گفتگو با جاشوآ بل (۱)

مطلبی که در پیش رو دارید گفتگویی است با جاشوآ بل (Joshua Bell) ویولنیست مشهور آمریکایی که توسط لائوری در ۷ اکتبر ۲۰۰۹ ساعت ۶:۳۴ شب، انجام شده است.

حتی افرادی که علاقه فراوانی به موسیقی کلاسیک ندارند جاشوآ بل را می شناسند، شخصی که با اجرای چند سال گذشته اش در ایستگاههای مترو واشنگتون، موج جدیدی را آغاز نموده! هم اکنون این ویولنیست ۴۴ ساله است، دارنده جوایز فراوان، بیش از سی آلبوم و اجرا در کنسرتهای بیشمار در سرتاسر دنیا… وا این موفقیت ها را در کتاب زندگی حرفه ای خود ثبت کرده است؛ هفته گذشته قبل از اجرای “برنامه امشب” به همراه کونان اُبرین (Conan O’Brien) وقتی را در اختیار من قرار داد تا با او گفتگویی داشته باشم.

آلبوم جدید شما “جاشوآ بل در خانه به همراه دوستان” نام دارد با حضور؛ استینگ، کریس بوتی (Chris Botti)، کریس تیله (Chris Thile)، گروه تیمپو لیبره (Tiempo Libre)، ادگار میر (Edgar Meyer)، کریستین چنوویث (Kristin Chenowith)، سم بوش (Sam Bush)، جاش گروبن (Josh Groban)، فرانکی مورنو (Frankie Moreno)، ناتان گان (Nathan Gunn)، رجینا اسپکتور (Regina Spektor)، دیو گراسین (Dave Grusin)، کارل کراینهوف (Carel Kraayenhof)، مایکل مارشال (Mike Marshall)، آنوشکا شانکار و مارفین هاملیش (Marvin Hamlisch). درباره این آلبوم بیشتر توضیح دهید، نمی دانستم شما دوست دارید سالن کنسرتی در خانه خود داشته باشید…!

همیشه دوستان را به خانه ام دعوت می کنم و در کنار یکدیگر می نوازیم، به طور غیر رسمی، هر کسی ساز خود را می آورد و مینوازد و دیگران اطراف ما می نشینند و گوش می سپارند. آنان از گوش دادن به موسیقی به این شیوه لذت می برند. بنابراین زمانی که خانه ام در منتهتن را بازسازی کردم نقشه ام آن بود که فضای کوچکی برای اجرای کنسرت در آن بسازم، همچنین پرده تئاتری نیز دارم که حسی از فضای نمایش را به آن می افزاید.

من تازه به خانه ام نقل مکان کرده ام و چند شبی را در این فضا به نواختن پرداختیم، امیدوارم اجراهایمان جدی تر و منظم تر شود حتی تبدیل به کنسرتهای برای امور خیریه شود.

آیا شما همسایگانی ندارید که از سر و صدا ناراضی باشند و اعتراض کنند؟

نه (با خنده)، من در طبقه بالای این آپارتمان زندگی می کنم و کاری که انجام دادم؛ گذاردن سطحی در کف اتاق که صدا را می گیرد است! بنابراین مشکل بیرون رفتن صدا نداریم.

گمان می کنم کنسرت خانگی در اصل چیزی است که موسیقی بدان منظور به وجود آمده!

البته، بسیاری از موسیقی های سالنی بر اساس همین قانون نوشته شده اند، من دوستانی دارم که موسیقیدان نیستند و به تالار کارنگی می آیند تا نواختن مرا بشنوند، اما زمانی که به خانه من می آیند و همان افراد را در حال نواختن می بینند، باز موسیقی جدیدی را تجربه می کنند.

کار کردن با افرادی که در این آلبوم حضور دارند چگونه است؟ برای مثال نواختن به همراه استینگ را چطور تجربه کردید؟ شما تمام ستارگان را در یک جا جمع کرده اید، چگونه به این ایده رسیدید؟

تا آن زمان هیچ گاه با استینگ ننواخته بودم، اما کنسرتی داشتیم که او نامه هایی از شومان را می خواند و من می نواختم…

اخیرا آن را بر روی DVD ضبط کرده.

من در آن اثر ضبط شده نبودم اما اجراهایی با هم داشتیم و در آنجا بود که او را ملاقات کردم و با او آشنا شدم. من به تعداد محدودی موسیقی راک از دهه ۸۰ گوش داده ام، “پیدایش” (Genesis) و “پلیس” آثار راکی بود که بسیار دوست داشتم. می دانستم استینگ به ظرافتهای موسیقی کلاسیک علاقمند است. از او پرسیدم آیا تمایل دارد در این آلبوم حضور یابد و او گفت: “بله”. نمی دانستیم دقیقا چه اثری از کار درخواهد آمد، عقیده من اجرای یکی از آهنگهای راک خود او بود اما بعد به این نتیجه رسیدیم که آثار آهنگساز جان داولند (John Dowland) که خود استینگ آنان را اجرا کرده بود را برای ویلن آماده کنیم. من واقعا هیجان زده و مشعوف از همکاری با او بودم، او به درستی و با وزن می خواند… (می خندد) واقعا استاد است.

در طرف دیگر، شاهد حضور نوازنده جوان ماندولین کریس تیل هستیم.

دوستی من با نوازنده بیس؛ ادگار میر بسیار قدیمی است، ۱۰ سال پیش آلبومی با هم داشتیم به نام “سفر کوتاه به خانه” و در کنار او، مایکل مارشال و سم بوش تجربه ای فوق العاده عالی را کسب کردم. ادگار تمام موسیقی را نوشته بود و ما همانند گروههای راک به نقاط مختلف با اتوبوس سفر می کردیم. بنابراین، این آلبوم بار دیگر شانسی بود که چهار نفر ما را کنار هم جمع کند. کریس تیل را ادگار به من معرفی کرد، من رفتم و به نواختن او گوش دادم، شگفت آور بود. به درخواست من ادگار قطعه ای برای او و من نوشت.