ملازم: تلاش می کنیم جشنواره باربد پربارتر شود
سه شنبه ۲۶ دی ۱۳۹۶
، توسط:
سجاد پورقناد
ممکن است که مجموع این پیانو ها مثلا در نمایشگاه فرانکفورت یا در نمایشگاه های شانگهای به سیصد دستگاه برسد ولی برمی گردد به ۳۰ کمپانی یا ۴۰ کمپانی اما آن که یک بخش خصوصی بتواند این تعداد پیانو را جمع آوری کند حداقل من تا به حال در جهان نه شنیده ام نه اینکه عکسی را از این اتفاق دیده ام ولی خدا را شکر، اینجا اتفاق افتاده است و آن که ما هم اعلام کرده ایم بزرگترین نمایشگاه پیانو ایران به این خاطر بود که فکر کرده ام اگه بخواهم بیشتر از این موضوع را بزرگ کنم، شاید دوستان باور نکنند و یا داستان ها و بحث هایی بوجود بیاید که مجبور باشیم جوابگو باشیم.
لطفا درباره جشنواره باربد بگوید چگونه شده است که به فکر برگزاری این جشنواره افتاده اید و آیا از نتایج آن راضی بوده اید یا نه؟
تقریبا چند سال قبل من این ایده به ذهنم آمد و با اقای خباز در میان گذاشته ام، ایشان هم منتظر فرصت مناسبی بوده اند تا اینکه سال قبل توانسته ایم این کار را رقم بزنیم، بله خدا را شکر برای اولین سال به عنوان پیش جشنواره با آن که خیلی صحبت ها و گلایه ها بعد از آن انجام شد ولی بنده خیلی راضی بوده ام و موفق شده ایم دو تن از عزیزان را به فرانسه فرستاده و فکر می کنم آن دوستان هم برایشان اتفاق خیلی خوبی رقم خورده است؛ امیدوارم که انشالله هر دو سال یکبار این اتفاق مجدد تکرار بشود و به شکل بهتری برگزار شود.
در مورد چالش هایی که برای برگزاری این جشنواره داشته اید بفرمایید.
در جشنواره باربد یا فستیوال باربد به دلیل اینکه این پیش جشنواره، اولین جشنواره پیانوی باربد است، طبیعتا کاستی های به همراه داشت؛ خود بنده هم متوجه این قضیه شده ام ولی در همین شکل و شمایل هم می توانم بگویم یکی از نادرترین فستیوال های بوده است که از داورهای خارجی استفاده شده است و در سطح بسیار خوبی برگزار شده و البته ایرادهای به این فستیوال است که بنده خودم می پذیرم و ما به تازگی با دوستان بزرگ وار پیانیست ایران و مدرسان درجه اول ایران جلسه ای داشته ایم و شورای تشکیل داده ایم که از نظر این دوستان در سال های بعد استفاده خواهیم کرد و اینکه تقاضایی که از دوستان و بزرگواران دارم که مربوط به این داستان می شود این است که لطفا حتما از این اتفاق حمایت بکنند و ما را یاری بدهند که بتوانیم انشالله دوستان بیشتری به خارج از ایران برای فستیوال و برای ۲ سال آینده مستر کلاس بفرستیم.
انتشار آلبوم بیداد با تکنوازی تار استاد غلامحسین بیگجه خانی و پس از آن درگذشت استاد در فروردین ماه سال هزار و سیصد و شصت و شش باعث شد که توجه بسیاری از نوازندگان دوباره به شیوه ایشان جلب شود. من به شیوه نوازندگی ایشان علاقمند بودم و به همین دلیل، وقتی جناب داوود آزاد از تبریز به تهران آمدند حدود یک سال البته به طور پراکنده درخدمت ایشان، بعضی از بخش های ردیف موسیقی و تعدادی از آثار استاد بیگجه خانی را نواختم که البته فراگیری آثار خیلی برایم مهم نبود؛ بلکه لحن و شیوه نوازندگی ایشان برایم اهمیت بیشتری داشت. پس از آن نیز به تدریج به آوانگاری تعدادی از آثار استاد بیگجه خانی پرداختم.
در چنین شرایطی حتی امر هنری که دیگر نقش وجودی خود را از کف داده و با فاصله گرفتن از نقش اثرگذار و هستی بخش خود، تنها به یک ابزار در دست قدرتها و یا حتی یک شیء تزئینی بدل شده است، ناتوان از ایجاد بسترهای یک جریان تاریخی نوشونده و پویا به ورطه های تکرار و فراموشی فرومیغلتد و فرد مصداق جریان کلی جامعه، اندک اندک خود را در مغاک توهم غرقه می یابد: از نگاه اراده گرایانه و کوشش بیهوده برای اعمال آن به واقعیت جریان تاریخی، تا اشکال گوناگون جزم اندیشی و حتی غرقه شدن در بسترهای فروبستۀ تجرید و تفکر محدود انتزاعی، همه و همه به نظر می رسد که محصول چنین وضعی باشند.
