ال سیستما، مدلی موسیقی و اجتماعی متولد ونزوئلا (۲)

بودجه عمومی

از زمان تاسیس، اِل سیستما متکی به بودجه عمومی است، از هزینه تامین مکان، رفت و آمد و غذای کودکان گرفته تا هزینه گزاف کرایه و تهیه آلت ها و ابزار موسیقی. پس از موفقیت درخشان ارکستر آبرئو در یک مسابقه بین المللی در سال ۱۹۷۷ که در شهر آبِردین (Aberdeen) در کشوراسکاتلند برگزار شد، دولت ونزوئلا هزینه های کامل ارکستر آبرئو را بر عهده گرفت. از همان ابتدا، ال سیستما تحت نظر وزارت خدمات اجتماعی قرار گرفت و نه وزارت فرهنگ، و این امر به صورت اساسی در بقای آن سهیم بود.

تا به امروز، حکومت چاوز با تامین هزینه های سالیانه و با فراهم کردن سرمایه گزاری های لازم، سخاوتمندترین حامی ال سیستما به شمار می رود.

خوزه آنتونیو آبرئو (Jose-Antonio Abreu)، چهره دوراندیش موسیقی

آبرئو در حالی که سعی می کرد تیزبینی سیاسی و پارسایی مذهبی را به هم پیوند دهد، خود را وقف آرزوی آرمانگرایانه ای کرده بود که بر اساس آن ارکستر بایستی نماینده جامعه ایده آل باشد، و معتقد بود که یک کودک هر چه زودتر از این فضا تغذیه شود، برای همگان مفید خواهد بود.

آبرئو در سال ۱۹۷۹ جایزه ملی موسیقی را برای فعالیت هایش دریافت کرد. وی همچنین در سال ۱۹۹۵، از طرف یونسکو به عنوان سفیر ویژه برای گسترش شبکه جهانی ارکسترها و کُرهای جوانان برگزیده شد؛ او همچنین نماینده ویژه یونسکو برای توسعه شبکه ارکستر در چارچوب جریان جهانی ارکسترها و کُرها برای جوانان است. شبکه ارکستر های او، شامل ۱۰۲ ارکستر برای جوانان و ۵۵ ارکستر برای کودکان (با حدود ۱۰۰۰۰۰ عضو) بعدها زیر نظر وزارت خانواده، بهداشت و ورزش قرار گرفت.

سر سایمون دنیس رتل (Sir Simon Denis Rattle)، رهبر ارکستر فیلارمونیک برلن، در سال ۲۰۱۰ زمانی که مایستر آبرئو را برای جایزه صلح نوبل پیشنهاد داد در مورد او چنین گفت: “آبرئو و اِل سیستما به کمک موسیقی، امید را به هزاران زندگی ارمغان دادند؛ زندگی هایی که در غیر این صورت، با مواد مخدر و خشونت به زوال کشیده می شد”.

آبرئو هنگام اجرای جوانان کاراکاس در کشور ژاپن در مصاحبه ای با شبکه BBC گفته بود که “ارکستر در درون خود ظرفیتِ خاصِ بودن، زندگی کردن و عمل کردن را داراست”. او هیچ گاه نخواست که این ایده را صرفا متعلق به خود بداند.

موسیقی به گونه ای عمیق در تاریخ خانوادگی آبرئو ریشه دارد. پدر بزرگ و مادر بزرگ مادری او در قرن نوزدهم از ایتالیا به ونزوئلا مهاجرت کردند و پدر بزرگ او ارکستری محلی را تاسیس کرد. مادربزرگش که عاشق اُپرا بود، اُپراهای ضبط شده پوچینی (Puccini) و وِردی (Verdi) را برای همسرش ترجمه می کرد.

آبرئو در سن نه سالگی پا بر جای مادرش گذاشت و شروع به نواختن پیانوی خانوادگی کرد. در شهر بارکیسیمِتو (Barquisimeto)، شهری در غرب ونزوئلا، جایی که او بزرگ شد، تنها کودکی بود که موسیقی می نواخت. او به آموختن موسیقی ادامه داد و بعد از مدتی برای تحصیل در رشته اقتصاد جهت حمایت از خانواده اش، به کاراکاس (Caracas) رفت.