عاطفه دمیرچی
آواز
پدیده صدا در قالب آواز می تواند ریتم درونی کودک را بیدار کند و در شکل حرکات بدنی صورت بپذیرد. یعنی عامل ریتم در آواز نهفته است. آوازها یک فرآیند موسیقایی ناخودآگاه هستند که در آموزش موسیقی بیشترین اهمیت را دارند. آواز استعدادهای موسیقایی کودک (ذاتی یا گاهی ارثی) مانند حس ریتم، سرعت، تقسیمات دوتایی، سه تایی، فواصل ملودیگ و گام ها و آکوردها، حس تنال و مدال وارزش نهفه در کلام و حس شعری را بیدار می سازد.
از نظر ویلمز افراد خانواده به خصوص مادر نقش مهمی در بیدارسازی این حواس شنوایی و ریتمیک در کودک می تواند داشته باشد. آواز با زبان و گفتار ارتباط نزدیکی دارد. این عامل در انسان از همان دوران ابتدایی تحت عنوان “صدای انسانی” وجود داشته است.
از نظر ویلمز زبان یکی از اساسی ترین مشخصه های انسانی است که از دوران ابتدایی، بشر از آن برای برقراری ارتباط استفاده می کرده است و نخستین آوازهای ابتدایی بشر از زبان ریشه می گیرند.
یادگیری موسیقی با آواز خواندن توسط المان های حسی که در انسان بصورت طبیعی وجود دارد (مانند حس ریتم و تاثیر ملودی بر ذهن ) همزمان ترکیب شده و باعث پیشرفت حافظه موزیکال و هوشیاری وی نسبت به ملودی ها و جمله بندی ها و هارمونی ها میشود. آوازها چرخه این المان ها را به هم نزدیک میکند.
ریتم
ریتم با صدا (ملودی) در قالب آواز، در آموزش آن کاربرد فراوان دارد و باعث پرورش گوش موسیقایی می شود. در زبان دو عامل صوت و ریتم وجود دارد. صوت همان زیر و بمی گفتار است و ریتم هم عامل جلو برنده آن می باشد. این دو مکمل همدیگر هستند. در موسیقی نیز چنین است.
ملودی بدون وجود ریتم معنا پیدا نمی کند. ملودی می تواند هر ریتمی را به خود بگیرد و درک این ریتم با انجام حرکات بدنی و یا آواز خواندن، بهتر صورت می پذیرد. در خردسالان با استفاده از سازهای کوچک و متنوع صوتی می توان وی را با عامل ریتم آشنا کرد. غریزه ریتمیک در انسان در بدن و قلب او به صورت طبیعی وجود دارد. این غریزه ریتمیک می تواند در درک ریتم نهفته در موسیقی نیز کمک شایانی کند.
هارمونی
از دیدگاه ویلمز هارمونی در درون آکورد نهفته است. آکورد در واقع همزمانی اصوات است و از ارزش تاثری به خصوصی برخوردار است. این ارزش تاثری و حسی ناشی از فواصل ملودیکی است که در درون آکورد مستتر شده است. تمرینات ابتدایی برای درک هارمونی از دو صدا شروع می شود و بعد سه صدا و بیشتر.
۱ نظر