گفتگوی هارمونیک
در آوریل ۱۹۷۲ وائوگن مجموعه آهنگهایی را با نوشته، مدیریت و رهبری مایکل لگراند (Michel Legrand) ضبط کرد. وائوگن همچنین قطعه “زندگی در ژاپن” (Live in Japan) که آلبومی با کنسرتهای زنده در توکیو بود در سپتامبر ۱۹۷۳ ضبط کرد. باب شید آهنگ “فرستادن دلقکها” با اشعاری از استیفان ساندهیم (Stephen Sondheim) را به وائوگن پیشنهاد داد که این آهنگ از آن پس به نوعی امضای او پس از آهنگ “شفیقانه” که همواره در اجراهای سولوی او وجود داشت، بدل شد.
متاسفانه در سال ۱۹۷۴ همکاری وائوگن با مین استریم، قطع شد و او تا سه سال بدون هیچ گونه قراردادی برای ضبط ماند. در سال ۱۹۷۴ وائوگن برای رئیس جمهور آمریکا جرالد فورد (Gerald Ford) و رئیس جمهور فرانسه ژسکارد د استینگ (Giscard d’Estaing) در کنسرتی خصوصی برای آندو اجرا داشت. در سال ۱۹۷۴ میکائل تیلسون توماس (Thomas Michael Tilson) رهبر فیلارمونیک لس انجلس، از وائوگن دعوت کرد تا در تمام مجموعه گرشوین که او برنامه ریزی کرده بود، به همراه این ارکستر در تالار هالی وود بول شرکت کند.
بشنوید قسمتی از “فرستادن دلقکها” را با صدای وائوگن
علاوه بر ارکستر، نوازندگان دیگری او را همراهی می کردند؛ پیانیست جاز دیو گروسین (Dave Grusin)، ری براون (Ray Brown) دبل بیس، شلی مانه (Shelly Manne) درام و بیل پرکینس (Bill Perkins) به همراه پته کریستلیب (Pete Christlieb) ساکسیفون که مجموعه کنسرتهای موفقیت آمیزی بود و توماس و وائوگن هر دو از این همکاری خوشنود بودند، آنان اجراهایشان را در نیویورک در سالهای ۱۹۷۵ و ۷۶ در سرتا سر آمریکا ادامه دادند. این کنسرتها برای وائوگن که همواره آرزو داشت به همراه ارکستر بخواند، بسیار رضایت بخش بود و او بدون توماس به همراهی با ارکستر تا پایان دهه ادامه داد. در سال ۱۹۷۷ وائوگن روابط حرفه ای و شخصی خود را با فیشر به پایان رسانید.
وائوگن رابطه ای را با وایموند ریید (Waymond Reed) نوازنده ترمپت آغاز کرد. ریید به عنوان تروپت نواز و کارگردان موسیقی با وائوگن همکاری می کرد و در سال ۱۹۷۸ همسر سوم وی شد. در سال ۱۹۷۷ تام گای (Tom Guy) فیلمساز جوان و تولید کننده تلویزیونی، در سفرها وائوگن را همراهی می کرد و ضبطی از مصاحبه با هنرمندان بسیار زیادی که درباره وائوگن صحبت کردند و فیلمبرداری از کنسرتهایش و همچنین از پشت سن، را انجام داد.
بشنوید قسمتی از “داستان عشق” را با صدای وائوگن
۱۶ ساعت فیلم از این مجموعه به مستندی یک ساعت و نیم تبدیل شد به نام “به خورشید گوش بسپار” (Listen To The Sun) که در ۲۱ سپتامبر ۱۹۷۸ برای اولین بار در تلویزیون نیوجرسی پخش شد اما این مستند هیچ گاه به طور عمومی عرضه نشد. در پائیز ۱۹۷۷ نورمن گرانز (Norman Granz) از کمپانی خود، پابلو، قراردادی را برای ضبط با سارا وائوگن بست که بعد از سه سال این اولین قرارداد ضبط وائوگن بود.
اولین آهنگ ضبط شده وی به همراه این کمپانی “من عاشق برزیل هستم” است با موسیقی دانان برجسته برزیلی در ریو-د-جانیرو (که منتخب جایزه آلمان نیز بود). سارا در همان سال مجموعه آهنگهای بیتل ها را به همراه موسیقی پاپ معاصر و با برچسب ضبط های آتلانتیک ضبط کرد و در سال ۱۹۸۱ عرضه شد. پنج آلبوم به دست آمده از همکاریش با ضبط پابلو؛ “تا چه زمان می خواهد ادامه داشته باشد؟” در سال ۱۹۸۷ کوارتت هایی با پیانیست اسکار پترسون (Oscar Peterson)، گیتاریست جو پس (Joe Pass)، نوازنده بیس ری برون (Ray Brown) و نوازنده درام لوئیز بلسون (Louis Bellson)، دو آلبوم “کتاب شعر دوک الینگتون” در سال ۱۹۷۹، “دلقک ها را اعزام کنید” سال ۱۹۸۱ به همراه ارکستر کوئنت بیسی (Count Basie) و آلبوم سال ۱۹۸۲ “دیوانه و پریشان” کوارتت به همراه رولاند هانا (Roland Hanna) پیانو، جو پس گیتار، اندی سیپکینز (Andy Simpkins) بیس و هارولد جونز (Harold Jones) درام. در سال ۱۹۸۱ وائوگن و ویموند، همسر سومش، از هم جدا شدند!
