ال سیستما، مدلی موسیقی و اجتماعی متولد ونزوئلا (۳)

تجربیات

آبرئو پس از اتمام تحصیل به عنوان اقتصاددان برای دولت کار می کرد. سپس در سال های ۱۹۶۰ به عنوان نماینده پارلمان در انتخابات برگزیده شد؛ اما موسیقی هیچ گاه از ذهن او جدا نشد.

او می گوید که “بسیار متاثر بودم از این که در کشوری زندگی می کردم که تنها یک گروه ارکستر داشت و هفتاد درصد موسیقیدان هایش خارجی بودند. کشورهای دیگر چون آرژانتین، برزیل و یا مکزیک در زمینه موسیقی بسیار پیشرفت کرده بودند”.

” و این جا بود که این فکر به ذهن من افتاد که سیستمی را پایه گزاری کنم که شرایط ایجاد دست کم یک ارکستر بزرگ واقعا ونزوئلایی را فراهم کند”.
سال ۱۹۷۵ بود و آبرئو ۳۵ ساله بود.

در جلسه اول، یازده کودک در گاراژی که او برای اجرای برنامه اش در نظر گرفته بود، گرد هم آمدند.

“این کودکان این قدر مصصم و پرشور بودند که از همان ابتدا متوجه شدم که موفقیت کار حتمی است”.

کاری که من صرفا برای تجربه آغاز کردم به موفق ترین و ستوده شده ترین برنامه آموزشی موسیقی در دنیا تبدیل شد. دست پروردگان این برنامه در سراسر جهان به گُل نشسته اند.

در کشور ونزوئلا این برنامه یکی از برنامه های اجتماعی است که از بهترین بودجه ها برخوردار است. ایده این برنامه بسیار ساده است: کودکان از سن سه سالگی، در کلاس های عصرانه، و با تاکید بر تمرینات ارکستری، موسیقی می آموزند.

در حال حاضر دویست و هشتاد و پنج مرکز (هسته) در سراسر کشور ونزوئلا وجود دارد که عمدتا در محله های فقیرنشین و تند خو واقع شده است.
برخی بر این باورند که آقای آبرئو به کمک ارتباطاتش و تجربه اقتصادی و سیاسی اش توانست امنیت مالی این برنامه را از همان ابتدا تامین کند و به سرعت به شکوفایی برساند.

از نظر تریسیا تانستال (Tricia Tunstall) نویسنده کتاب Changing Lives در رابطه با اِل سیستما، خوزه آنتونیو آبرئو “مردی است در زمینه های مختلف غیر معمول. او عمیقا هنرمند و عمیقا اقتصاددان است. وی بینش موسیقایی خود را با ظرفیت اقتصادی وروحانیت عمیقش پیوند زده است … و این خارق العاده است. به نظرم او یکی از بینشوران قرن بیستم است”.

در نگاه فرانک دی پولو (Franck Di Polo) برادر همسر آبرئو و یکی از بنیان گزارن اِل سیستما، “اِل سیستما به لطف آبرئو همچنان پابرجا مانده است، زیرا او در طول سی و هشت سال با تمام دولت هایی که سر کار آمدند مذاکره کرد تا به تامین هزینه های این برنامه ادامه دهند. وی پشتکار، اراده و بینش لازم را داشت تا از یک ارکستر کوچک کودکان، امپراطوری موسیقی ای استخراج کند که در سرار کشور پهنه بگستراند”.

خیلی از همکاران آبرئو طبیعت سخت گیر و خستگی ناپذیر او را به عنوان کلید موفقیتش می دانند.

“برای آرامش، آرامش ابدی هست” این شعاری است که اغلب از زبان استاد آبرئو بازگو می شود و کودکان و کارکنان برنامه آن را تکرار می کنند.
آبرئو هر روزساعت ۸ صبح از منزل خارج می شود و خیلی کم پیش می آید که قبل از ساعت ۱۱ شب به خانه بازگردد. او زندگی زاهدانه ای را با همراهی کتاب هایش، تنها دارای اش، سپری می کند.

اِل سیستما همه زندگی او و ماموریت او شده است و کودکانی که به آن ها آموزش می دهد، فرزندانش.