ادوارد الگار، آهنگساز انگلیسی (۵)

این انتخاب، انتخابی عجیب به نظر می آمد. خانه ای در مرکز شهر بود و دیگر مناظری از دهکده و طبیعت زیبا نداشت. همچنین، برای یک شخصیت ملی بزرگ و معروف مانند الگار که نیاز زیادی برای سفرهای متعدد به لندن داشت، هیرفورد حتی دورتر از مالوِرن بود. شاید به علت جدا افتادگی هیرفورد بوده که الگار آن را برای نواختن موسیقی احتیاج داشته و برای خرید انتخاب نموده است.

اگر از این منظر ببینیم، این انتخاب انتخاب موفقی بوده است چرا که در همین مکان الگار موفق به نگارش قطعاتی همچون “گام جوانی” (Wand of Youth) “سمفونی ها”، “کنسرتوی ویلن “، “مقدمه و آلگرو برای سازهای زهی” (Introduction and Allegro for strring op. 47) و تعدادی از کارهای دیگر شد. تنها در فورلی بود که الگار توانسته بود این همه کار را تنها در یک خانه بسازد.

اما سختی رفتن های مداوم به لندن و مدت زمان های طولانی دور از خانه ماند داشت اثرات خود را نمایان می ساخت. از مارس ۱۹۱۰ الگار مجبور به اجاره ی چندین و چند آپارتمان در لندن کرد تا مشکلات مدت زمان اقامت خود در این شهر را به گونه ای مرتفع سازد. و در ماه های آخر سال ۱۹۱۱ بود که خانواده ی الگار فهمید که تنها راه حل درست نقل مکان کردن دائمی به لندن می باشد. آنها در روزهای آغاز سال نو، به لندن نقل مکان کرده و در خیابانی به نام همپستد در شمال غربی لندن سکنی گزیدند.

این خانه را که به سبک پانسیون های ملکه بود، “سورن” نام نهاند. در خانه، اتاقی مخصوص موسیقی داشت که آنقدر بزرگ بود که می توانست یک گروه کوچک موسیقی را در دل خود جای دهد. الگار اتاق دیگری را نیز به اتاق بیلیارد اختصاص داد. این خانه همان خانه ی آرزوهای آلیس همسر الگار بود، اگرچه که الگار باید تمام وقت خود را کار کرده تا قادر به پرداخت اقساط آن باشد. و با اینکه اطراف خانه پر از محوطه های روستایی بود، اما منطقه ی خانه در جایی بود که بازدیدکنندگان بسیاری از لندن مهمان خانه ی الگار می شدند.

به همین خاطر است که الگار در این خانه زمان زیادی برای ساخت قطعات مختلف نداشت. همچنین در همین زمان بود که جنگ جهانی آغاز شد و الگار مشغول به انجام کارهای داوطلبانه در رابطه با جنگ شد. در سال سوم جنگ بود که آلیس و کاریس، به دنبال خانه ی دیگری در حومه ی شهر رفتند تا نقش بیرچوود را برای سورن بازی نماید.