در دهه ۱۹۸۰ وائوگن فعالیتهای فراوانی داشت و جوایز بسیاری کسب کرد، وی به عنوان یک زن برجسته موسیقی جاز آمریکا شناخته شد. در تابستان ۱۹۸۰ وائوگن جایزه CBS را دریافت کرد. اجرای برنامه گرشوین (Gershwin) به همراه ارکستر سمفونی نیو جرسی در سال ۱۹۸۰ از شبکه PBS پخش شد و جایزه سال ۱۹۸۱ را برای وائوگن به ارمغان آورد.
اجرای برنامه گرشوین با رهبری مایکل تیلسون توماس و ارکستر فیلارمونیک لوس انجلس، جایزه ستاره آلمانی بهترین خواننده جاز، را از آن خود کرد. وائوگن در سال ۱۹۸۵ جایزه: “قدمهای شهرت در هالی وود” را دریافت کرد. در سال ۱۹۸۸ وی به تالار افراد برجسته موسیقی جاز راه یافت. بعد از قرادادش با پابلو، ضبطهای استودیوی محدودی داشت.
وائوگن در سال ۱۹۸۴ در آلبوم “ساعت ۲ صبح کافه بهشت بری مینلو” به عنوان خواننده میهمان حضور یافت که برنامه ای شامل آهنگهای اصیلی از موسیقدانان جاز بود. در سال ۱۹۸۴ وائوگن در یکی از عجیب ترین پروژه های زندگیش شرکت کرد، “این سیاره زنده است، بگذارید زندگی کند” قطعه ای سمفونیک ساخته آهنگساز تیتو فونتانا (Tito Fontana) و سانته پالومبو (Sante Palumbo) با ترجمه ایتالیایی از اشعار کارول وتیلا (Karol Wojtyla).
ضبط آن در آلمان با ترجمه انگلیسی از نویسنده ژنه لیز (Gene Lees) انجام و با برچسب کمپانی شخصی خود لیز عرضه شد. در سال ۱۹۸۶ وائوگن دو آهنگ “صحبت شادمانه” (Happy Talk) و “بالی های” (Bali Ha’i) را خواند و ضبط کرد. آلبوم پایانی وائوگن “داستانهای برزیلی” (Brazilian Romance) بود با آهنگسازی سرجیو مندس (Sergio Mendes) است که در سال ۱۹۸۷ در نیویورک و دتریوت ضبط شد.
در ۱۹۸۸ وائوگن در آلبوم نغمه سراییهای کریستمس با گروه کر مورمان تایرناکل (Mormon Tabernacle) و ارکستر سمفونی اوتا، هنر خوانندگیش را به اجرا گذاشت. در ۱۹۸۹ “کوئنسی جونز” (Quincy Jones) آخرین آلبوم استودیوی خود را به همراه فیتز گرالد ضبط کرد. وائوگن در ضبطهای ویدیویی نیز از سالهای ۱۹۸۰ شرکت داشته، زندگی او در سالهای ۱۹۸۳ و ۸۴ تصویر برداری شده و روند کار و مشارکت وی را با دیزی گیلسپی (Dizzy Gillespie) و ماینارد فرگوسن (Maynard Ferguson) نشان می دهد.
وی جایزه گرشوین را نیز دریافت نمود. در سال ۱۹۸۹ سلامتی وائوگن به خطر افتاد، با آنکه او سعی می کرد اجازه ندهد بیماری به اجراهایش صدمه ای وارد کند اما مجموعه کنسرتهایش در اروپا را در لغو کرد. در زمان اجراهایش در کلوپ جاز در نیویورک در همان سال، مبتلا به سرطان ریه تشخیص داده شد و آنقدر بیمار بود که قادر نشد تا پایان مجموعه اجراهایش در مکانهای عمومی حضور یابد.
وی برای شیمی درمانی به خانه اش در کالیفورنیا بازگشت و ماههای آخر زندگیش را در بیمارستان و خانه سپری کرد. آرزو داشت زمان مرگش در خانه باشد و سرانجام در غروب سوم آوریل ۱۹۹۰ در خانه اش در حالی که برنامه تلویزیونی که دخترش در آن حضور داشت را تماشا می کرد، چشم از جهان فرو بست. مراسم عزادای او در کلیسای باپتیس نیوجرسی برگزار شد، کلیسایی که خود در کودکی به آنجا می رفت و در قبرستان بلومفیلد به خاک سپرده شد. روز ۲۷ مارچ در سال ۲۰۰۳ به عنوان روز “سارا لوئیز وائوگن” در شهرهای سن فرنسیسکو و کالیفورنیا نامیده شد.
۱ نظر