بیانیه داوران ششمین دوره جشنواره نوشتارها و سایت های موسیقی در اینترنت

سه شنبه ۳ اسفند ۱۳۹۵

آروین صداقت کیش

در پایان ششمین دوره‌ی جشنواره می‌توان دید کهتعیین و تعریف میدان آنچه دنیایی مجازی خوانده می‌شود، زیر فشار شتابان فناوری، دشوار و دشوارتر می‌شود. اکنون بزرگ‌ترین چالشی که به چشم می‌آید همچنان کشیدن مرزِ به قدر کافی دقیق میان جهان مجازی و غیرمجازی است؛در حقیقت تقریباً مرزی باقی نمانده است، آنچنان که گاه تعیین مصداق برای رصدگرِ تیزبین هم نشدنی است. اما علاوه بر در هم شدن مرزها،گرایش استفاده‌کنندگان از این فضای سیال به پیام‌رسان‌ها، در پی آن افولِ اقبالِ وب‌سایت‌ها، مرگ وبلاگ‌ها (که سرانجام در تغییر نام جشنواره پژواک یافت) و در نتیجه ظهور پدیده‌ی اینترنتِ تاریک روندی است که به ویژه جستجوپذیری و دسترسی‌پذیری میدان نوشتارهای موسیقی را تهدید می‌کند. این تهدیدی واقعی و جدی است که باید به آن اندیشید.

کم و بیش بر خلاف جریان روز فضای مجازی، تغییرات جشنواره‌ی امسال و استقبال نویسندگان در هر دو بخش جشنواره و گه‌گاهرشد کیفی آثار، نشان داد که هنوز اندک بختی برای مقاومت دربرابر آن تاریکی فزاینده وجود دارد، اگر بتوایم ارزش کافی و متناسب با توان هر کدام از فناوری‌ها و رسانه‌ها به محتوای موجود در آنها بدهیم.

گذشته از چشم‌انداز میدان اصلی و تهدیدهایش، که باید مورد توجه خاص همه‌ی دست‌اندرکاران این حوزه قرار داشته باشد، ما داوران ششمین دوره‌ی جشنواره‌ی «نوشتارهاو وب‌سایت‌های موسیقی در اینترنت» لازم می‌دانیم چند نکته را درباره‌ی خود جشنواره و داوری آثار و نتایج یادآوری کنیم.

نخست، که ترجیع‌بند مکرر تمامی بیانیه‌ها نیز بوده است، آن که متأسفانه اصلی‌ترین چالش نوشتارهای موسیقی، چه نزد نویسندگانی که صرفاً در فضای مجازی می‌نویسند و چه روزنامه‌نگاران حرفه‌ای، هنوز کاستی دانش موسیقایی است. این امر که شش هیأت داوری با شش ترکیب متفاوت بر ان هم‌رای‌اند نشان می‌دهد که این درد دیرپای موسیقی‌نویسی ما است که فردی یا جمعی به ویژه از راه آموزش، باید به دنبال درمان آن باشیم.

دوم، تغییراتی در سطح، شکل و استاندارد نوشتارها به ویژه در بخش مقالات علمی‌ـ‌تحقیقی که عمدتاً حاصل ورود دانش‌آموختگان رشته‌های موسیقی‌شناسی به میدان است، افزون بر آن که وضعیت جدید کار را تعریف می‌کند، تلویحاً بر ارزش کار آکادمی و تأثیری که می‌تواند بر تمامیحوزه‌های پیرامون خود بگذارد، تأکید می‌کند.

سوم، با از میان رفتن اغلب صفحات هفتگی موسیقی در روزنامه‌های شناخته شده، بخشی از فعالیت روزنامه‌نگارانه‌ی موسیقی به فضای مجازی منتقل شده است. این رویدادی است که باید با کیفیت بخشیدن به نوشته‌ها بدان تداوم بخشید و به نفع پربارتر شدن موسیقی‌نویسی در اینترنت از آن بهره جست.

چهارم، تا پیش از این دوره تفسیر داوران از مسأله‌ی تولید، عرضه یا بازنشر محتوا در اینترنت تفسیری بسیار متن‌محور بود، اما در این دوره تعریفی گسترده‌تر پذیرفته و اعمال شد، با این امید که درهای این جشنواره به روی شکل‌های متنوع‌تری از فعالیت‌های اینترنتی مرتبط با موسیقی گشوده شود و احتمالاً در سال‌های آینده ترکیب‌های غنی‌تری از چنین فعالیت‌هایی شکل بگیرد. رد پای این تفسیر جدید به خوبی در گزینش سایت برتر هویدا است.

