری کند. پراید سعی کرد در دوران آشفته جنبش های حقوق مدنی سیاه پوستان خود را در آمریکا مطرح کند، در آخر این صدای او بود که تمام مانع ها را برداشت؛ «فهمیدم که به خاطر تفکیک نژادی حق ندارم آواز بخوانم، اما نخستین بار که مردم صدای من را شنیدند، گفتند اگر سبزپوست هم بودی برای ما مهم نبود!».

بی.بی.سی فارسی