صداسازی در آواز (۲)

در اینجا یادآوری چند مطلب را ضروری می دانم:

۱- هدف از این نوشتار، ارائه الگویی کامل و بی نقص از صداسازی نمی باشد؛ زیرا چنین الگویی معمولا برای هر کس تجسم متفاوتی دارد و با توجه به اینکه در اینجا بیشتر سعی بر این بوده که روی جنبه های ذهنی و انتزاعی تمرکز شود بالطبع توصیف آن هم می تواند تا حد زیادی مبتنی بر سلیقه شخصی باشد.

۲- قصد نگارنده، تشریح و توضیح آناتومی اعضای دخیل در فرآیند صداسازی و ارائه مباحث فیزیک صوت و اکوستیک نمی باشد؛ بنابراین بررسی مطالب ارائه شده در قالب موارد اشاره شده فوق مقصود نظر نیست.

۳- لازم به ذکر است حتما هنر صدا سازی زیر نظر اساتید این فن آموخته شود تا ریزه کاریها و گوشه های پنهان آن بهتر در وجود هنرجو نهادینه شده و در ضمن ایرادات احتمالی توسط این اساتید شناسایی و بر طرف گردند.

۴- حتی وجود الگویی جامع و کامل نیز ما را از انجام تمرینات مداوم و توجه به حالات ذهنی و جسمی که در وجودمان احساس می شود بی نیاز نمی کند تا از این طریق با کشف پی در پی توانایی های نهفته در صدای خویش بتوانیم به ظرفیت های بالاتری از آن دست یابیم.

۵- الزاما اصطلاحات و اسامی بکار برده شده دارای تعریف متعارف مربوطه نبوده و متناسب با مطلب ارائه شده می باشند.

تنفس شکمی

در بسیاری از موارد به اسم «تنفس دیافراگمی» شناخته می شود ولی به نظر نگارنده با توجه به اینکه در غالب مواقع عمل تنفس به شکل غیر ارادی صورت گرفته و دیافراگم مهمترین نقش را در شکل گیری این روند ایفا می کند، تاکید بر عبارت تنفس دیافراگمی در هنگام صداسازی که به دلیل دخالت عضلات «محوطه شکمی» از روند عادی خود خارج گشته و به شکل ارادی و تحت کنترل انجام می شود و باعث کمرنگ تر شدن نقش دیافراگم می گردد، می تواند کمی گمراه کننده باشد و با توجه با اینکه نفس گیری صحیح یکی از ارکان اصلی صدا سازی است، داشتن درکی درست از آن به افزایش توان اجرایی هنرجو کمک شایانی خواهد کرد که در ادامه به آن خواهیم پرداخت.

تنفس عمیق به مفهوم ایجاد فضای بیشتر برای ریه ها می باشد که این امر از دو طریق امکان پذیراست:

۱- افزایش فضای قفسه سینه با کمک گرفتن از عضلات بین دنده ای

۲- افزایش این فضا با استفاده از جابجایی پرده دیافراگم به سمت پایین که مورد دوم مد نظر این مبحث می باشد.

برای نیل به این منظور حالت صحیح قرار گرفتن بدن به این شکل است که ابتدا در وضعیت ایستاده قرار گرفته به طوری که سر رو به جلو (نه بالا و نه رو به پایین) باشد، عضلات گردن و شانه ها بدون هیچ گونه انقباض راحت بوده، دستها در امتداد بدن و به شکل آویزان قرار گیرند، پاها به اندازه عرض شانه باز و زانوها بدون اینکه قفل شوند کمی آزاد باشند.