آروین صداقت کیش
آمیخته به آهنگسازی
چه می‌شود آن هنگام که دو یا چند موسیقیدان که کفه‌ی ترازوی سابقه‌شان به سود آهنگسازی می‌چربد تصمیم می‌گیرند در مجموعه‌ای همنشین شوند و بداهه بنوازند؟ حاصل در نهایت چه خواهد شد؟ پله‌ی اولِ پاسخ احتمالا بسیار ساده است. ایده‌های آهنگسازانه‌شان یا حتا ایده‌های از آهنگ‌های ساخته‌شده‌شان در سرتاسر آن آفریده‌های بداهه پخش می‌شود. در حباب و سراب چنین شده است.
پررنگ‌تر از همه جا در آن قطعات که شوان توکل همراه می‌نوازد، در «سراب سرخ»، در «سراب صبور»، و غالب می‌شود. همه‌ی گرایش‌های پیشین، سلیقه‌های ملودیک در تکنوازی و همنوازی و از آنها مهم‌تر توجه وافر به امکانات رنگ‌آمیزی با کمانچه، همه و همه پدیدار می‌شوند و سطح کار را از آن خود می‌کنند. این اما مختص کمانچه و سلیقه‌ی شناخته‌شده‌ی آهنگسازش نیست، در بقیه هم هست (مثلا حباب سرگردان/حمید مرادیان و رقیق‌تر سراب آخر/رامین روشندل) اگر بنا بر سابقه بتوان ردپایش را بازجست.
نقش پیانو در این میان از باقی شایان توجه‌تر است؛ نقش همراه صبور. در آن بداهه‌های آمیخته به آهنگسازی، پیانوی نگین زمردی بیش از هر چیز بستری می‌شود برای دیده‌شدن آن ساز دیگر. همزمانِ یاری، بردبارانه به انتظار می‌نشیند تا آنگاه که بتواند، یا نوبتی بیابد برای گفتن. این بداهه‌ی همراهی است و فضیلت بستر سخن دیگران شدن.
پله‌ی دوم اما پرده از امری کم‌تر بدیهی و درعین‌حال عمومی برمی‌دارد. گذشته از تاریخچه‌ی آهنگسازانه که هر کس با خود به حباب و سراب آورده یا آنجا که به عمد کسی از سابقه‌ای چشم پوشیده، تعلیق میان از پیش ساختن و در لحظه بودن همه جا را آکنده است (۱)
پی نوشت
۱- این روزها در جاهای دیگری نیز سکه‌ی رایج است و همه جا تقریبا همین بار و بر می‌دهد.
***
گفتگوی هارمونیک
آلبوم حباب و سراب اثری از نگین زمردی که توسط نشر موسیقی نوفه منتشر شده است. این مجموعه شامل یازده قطعه بی کلام است که با هدف اجرای موسیقی تجربی بر پایه بداهه نوازی شکل گرفته است. در این آلبوم از قرار گرفتن دو فرهنگ متفاوت در کنار یکدیگر و برقراری تعامل بین آنها، دیالوگ های متفاوتی بین سازها برقرار شده که در میان آنها پیانو به عنوان سازی که قابلیت هایی از جنس موسیقی ایرانی و غیر ایرانی را دارد، نقش بسزایی ایفا می‌کند. از نگین زمردی کتاب نت «مسیر نگاهت» که مجموعه قطعاتی برای پیانو است منتشر شده است.
۱ نظر