پنجم، همانند سال‌های گذشته، بسته به فعالیت افراد در شاخه‌های مختلف برخی شاخه‌ها پربارتر و پرکارتر و برخی کم‌ثمرتر بودند. در این دوره با رشد کَمّیِ بسیار در بخش‌های گفتگو، گزارش (نسبت به آخرین دوره‌ای که گزارش و گفتگو در فراخوان جشنواره وجود داشت)، مقاله‌ی عمومی و یادداشت روبه‌رو شدیم و در عوض افت جدی‌ کَمّی و کیفی در بخش نقد را تجربه کردیم. این امر نیازمند توجه ویژه‌ی نویسندگان شاخه‌های کم‌کارتر است تا در سال‌های آینده شاهد شکوفایی مجدد آنها هم باشیم.

ششم، مسأله‌ی بهره‌گیری از اطلاعات برای نوشتن یک مطلب گاه در میان نوشته‌ها با کژتابی‌هایی همراه است. توجه نویسندگان را به این امر جلب می‌کنیم که بی‌دقتی در این موارد گاه نوشته‌ای را به ترجمه یا تقلید تبدیل می‌کند. هر چه در اینترنت می‌یابیم بخشی از سواد ما نیست پس دست‌کم اگر نمی‌توان در یک قالب روزنامه‌نگارانه ارجاعی دقیق به منابع اصلی داد باید راهی یافت تا خواننده به طور ضمنی متوجه شود در حال دریافت اطلاعاتی است که تولید یا حتا گردآورده‌ی ما نیست. اجتناب از ایجاد توهم دانش و سواد وظیفه‌ی بسیار مهم نویسندگانی است که رسالت اصلی‌شان آگاهی‌بخشی و صداقت حرفه‌ای است.

هومان اسعدی
بابک خضرایی
هادی سپهری
آروین صداقت‌کیش
رضا صمیم

در این رابطه بخوانید

ارسال دیدگاه

گفت و گو با جان کیج (II)

کربی: شما یکبار گفتید که «من جوری [اجرا] را پیش می برم که مردم بفهمند که خودشان دارند تجربیاتشان را اجرا می کنند نه اینکه که این اجرا بر آنها نازل می شود». آیا هنر به تمامی بر ما نازل نمی شود؟ کیج: اینگونه بوده است اما من فکر می کنم که ما داریم آنرا…
ادامهٔ مطلب »

اختتامیه دومین جشنواره صبا برگزار شد

دومین جشنواره موسیقی صبا در بخش غیررقابتی پنجشنبه ۱۴ آذرماه با اجرای کنسرت دلبر حکیم‌ آوا پیانیست برجسته‌ تاجیکی-روسی بعد از گذشت دو هفته به کار خود پایان داد. بخش دوم این جشنواره از روز دوشنبه ۱۱ آذرماه با برگزاری مسترکلاس‌ و اجرای کنسرت همراه بود و آخرین برنامه اجرای این فستیوال با رسیتال پیانو حکیم‌آوا در تالار رودکی همراه بود.

آخرین ارسال‌ها

از روزهای گذشته…

اشتوکهاوزن، عقل گرا و عارف (I)

کارلهاین اشتوکهاوزن که در ۷۹ سالگی درگذشت یکی از موزیسین های آینده بین و برجسته قرن بیستم بود. اشتوکهاوزن پیوسته یک بیت شعر از ویلیام بلیک را نقل می کرد: «کسی که لذت را در لحظه در می یابد، در طلوع جاودانگی به سر می برد». اشتوکهاوزن که مانند بلیک، تصویر های ذهنی خود را دنبال می کرد؛ همانند او به راه های عجیب غریب کشانده شد. در نتیجه او احترام فرقه ای را به خود جلب کرد که پیروی از آن در بین آهنگسازان قرن بیستم منحصر به فرد است. البته باید اشاره کرد که نتیجه فعالیت های او همچنین به تمسخر این آهنگساز نیز منجر شد. شاید این جمله از راجر اسکروتن که می گوید: «اشتوکهاوزن بیشتر از اینکه امپراطوری برهنه باشد، ستی از لباس های با شکوه است که یک امپراطور کم دارد» این دید تردید آمیز درباره اشتوکهاوزن را به خوبی توضیح می دهد. این دیدگاه از دهه ۷۰ قرن بیستم در کشورهای آنگلوساکسون حاکم است.

شوپن، نگاهی به موسیقی (II)

از مهمترین شاخصه های موسیقی شوپن می توان به فضای کلی حاکم بر تمامی کارهای او اشاره کرد که ریشه در فرهنگ ملی لهستان دارد. این موضوع به وضوح در پولنزها و مازورکاهای او برجسته شده است.

به بهانه ی انتشار خسوف (I)

ریشه ی واژه ی اوراتوریو (oratorio) به دورانی در قرن شانزدهم باز می گردد که قدیس فلیپ نری (saint philippe neri) روحانی کاتولیک، مجالسی را برای شنیدن آثار موسیقایی در کلیسای مشهور «اوراتوار» (oratoir) واقع در شهر رم تشکیل می داد. واژه ی «اوراتوریو» نیز از نام همین کلیسا مشتق شده است.

