۱ ۰ ۲ ۰ ۲ ۰ ۲ ۱ ۰ ۲ ۰ ۲
طرح های پیچیده تر، سنجش نتایج آزمایش های شنوایی بر تأکید را به کار می گیرد. پاوِل و آکِرمَن پی آیندهای متشکل از صداهای یکسان را مطالعه کرده اند (Povel and Okkerman 1981). صداهای مجزا از نظر ادراکی تمایل دارند نشان دار (یا مؤکد) باشند اگر:
۱- نسبتاً منفرد باشند
۲- صدای دوم از یک خوشه ی دوتایی باشند
۳- در شروع یا پایان یک تسلسل (شامل سه عنصر یا بیشتر) باشند
برای مثال، ریتم نشان داده شده در شکل ۶ را در نظر بگیرید، که طرح کشش سنجی برآون را با طرح تأکید سنجیِ پاوِل مقایسه می کند. همراه با نت نویسی دودویی، این ها نمونه هایی هستند از آنچه جونْز الگوهای در زمان می-نامد (Jones 1990): پی آیندهایی که عنصر به عنصر در گردشِ زمان تعریف می شوند.
شکل ۷. سه تابع نشان گر سه ریتمِ A، B، و C به صورت عناصری از یک طبقه ی هم ارزی مشابه تحت عملگر انتقال شناسایی می شوند.
۱.۵. نت نویسی تابعی
نت نویسی دودویی می تواند در قالب توابع ریاضی نیز ترجمه شود. این نوع نت نویسی که احتمالاً از انتزاعی-ترین نت نویسی ها باشد، در عین حال به ریاضی دان اجازه ی تشریح ویژگی های معینی را از الگوهای تکرارشونده (یعنی، ریتمی) می دهد. ابتدا فرض کنید که یک ریتم مورد مطالعه (یا سلول ریتمی) وجود دارد که ریتم بر آن بنا شده است و فرض کنید اعداد صحیح □ نقاط زمانی را در سلول ریتمی برچسب گذاری می کند. پیروِ هالْ، تابع
به صورت زیر تعریف می شود (Hall and Klingsberg 2004):
برای تمامی مقادیر
صادق باشد. کوچک ترین مقدار p دوره ی تناوب ریتم نامیده می شود. یک دور ریتمی به صورت طبقه ی هم ارزی از تمامی توابع متناوب f با دوره ی تناوب p مُدوله شده با عملگر انتقال s، یعنی
تعریف می شود.
۱ نظر