گفتگوی هارمونیک | Harmony Talk

نجفی ملکی: تکنیک هم در واقع بخشی از بدنه هنر است

تا چه اندازه استیل نوازنده نی را در تکنیک آن موثر می دانید؟

خب ببینید استیل نوازندگی نی را باید در دو بخش دید؛ اول استیل نوازنده برای تولید صدا و دوم استیل نوازنده در انگشت گذاری. در حالت اول بطور کلی و خیلی خلاصه به نظر من هرچقدر نوازنده صدای شفاف تر و درخشان تر و به اصطلاح سونوریته با کیفیت تری را تولید کند می تواند به لحاظ تکنیکی تسلط بیشتری در نی داشته باشد. به عبارت دیگه هرچقدر شما در تولید صدای با کیفیت در رجسترهای مختلف نی تسلط داشته باشید، به همان میزان در اجرای قطعات و تکنیک های مختلف می توانید مسلط باشید. در مورد دوم هم چون انگشت گذاری در نی به مانند سایر سازهای بادی تابع قوانین تغییر مکانی و به اصطلاح تغییر پوزیسیون نیست و انگشت ها در مکان ثابتی هستند چنانچه نوازنده نی در انگشت گذاری خود همان قواعد کلی را که در تمامی سازهای بادی بطور استاندارد وجود دارد را رعایت کند می تواند نوازندگی نی را با تسلط و تکنیک بالاتری تجربه کند.

به نظر شما مشکل اساسی نوازندگان نسل جدید نی چیست؟

به نظر بنده نوازندگی نی در بین نسل جدید به نوعی در مرحله ی گذار به سر می برد و همین باعث شده یک نوع بلاتکلیفی و سردرگمی در بین نوازندگان برای به عبارتی یک نوع استاندارد سازی در نوازندگی و نیز خود ساز نی داشته باشند. حال هرچه مسیر استاندارد سازی در نوازندگی نی و حتی ساختمان خود نی تابع اصول و قواعد کلاسیک موسیقی باشد به تبع این مسیر، مسیری را به بهبود و پیشرفت خواهد شد.

آیا همیشه با نی های آقای عمومی نوازندگی می کنید؟ چرا؟

اغلب بله! به دلیل اینکه این طرح علاوه بر اینکه چیزی از امکانات نی هفت بند سنتی کم نمی کند بلکه چیزی هم به امکانات این نی اضافه می شود که همان نت سی در صدای اول است که در واقع داشتن این نت به ما این امکان را می دهد که بتونیم یک توالی بی نقصی در اجرای نت ها در کل محدوده ی صوتی نی داشته باشیم.

از شما اجراهایی وجود دارد که قطعات غربی را با نی نواخته اید، به نظر شما چقدر این کار ارزش هنری دارد؟

ببینید من به این نوع کار نه اینکه نخواهم ارزش هنری از بعد زیبایی شناسی قائل بشم ولی بیشتر ارزش تکنیکی و اجرایی قائلم یعنی اینکه شما وقتی یک قطعه از موسیقی غیر ایرانی را با نی اجرا می کنید، در واقع امکاناتی را از نظر تکنیکی و فنی از نی نشان میدهید که قبلا از این ساز دیده و شنیده نشده بود. این کار می تواند به وسعت بخشیدن در امکانات اجرایی و تکنیکی نی کمک کند.

چون اجرای موسیقی ردیف دستگاهی چه در ژانر تکنوازی و چه در ژانر ارکسترال در واقع تابع تکنیک های محدودی است و برای اینکه شما بخواهید توانایی های بالقوه ساز خود را در اجرای تکنیک های دیگر به نمایش بذارید، ناچارید پا را فراتر از موسیقی ایرانی بذارید. اینجا آن چیزی را که شما می گوید شکل میگرد که حالا یا می شود ارزش هنری برای این مرحله قائل شد یا ارزش تکنیکی یا هر دو البته نباید فراموش کرد که تکنیک هم در واقع بخشی از بدنه هنر است.

سجاد پورقناد

سجاد پورقناد

سجاد پورقناد متولد ۱۳۶۰ تهران
نوازنده تار و سه تار، خواننده آواز اپراتیک و سردبیر مجله گفتگوی هارمونیک
لیسانس تار از کنسرواتوار تهران و فوق لیسانس اتنوموزیکولوژی از دانشکده فارابی دانشگاه هنر تهران

۱ نظر

بیشتر بحث شده است