ابراهیم قائدی
نامه از آلیس به کاریس، دوم ژوئن: عزیزم، روستا منتظر آمدن تو است و همچنین خود من! یک جشن خوب نیز در کنار تو به مناسبت تولد پدرت بر پا می کنیم که با حضور تو از عزیزترین جشن ها خواهد بود. هنوز هیچ نامه یا کادویی به دست او نرسیده است، به غیر از چند شاخه گل از طرف رزا!
رزا برلی یکی از دوستان خانوادگی آنها بود. او زمانی رییس موسسه ی “مانت” در مالوِرن بود که الگار در آنجا به آموزش ویلن پرداخته بود. کتاب وی با عنوان “ادوارد الگار: یادبودی از یک دوستی خوب” اکنون دیگر تجدید چاپ نمی شود اما به صورت دست دوم در بازار موجود است.
نامه از الگار به رزا، ۶ ژوئن: تولد به آرامی و با حضور گل های زیبای تو گذشت. نباید کادویی گران می فرستادی اما بسیار مرا خشنود کردی. اینجا واقعا دوست داشتنی است. باغبان علفهای هرز را چیده و فضای اینجا بسیار متمدنانه تر از زمانی ست که تو به اینجا آمده بودی. اگر می دانی کسی به علف هرز نیاز دارد من می توانم چند تن از آن را به وی بدهم! امیدوارم که تو خوب باشی. من استراحت کرده ام اما اصلاً بهبودی در وضعیتم حاصل نشده است. اما من قوی هستم و می خورم و می خوابم و کار می کنم!
سالهای افسردگی و غم – اوایل دهه بیست:
خانم الگار در سال ۱۹۲۰ وفات یافت. الگار از این بابت بسیار غصه دار شده و در سالهای بعد دیگر موسیقی مناسبی بر قلم او جاری نشد. او سعی می کرد پول های خود را تا جایی که امکان دارد در خارج از لندن برگزار نماید. او یا به برینکولز می رفت و یا در خانه ی خواهرش پولی اقامت می کرد. برنامه های آنان برای سال ۱۹۲۰ اما با مریضی بر هم خورد.
نامه از کاریس الگار به آلیس استیوارت وورتلی: بسیار لطف کردید که تلگرام فرستادید، فکر میک نم که پدر بهتر است. قرار بود که فردا عازم خانه ی خواهرش بشود اما حمله ی قلبی دیگری که امروز سراغش آمد این امر را به بعد موکول کرد. من سریعا به سمت دکتر شتافتم و ما برای او در این بیمارستان اتاقی در نظر گرفتیم که منظره ی مناسبی داشته باشد. دکتر می گوید که فشارهای اخیر منجر به چنین ضایعه ای شده است و او باید در شرایط آرامی نگهداری شود. همه ی اوضاع به هم ریخته و بسیار سخت است. این گیجی اخیر نیز بسیار سخت است و او را به شدت افسرده کرده است. همه چیز ناامیدکننده و بی فایده به نظر می آید.
۱ نظر