گروه ریمونز (۲)

آغاز فعالیتهای پانک ریمونز: ۱۹۷۶ – ۱۹۷۷

در فوریه ۱۹۷۶ ریمونز اولین آلبوم خود را ضبط کردند که شامل چهارده آهنگ بود که بلندترین آن از دو دقیقه و نیم بیشتر به طول نمی انجامید. در حالی که تمام اعضای گروه در ساختن آهنگ و نوشتن اشعار سهیم بودند، دی دی شاعر اصلی آنان بود. این ضبط با مشارکت تومی و کریگ لئون (Tommy and Craig Leon) با بودجه بسیار اندکی نزدیک شش هزار و چهارصد دلار در آپریل آن سال تولید شد.

عکس به یاد ماندنی گروه که توسط روبرتا بایلی (Roberta Bayley) – عکاس مجله پانک – گرفته شده بود روی جلد آلبوم قرار گرفت. ریمونز در تبلیغات حضور کمی داشتند، تنها رده ۱۱۱ را در بین آلبومهای بیلبورد کسب کردند. تک آهنگهای “Blitzkrieg Bop” و “
I Wanna Be Your Boyfriend
“
در هیچ آماری جای نگرفتند!

بشنوید “I Wanna Be Sedated” از گروه ریمونز

اولین اجرای مهم خارج از نیویورک آنان در شهر جوانان (Youngstown) اُهایو بود، تقریبا ده نفر در آن اجرا حضور پیدا کردند. تا آنکه با سفری به انگلستان نتیجه زحمات خود را دیدند، آنها با اجرایی در خانه مدور (The Roundhouse) که برگزار کننده آن لیندا استین بود در لندن، ۴ جولای ۱۹۶۷ موفقیت بزرگی کسب کردند. در این کنسرت و اجرا در کلوپی (در شب پس از آن)، ریمونز با اعضای گروه “شش اسلحه” (Sex Pistols) و “درگیری” (The Clash) ملاقات کردند و این دیدار به آنان کمک کرد تا بتوانند جنبش پانک راک بریتانیا را به سرعت بهبود بخشند.

ریمونز در اجراهای زنده خود بسیار مشهور شده بودند، با اجرای تورنتوی آنان در ماه سپتامبر همان سال، پانک دیگری را شناساند. دو آلبوم دیگر آنان “خانه را ترک کن” (, Leave Home) و “موشک به روسیه” (Rocket to Russia) در سال ۱۹۷۷ با مشارکت تومی و تونی بونجیووی (Tony Bongiovi و Tommy) تولید شد. آلبوم “خانه را ترک کن” موفقیت زیادی برای ریمونز نداشت، اگرچه آهنگ “Pinhead” به همراه آهنگ “Gabba gabba hey!” از آنگهای مطرح و سرشناس گروه هستند که بارها نواخته اند.

“موشک به روسیه” از موفق ترین آلبومهای آنان بود که در رده ۴۹ قرار گرفت، در مجله “Rolling Stone” منتقد دیو مارچ (Dave Marsh) این آلبوم را “بهترین آلبوم آمریکایی راک اند رول سال خواند.” این آلبوم همچنین ریمونز را در رده ۸۱ به روی بیلبردها برد و به عنوان “پانک راک درخشان” (Sheena Is a Punk Rocker) نامیده شد.

آهنگ “ساحل صخره ای” (Rockaway Beach) به رده ۶۶ صعود کرد، این بالاترین رده ریمونز بود که توانستند در آمریکا کسب کنند. ریمونز در ۳۱ دسامبر ۱۹۷۷ در لندن، تالار تئاتر رنگین کمان (Rainbow Theatre) آلبوم “این زنده است” (It’s Alive) را به طور زنده ضبط کردند و در آپریل ۱۹۷۹ این آلبوم عرضه شد، (عنوان این آلبوم برگرفته از فیلم ترسناک It’s Alive در سال ۱۹۷۴ است).

ضبطهای به سبک پاپ ریمونز: ۱۹۷۸-۱۹۸۳

در اوایل ۱۹۷۸ تومی ریمون که از مسافرتها خسته شده بود گروه را ترک کرد اما همچنان به عنوان تولید کننده آثار ریمونز به کارش ادامه داد، البته با نام اصلیش اردلی. جای او به عنوان درام نواز توسط مارک بل (Marc Bell) پر شد، وی عضو گروه هارد راک به نام داست Dust (گرد و خاک) و گروه پانک ریچارد هل The Voidoids بود. بل، نام مارکی ریمون (Marky Ramone) را برگزید.

پس از آن سال، گروه آلبوم چهارم خود را عرضه کرد که این اولین آلبوم ریمونز به همراه مارکی بود به نام جاده رو به نابودی (Road to Ruin) که توسط تومی و اد استاسوم (Ed Stasium) تولید شد و شامل چند آهنگ با گیتار آکوستیک، چند شعر داستان گونه و اولین آهنگ گروه که بیش از سه دقیقه به طول انجامید، بود.

این آلبوم موفق شد در بین ۱۰۰ آلبوم برتر بر روی بیلبردها قرار گیرد، گرچه آهنگ “می خواهم در آرامش باشم” (I Wanna Be Sedated) به عنوان بهترین آهنگ گروه شناخته شد. جلد آلبوم توسط جان هلمستروم (John Holmstrom)، مجله پانک، طراحی شد. در سال ۱۹۷۹ بعد از اولین اجرای گروه در فیلم “دبیرستان راک اند رول” (Rock ‘n’ Roll High School) اثر روجر کارمنز (Roger Corman) تولید کننده افسانه ای “فیل اسپکتور” (Phil Spector) به ریمونز بسیار علاقمند شد و آلبوم “پایان قرن” (End of the Century) سال ۱۹۸۰ گروه را تولید کرد.

در طی ضبط در لوس آنجلس، اسپکتور به روی دی دی اسلحه کشید و او را مجبور کرد تا یک قطعه را بارها بنوازد! اگرچه آلبوم “پایان قرن” برترین آلبوم گروه در تاریخچه آنها بود، در رده ۴۴ در آمریکا و ۱۴ در بریتانیای کبیر قرار گرفت، با اینحال جانی از گروه می خواست که خشونت پانکی بیشتری داشته باشند و آنها به نوعی “ریمونز سریع و پر صدا” (Loud, Fast Ramones) شناخته شدند.

بعدها جانی درباره کارشان با اسپکتور گفت: “زمانی که اسپکتور آهنگی آهسته تر مانند؛ “دنی می گوید” (Danny Says) را کار می کند، تولیداتش بسیار فوق العاده اند. به طور کل تولیدات رادیوی راک اند رول واقعا خوب است اما برای کارهای خشن تر (harder) جواب نمی دهد”.