چهارمین کنسرت اینتر-ارکستر تهران در تالار وحدت برگزار می شود
چهارشنبه ۲۲ شهریور ۱۳۹۶
بیست و پنجم شهریور ماه، به رهبری نادر مشایخی*، مجموعه قطعاتی از دوره باروک و معاصر در تالار وحدت به اجرا در می آید. اینتر-ارکستر تهران که از آبان ماه سال گذشته فعالیت رسمی خود را آغاز کرده، در آخرین کنسرت تابستانه خود قطعاتی از باخ، لولی، هندل، آروو پرت، و نادر مشایخی را اجرا خواهد کرد. در این اجرا گروه کر اینترـارکستر تهران نیز در قطعاتی ارکستر را همراهی خواهد کرد. از نکات مهم این برنامه برگزاری این کنسرت به نفع بیماران ام اس است.
نادر مشایخی رهبر دائم ارکستر که خود بیش از سی سال با این بیماری دست به گریبان بوده، درباره این کنسرت می گوید: «طبق قولی که در برنامه خندوانه دادیم، می خواهیم کنسرتی برای بیماران ام اس و به نفع بیماران ام اس برگزار کنیم. ام اس بیماری ای است که نیاز به اطلاع رسانی و فرهنگ سازی دارد. خیلی ها هستند که حتی به نزدیکترین افراد خانواده خود بیماری شان را اطلاع نداده اند. میخواهیم در این برنامه به آنها نشان بدهیم که با ام اس هم می شود زندگی کرد. با ام اس هم می شود خوشبخت بود. ما سعی داریم در این برنامه به جای سرگرم کردن مخاطب، به آنها چیزی بدهیم که به همراه خود ببرند.»
همچنین وحید افتخار حسینی مدیر ارکستر درباره این کنسرت می گوید: «این برنامه با همکاری انجمن ام اس ایران برگزار می شود. من در خندوانه گفتم که تمام سعی ام را خواهم کرد که یک کنسرت مخصوص بیماران ام اس برگزار کنیم. خوشبختانه این اتفاق در تالار وحدت افتاده است. امیدواریم که با حمایت اهالی هنر و فرهنگ و رسانه و استقبال خوب مردمی برنامه باشکوهی برگزار شود و حمایت هر چه بیشتری از این بیماران صورت بگیرد.»
«رویداد شنیداری ۳» شنبه شب بیست و پنجم شهریور سال ۹۶، ساعت ۲۱:۳۰ در تالار وحدت به روی صحنه خواهد رفت. بلیط فروشی این برنامه به صورت «همت عالی» (کمک هر شخص به میزان توان به نفع بیماران ام اس) در سایت تیوال به آدرس www.tiwall.com انجام می پذیرد.
* نادر مشایخی متولد ۱۳۳۷ در تهران و آهنگساز، رهبر ارکستر و فرزند بازیگر قدیمی تئاتر و سینما، جمشید مشایخی است. وی تا کنون به عنوان رهبر دائم چهار ارکستر در ایران فعالیت داشته است؛ ارکستر سمفونیک تهران (۱۳۸۴ تا ۱۳۸۶)، ارکستر شهر تهران (۱۳۹۳)، ارکستر سمفونیک خانه هنرمندان (۱۳۹۳) و اینتر-ارکستر تهران (۱۳۹۶) به عهده داشته است.
وقتی بحث ساختار را مطرح کردیم متوجه شدیم که اگر ساختارهای کوچکتر تغییر کنند، ساختارهای بزرگ را نیز به همان نسبت تغییر بزرگتری می کند. لذا آثار به وجود آمده در یک دوره زمانی خاص، از این حیث که تشکیل دهنده ی یک ساختار بزرگتر هستند، با هم در ارتباط مستقیم و در هم تنیده ای هستند و هرگز در هیچ دوره ی تاریخی، نمی توان فقط یک آهنگساز یا نوازنده ی شاخص را دید که به عنوان تک ستاره می درخشد و هیچ آهنگساز و نوازنده ی دیگری وجود نداشته است. بلکه مجموعه ای از ساختارها در کنار یکدیگر قرار گرفتند و به شاخص شدن، یک یا چند اثر برجسته، کمک کرده اند.
سهم دانش و تخصص و کارآزمودگی در استفهام اعماق و کرانه‌های یک قطعۀ موسیقی تا چه حد است؟ و سهم تاریخ و تبار و ریشه‌های آدمی چقدر؟ آیا یک ژرمن، به فرض که سال‌ها روی عناصر موسیقی دستگاهی ما کار و تحقیق کرده باشد، می‌تواند دیلمانِ دشتی و عراقِ افشاری را بهتر از یک ایرانی بفهمد؟ یا یک موسیقی‌پژوهِ ایرانی جاز و بلوز را بهتر از یک موزیسینِ سیاهپوست آمریکایی؟ همان جازیست آمریکایی رازِ زخمه‌های راوی شانکار را بهتر از یک هندو خواهد فهمید؟ یا همان هندو ارتعاشاتِ شامیسن و کوتو را بهتر از یک ژاپنی؟ یک موزیسینِ ژاپنی، هزاری هم که کاردرست، می‌تواند ادعا کند که کلزمر را بهتر از اشکنازی‌ها درک می‌کند؟
