سجاد پورقناد
کلاسیک
فاصله زمانی سال ۱۷۵۰ تا ۱۸۲۰ به صورت حدودی را دوره کلاسیک می نامند چراکه در این بازه زمانی هنر چه از نظر دیدگاه فلسفی و چه از نظر مسائل تکنیکی، تغییراتی قابل لمس نسبت به دوره قبل (باروک) داشت. عنوان «کلاسیک» برای این دوره باعث شده بعضی از هنرجویان موسیقی تصور کنند، موسیقی این دوره تنها کلاسیک نامیده می شود ولی این فرض اشتباه است؛ موسیقی کلاسیک یک اصطلاح کلی است برای موسیقی هایی که برای مخاطب فرهیخته ساخته می شود و ارتباطی به بازه زمانی یاد شده یا نوع خاصی از موسیقی ندارد.
ویژگیهای دوره کلاسیک
فلسفه هنر
فلسفه هنر در دوره کلاسیک چهره های مهمی داشته است و نگاه متفاوت موسیقیدانان دوره کلاسیک به موسیقی نسبت به دوره های قبلی تحت تاثیر این فلاسفه است. در دوره کلاسیک دیگر هنر خود یک وجود مستقل است و وابسته به دربار و کلیسا نیست. هنرمندان در دوره کلاسیک رفته رفته به جای وابستگی مادی و معنوی به دربار، استقلال هنری را تجربه می کنند و دارای جایگاه اجتماعی بالایی می شوند.
سادگی
برخلاف موسیقی دوره باروک که نسبت به دوره رونسانس از نظر علوم مربوط به چندصدایی، دارای پیچیدگی بیشتری بود، آهنگسازان دوره کلاسیک سعی کردند از روش های چندصدایی ساده تری نسبت به دوره باروک استفاده کنند و در واقع نه تنها موسیقی چندصدایی در دوره کلاسیک تغییر چشم گیری در هارمونی دوره گذشته نداد، بلکه در بیشتر مواقع ساده تر از دوره قبل از قوانین چندصدایی بهره برد.
فرم های جدید
در دوره کلاسیک بعضی از فرم های دوره باروک به کلی کنار گذاشته شد و بعضی دیگر با تغییراتی به حیات خود ادامه داد، هرچند بعضی از آنها تنها نام شان شباهت به فرم های دوره باروک داشت.
تغییر سازها
در دوره کلاسیک غیر از ورود سازهای جدید به جمع سازهای ارکستر، تعداد سازهای نیز افزوده شد و ارکستر های بزرگ بوجود آمد. با پیشرفته شدن تکنیک های سازسازی، سازهای جدید به ارکستر افزوده شدند و توانایی تکنیکی آنها افزایش یافت. ساز پیانو که در دوره باروک متولد شده بود، ساز تخصصی اکثر آهنگسازان دوره کلاسیک شد و به سرعت جای خود را میان سازهای دیگر گشود و رپرتوار عظیمی برای این ساز شکل گرفت؛ آمدن پیانو باعث کم توجی به کلاوسن شد به طوری که در پایان دوره کلاسیک کمتر آهنگسازی از این ساز بدون نوانس استفاده می کرد. امکانات بیشتر سازها باعث شد تنالیته هایی که تا آن زمان چندان همه گیر نبود نیز استفاده شود. بخش بادی برنجی و بادی چوبی ارکستر تکامل بیشتری پیدا کرد و سازهای جدیدی مانند کلارینت و ترومبون به ارکستر اضافه شد؛ بخش کوبه ای ارکستر نیز در این دوره مورد توجه قرار گرفت و سازهایی برای آن طراحی شد.
پایانی بر بداهه نوازی
در دوره کلاسیک سعی شد به طور تمام و کمال نوشته ای که ازطرف آهنگساز به روی کاغذ می آید، چه بخش باسی که در دوره باروک تنها به صورت شیفره نوشته می شد و توسط نوازنده به صورت بداهه آکورد گیری می شد، چه تمپوی قطعه و کادانس ها در کنسرتو. همگی توسط آهنگساز نوشته و اجرا می شد.
۱ نظر