روش سوزوکی (قسمت سی دوم)

برخورد و مواجهه با تولستوی

خود گول زدن و ندامت و پشیمانی

مایل هستم که بگویم، از هفده سالگی بنای یک زندگی مناسب برای من پایه‌گذاری شده است. سال تولد من سال خاتمه مدرسه بازرگانی من بود. چیزی را که در آن زمان رخ داده، بارها تعریف کرده ام اما حالا اگر به آن بی توجهی کنم و آنرا نادیده بگیرم، بعد ها نمی‌توانم فلسفه زندگیم را به روشنی تحلیل کنم. به این خاطر دوباره آنرا حکایت می‌کنم. یکی از روزها مثل همیشه به راه افتادم و به کارگاه ویولون سازی پدرم رفتم، کارگاهی که در آن هزار نفر مشغول کار بودند. در دفتر یک ماشین تایپ انگلیسی یافتم که برایم تازگی داشت. شروع کردم به کار کردن بر روی دکمه‌ های آن.

در همین موقع رئیس بخش صادرات وارد شد و به من گفت: آقای شی نی چی جوان (Shinichi) شما نباید با ماشینی که در آن کاغذ نیست تایپ کنید. من بسرعت و به دروغ گفتم: می‌فهمم من دکمه‌ ها را تا آخر فشار نمی‌دهم.

او با سادگی حرفم را پذیرفت و بعد از دفتر خارج شد، هنوز کاملا دور نشده بود که من عصبانی و پشیمان به خود نهیب زدم که ای ترسوی بزدل! چرا فروتنانه عذرخواهی نکردی؟! و بیش از آن نتوانستم تحمل بیاورم و بطرف خانه دویدم، اما در آنجا هم نتوانستم آرام بگیرم و به سمت خیابان هیروکوجی (Hirokoji) رفتم. باید کاری انجام می‌دادم که آتش عصبانیت را در خود فرونشانم. بالاخره وارد یک کتابفروشی شدم و به جستجو در میان کتابها پرداختم و خوش شانس بودم که کتابی از تولستوی (Tolstoy) به دستم آمد. کتابی که تعیین کننده سرنوشت من شد.

صدای وجدان، صدای خداست

آن یک کتاب کوچک بود که دفترچه یادداشت‌ های روزانه تولستوی بود، من آن را بدون مقدمه از گنجه کتاب ها برداشتم و شروع به ورق زدن کردم، چشمان من به این جملات افتاد: فریب و گول زدن خود، بدتر از فریب و گول زدن دیگران است. این کلمات سخت درون مرا آزاد کرد، این یک شوک بزرگ و عمیق بود، از ترس شروع به لرزیدن کردم و به سختی و به ندرت توانستم برخودم مسلط شوم. کتاب را گرفته و بسرعت به خانه رفتم تا مطالبش را با حرص و ولع مطالعه کنم. آنقدر این کتاب را مطالعه کردم تا اینکه کتاب ورق ورق از هم جدا شد، تولستوی چه مرد فوق العاده‌ای می بایست بوده باشد! من او را تحسین و ستایش می‌کردم و عمیقاً افکارم را بر آثار او متمرکز کردم.

تولستوی چراغ راه زندگی من و غذای روح و روان من شد. کتاب یادداشت های روزانه اش همیشه در کنار من قرار داشت؛ همیشه و هر جایی که می‌رفتم تا زمانی که بیست و سه ساله شدم و برای تحصیل به آلمان سفر کردم، این کتاب را همواره در کیفم داشتم.

تولستوی گفته بود که آدم نباید خود را گول بزند و فریب بدهد و صدای وجدان صدای خداست. من تصمیم گرفتم، هماهنگ و مطابق با این ایده ‌ها زندگی کنم.