موسیقی مردمی، موسیقی هنری، موسیقی مردم پسند:
امروزه این دسته بندی ها چه معنایی دارند؟ (۶)

دسته بندی های مردمی در کامپانا

از زمان استعمار، کامپانا به میراث موسیقایی اش می بالد، و تفسیری از این داستان توسط خنیاگر مشهور محلی، مارسلو پومپئو (Marcello Pompeu) در کتابچه ی کوچکی با عنوان کمک های مالی برای تاریخ موسیقی کامپانا (Subsídios para a história da música da Campanha 1977) نقل شده است. لازم به ذکر است که با این حال این سند هیچ اشاره ای به گونه های مرتبط با طبقات پایین تر شهری نکرده است؛ این سندها منحصراً بر فعالیت های موسیقایی نخبگان محلی، توصیف گروه های دسته جمعی، آواز جمعی کلیسا، ارکسترها، پیانوها، قطعات موسیقی عاشقانه و رقص های سالنی که سرگرم کننده-ی قشرهای مرفه تر کامپانا در طول عمر طولانی او، تمرکز کرده است. این فروگذاری، کاملاً نتیجه منطقی نگرش-های غالب نخبگان محلی درباره فرم های بیانی طبقات فرودست شهر است. در واقع، فضای اجتماعی در کامپانا توسط یک تقسیم طبقاتی مستحکم مشخص شده است.

نخبگان محلی خود را به عنوان “روشن فکر” و “با فرهنگ” در مخالفت با طبقات پایین تر، که “ساده” و “بی فرهنگ” خطاب می شوند، معرفی می کنند. از طرفی دیگر، طبقات پایین تر خود را به عنوان “فقیر” در مخالفت با “ثروتمند” و “اصلاح شده”معرفی می کنند. با این حال، از دیدگاه معیارهای مورد استفاده در سرشماری ملی، بسیاری از اعضای نخبگان محلی به سختی در طبقه ثروتمند قرار می گیرند، مناسب تر است که در طبقه متوسط، یا حتی پایین تر از متوسط یا بالاتر از طبقات پایین-تر قرار گیرند. آنها در درجه ی اول پیرامون هسته ی مرکزی شهر زندگی می کنند، در حالیکه طبقات پایین تر، که بسیاری از آنها در آستانه بی بضاعتی اند، در محله های حاشیه ایِ اطراف مرکز جمع شده اند.

از نظر موسیقایی این شکاف طبقاتی به خصوص در زمان برگزاری دو عید مهم مذهبی مطابق تقویم سالیانه ی محلی آشکار می شود: هفته ی مقدس و عید نیایش برای بانوی ما (Our Lady of the Rosary) (اکتبر). هفته ی مقدس همانند سایر شهرهای میناس گرای، معتبرترین عید کامپانا، میراثی از “دروه ی بارُکِ برزیل” توسعه یافته در میناس گرایس در طول قرن ۱۸ به عنوان پی آمد ثروت حاصل از طلا، است.

از نظر سنتی، جشن ها، خصوصیات گروه آواز جمعی کلیسا، یک ارکستر کوچک و گروه شهری را نمایان می سازد، اما با توجه به محدودیت های موجود در این حیطه، این بحث را به گروه آواز جمعی محدود خواهم کرد: کارگان آواز جمعی بدین علت مناسب است که شامل سبک “بارُک مینِیرو” (barroco mineiro) (بارُک میناس گرایس) توسط آهنگسازان برجسته ای چون مانوئل دیاس دِ اُلیویرا (Manoel Dias de Oliveira) در سن خوزه دِل رِی [تیرادنتِس کنونی]) وخوآکیم خُزه اِنریکُ لُبُ دِ مِسکوئیتا (دیامانتینا، ۱۷۴۶-۱۸۰۵) است.