گفتگوی هارمونیک
ارکستر کلولاند یکی از بهترین ارکسترهای آمریکا می باشد. امروزه همچنان از برجسته ترین ارکستر سمفونیکهای دنیا است. چه در تالار سورنس (Severance Hall) در وطن، چه در مرکز موسیقی بلوسوم (Blossom)، چه در سفر، چه در برنامه های رادیویی و پخش تلویزیونی و یا در تاریخچه آلبومهای فوق العاده شان، ارکستر سمفونیک کلاولاند همواره روش استاندارد خود را در ایفای کنسرتهای نابش در پیش گرفته است. رهبر اتریشی فرانز ولسر- موست (Franz Welser-Mِst) کار خود را به عنوان هفتمین کارگردان موسیقی ارکستر به طور رسمی در سپتامبر ۲۰۰۲ آغاز کرده است.
وی برای اولین بار در سال ۱۹۹۳ ارکستر را رهبری کرد و در تالار سورنس به عنوان رهبر میهمان در ۷۰ کنسرت ارکستر حضور یافت.
ارکستر کلاولاند در سال ۱۹۱۸ با مدیریت؛ رهبری اکراینی-آمریکایی نیکولاس سوکولُف (Nikolai Sokoloff) کار خود را آغاز کرد، سوکولُف برنامه سفرهای کنسرت داخلی بسیار فشرده ای را سازماندهی کرد، کنسرتهای آموزشی، ضبطهای تبلیغاتی و پخشهای رادیویی از دیگر فعالیتهای وسیع او می باشد.
ارکستر کنسرتهایی را با شروع اولین فصل در موزه گریز آرموری (Grays Armory) اجرا کرد و پس از آن به تالار ماسونیک (Masonic) در شهر کلاولاند نقل مکان کرد. سرانجام در سال ۱۹۳۱ ارکستر در خانه دائمی خود یعنی تالار سورنس در منطقه دانشگاه کلولاند ماوا گزید.
امکانات فوق العاده، در آنجا هدیه ای بود از جانب جان لانگ سورنس (John Long Severance) رئیس کانون هنرهای موزیکال در سالهای ۱۹۳۶ تا ۱۹۲۱ و همسرش الیزابت دویت سورنس (Elisabeth Dewitt Severance) که با بخشایندگی فراوانش بسیار در جهت بهبود امکانات تالار کوشید. جان لانگ درست شب پیش از افتتاح رسمی تالار از دنیا رفت!
تالار سورنس از جمله اولین تالارهای کنسرت در آمریکا است که طراحی و ساخت آن از طریق بودجه صلاحیت پخش رادیویی میسر شد. آرتور رودزینسکی (Artur Rodzinski) کارگردان موسیقی ارکستر از سال ۱۹۳۳ تا ۱۹۴۳ بود.
وی، دهه ۳۰ و ۴۰ ارکستر کلاولاند را با اجرای ۱۵ اپرا در تالار سورنس، افزایش پخشهای رادیویی و با برنامه ریزی جدید برای ضبط آثارشان، موفقیت و شکوه فراوانی بخشیده است. آیریش لینزدورف (Erich Leinsdorf) از سال ۱۹۴۳ تا ۱۹۴۶ کارگردان موسیقی ارکستر بود. به دلیل خدمتش در ارتش آمریکا در زمان جنگ جهانی دوم غیبتهای طولانی داشت، بنابراین رهبران میهمان بسیاری طی این دوره به کرات ارکستر را همراهی می کردند که از بین آنان به جرج سل (George Szell)، از رهبران بزرگ اروپای مرکزی، می توان اشاره کرد.
ارکستر کلاولاند در سال ۱۹۴۶ به همراه جرج سل که به عنوان کارگردان موسیقی منسوب شده بود به دوره ای چشمگیر پا گذاشت؛ هم از لحاظ افزایش تعداد اعضای ارکستر، طولانی تر شدن مدت فصلها، سفرهای خارج از کشور آنان نیز افزایش یافت، بالا رفتن تعداد ضبط آثار و ایجاد گروه کُر ارکستر کلاولاند، ثمر تلاشهای جرج سل می باشد. پس از وی، روبرت شاو (Robert Shaw) به عنوان رهبر ارکستر منسوب شد. در سال ۱۹۶۸ همزمان با بازگشایی مرکز موسیقی بلوسوم در اتوبانی بین کلاولاند و آکرون، امکان طولانی شدن مدت زمان آن فصل را فراهم آورد.
پیر بولز (Pierre Boulez) همکاریش را با ارکستر در سال ۱۹۶۵ آغاز کرد. بعد از مرگ سل در سال ۱۹۷۰، بولز رهبر میهمان اصلی ارکستر و مشاور موسیقی آن تا سال ۱۹۷۲ بود. لورین مازل (Lorin Maazel) به عنوان کارگردان موسیقی در فصل ۱۹۷۲-۷۳ در حالی که به همراه ارکستر آهنگهای قرن بیستم را اجرا می کردند، سفرهای بین المللی و برنامه ضبط آثار را نیز ادامه داد. دوره کریستوف فُن دونانیا (Christoph von Dohnnyi) به عنوان ششمین کارگردان موسیقی ارکستر از سال ۱۹۸۴ تا ۲۰۰۲ شامل کنسرتهای فوق العاده و حضور ارکستر در جشنواره سالزبورگ می باشد.
افزودن به سابقه عرضه آلبومهای ارکستر در دوره های اولیه کارگردانان موسیقی آن شکل گرفت؛ تعداد آلبومهایی که در دوره کریستف فُن دونانیا به دست آمد بسیار فراوان بود، شامل؛ سری سمفونیهای جامع بتهوون، برامس و شومان، برلیوز، بروکنر، دورژاک، مالر، موزار، شوبرت، شوستاکوویچ و چایکوفسکی، آثاری از بلا بارتوک (Béla Bartَk)، لوتوسلاوسکی (Lutoslawski)، آیوز (Ives)، اسمتانا (Smetana)، آنتون وبرن (Anton Webern)، وارز (Varèse) و دو اپرای حلقه نیبلانگ اثر واگنر (Ring of the Nibelung cycle).
در سالهای پایانی رهبری پیره بولز، مجموعه دیسکتها ی ضبط شده وی به همراه ارکستر با کمپانی های بزرگی مثل دویچه گرامافون و فیلیپس عرصه شد، همچنین از آلبومهای دیگر ارکستر با رهبری ولادیمیر آشکنازی (Vladimir Ashkenazy) روسی و الیور کنوسن (Oliver Knussen) رهبر و آهنگساز انگلیسی، با برچسب دویچه گرامافون و آرگو، می توان نام برد.
فُن دونانیا با هزینه ۳۶ میلیون دلاری، تالار سورنس را تعمیر کرد که شامل بازسازی سن، فضای پشت سن، بهبود امکانات تکنیکی و افزایش سیستم مقاومتی می باشد. قرارداد فرانز ولسر- موست به عنوان کارگردان موسیقی در ژوئن ۱۹۹۹ تصویب گردید که آن دوره زمینه ای برای تحول رهبری هنری وی در فصل ۲۰۰۲-۲۰۰۳ بود. ارکستر کلولاند در خانه یعنی تالار سورنس، فصل جدیدی را با رهبری ولسر- موست و با حمایتی استوار از سنتهای والای هنری، توسعه تحصیلی و خدمات اجتماعی، آغاز نمود.
۱ نظر