به‌استقبال «ماراتن پیانو» در پردیس هنرهای زیبای دانشگاه تهران (I)

درست یک‌روز پیش از پریشانی حملات چهارشنبه، در لابه‌لای گرما و خشکی فضای اداری دانشگاه، گروه موسیقی دانشگاه تهران رویدادی را سامان داد که بی‌شک خجسته بود. «ماراتن پیانو» عنوان برنامه‌ای بود که در لابی دانشکده‌ی هنرهای نمایشی و موسیقی دانشگاه تهران و یکی از کارگاه‌های گروه موسیقی برگزار شد و طیّ آن، بیش از پنج‌ساعت انواع و اقسام قطعات از رپرتوار موسیقی کلاسیک غربی توسط نوازندگان گوناگون –عموماً دانشجویان- اجرا شد. تنها وجه اشتراک این قطعات این بود که در آن‌ها ساز پیانو نقشی را برعهده گرفته بود. این رپرتوار از حیث فرم، سبک و نیز دوره‌ای که قطعات به آن تعلق داشتند بسیار متنوع بود و قطعاتی از آهنگسازانی چون باخ، شوبرت، استامیتز، گریگ، راخمانینف، موتسارت، بورن، پروکفیف، هیندمیت، برامس، کورت وِیل، پولنک و سن ‌سانس در آن اجرا شد.

والی: موسیقی ایرانی یک موسیقی افقی است

مسئله هارمونی اصولا در موسیقی ایران جواب نمیدهد و موسیقی ایرانی یک موسیقی افقی است. کسانی هم که سعی کرده اند موسیقی ایران را هارمونی عمودی بدهند، تحت تاثیر هارمونی اروپایی بوده اند و تفکر مرکز اروپایی تسلط عجیبی بر موسیقی ما داشته از اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم که ناصرالدین شاه لومر را به ایران آورد.

رونمایی از آلبوم سالهای رنگی برگزار می شود

آلبوم موسیقی «سالهای رنگی» دومین اثر از حمیدرضا آفریده آهنگساز و نوازنده کمانچه، با حضور اهالی موسیقی، روز جمعه ۴ دی ۱۳۹۴ به همت مرکز نشر و پخش جوان در فروشگاه “فرهنگ” رونمایی می‌شود.

افت کیفیت در جشنواره های موسیقی نواحی

جشنواره های موسیقی نواحی، با دو هدف معرفی و شناسایی موسیقی نواحی و نیز حمایت از راویان اش برگزار می شود. این جشنواره ها به دلایل متعددی از جمله وجود امکانات مالی و اجرایی و نیز وجود مخاطب علاقمند، در شهرهای بزرگ برگزار می شود ولی برپایی این جشنواره ها، همیشه یکی از مسائل چالش برانگیز از نظر اتنوموزیکولوژی بوده است. چرا که حضور راویان موسیقی نواحی در شهرهای بزرگ، آنها را در فضا و موقعیتی غیر از فضای اجرایی همیشگی آنها در منطقه زندگی شان قرار می دهد و همین تغییر موقعیت باعث ایجاد تفاوت هایی در کیفیت اجرایی می شود. این تغییرات می تواند شامل:

سریر: آثار نوری چند ژانر را در بر دارد

جایگاهی که نوری داشته، ثمره شصت سال زندگی هنری او بوده و حتی بهترین شاگردانش هم ادعا نمیکنند که میتوانند امروز پا جای او بگذارند. اگر فرض کنیم این افراد حتی اجرایی کاریکاتور مانند هم از اثر من اجرا کنند، باز نفس کار و ذات آن موسیقی بالاخره جای خود را باز میکند و تاثیرش را میگذارد.

کنسرتو ویلن با حال و هوایی ایرانی (گفتگویی با بهزاد رنجبران)

چند کنسرواتوار تا کنون برای مسابقات شان یک کنسرتو از سده بیست و یکم برگزیده اند؟ و آخرین باری که اثری از یک آهنگساز ایرانی، و نه آلمانی و اتریشی، انتخاب کرده اند چه زمانی بوده است؟ با توجه به یکصدمین سالگرد تأسیس جولیارد، با گزینش یک کنسرتو از بهزاد رنجبران (استاد همین دانشکده) برای مسابقات ویلنِ سال ۲۰۰۶ یک سنت شکنی صورت گرفته است.

گئورگی سندلر لیگتی (II)

لیگتی خواهر زاده بزرگ ویولنیست نامدار لئوپولد ائور (Leopold Auer) بوده و فرزندش لوکاس نیز آهنگساز و پرکاشنیست مقیم نیویورک می باشد. نخستین کارهای لیگتی به گونه ای تعمیم زبان موسیقایی هم وطنش بلا بارتوک (Béla Bartók) است. به عنوان مثال قطعات پیانو او با عنوان Musica Ricercata 1951-53 اغلب با Mikrokosmos٬ مجموعه آثار پیانو بارتوک مقایسه می شوند.