گفتگوی هارمونیک
در سال ۱۹۲۱ ارکستر فیلارمونیک با ارکستر سمفونی ملی نیویورک یکی شدند. با ترکیب این دو ارکستر، فیلارمونیک رهبری هلندی به نام ویلم منگل برخ (Willem Mengelberg) را منسوب کرد. برای فصلهای ۱۹۲۲ تا ۱۹۲۳ استرانسکی و منگل برخ رهبری ارکستر را به طور مشترک بر عهده داشتند، اما استرانسکی بعد از پایان یک فصل مشترک آنجا را ترک کرد و منگل برخ برای مدت نه سال رهبری اصلی ارکستر را در میان دیگر رهبران بر عهده داشت از جمله؛ برونو والتر (Bruno Walter)، ویلهم فورت وانگلر (Wilhelm Furtwängler)، ایگور استراوینسکی (Igor Stravinsky) و آرتور توسکانینی (Arturo Toscanini). در این دوره، فیلارمونیک اولین ارکستر آمریکا بود که سری سمفونیهایی را در کنسرتهای تابستانی با قیمت پائین در استادیوم لویسون، منتهتن، برگزار کرد.
در سال ۱۹۲۰ ارکستر، هنری هادلی (Henry Hadley) را استخدام کرد و وظیفه “آمریکایی سازی” ارکستر را به او سپرد. در هر یک از کنسرتهای که هادلی به همراه ارکستر برگزار می کرد حداقل یک اثر از آهنگسازی آمریکایی در آن اجرا می شد.
در سال ۱۹۴۲ کنسرتهای افراد جوان به سری کنسرتهای قابل توجه کودکان زیر نظر پیانیست، آهنگساز و رهبر آمریکایی ارنست اشلینگ (Ernest Schelling) بسط یافت. این مجموعه کنسرتها نمونه ای برای کنسرتهایی از این دست در سرتاسر کشور شد و محبوبیت آن تا حدی بالا رفت که در هر فصل ۱۵ کنسرت توسط کودکان تا پایان دهه برگزار شد.
منگل برخ و توسکانینی هر دو فیلارمونیک را در انجام ضبط آثار برای کمپانی ماشین سخنگوی ویکتور رهبری کردند که این اولین اقدام برای ضبط در استودیو بود و سرانجام در تالار کارنگی با ضبطهای الکتریکی بهبود یافت. همه ضبطهای الکتریکی برای کمپانی ویکتور تنها با یک میکروفون انجام می شد که اغلب در بالا یا کنار رهبر جا سازی می شد، فرایند راه اندازی سیستم پخش اینگونه ضبطها که از طریق گرامافون انجام می شد “ارتوفونیک” نام دارد. در سال ۱۹۳۶ کمپانی ویکتور برای به دست آوردن تولیداتی بهتر شروع به تجربه های جدید از طریق چندین میکروفون کرد.
در سال ۱۹۲۸ آخرین و مهمترین ترکیب فیلارمونیک نیویورک انجام شد و آن به همراه اجتماع سمفونی نیویورک بود. به عقیده کلارنس مکی (Clarence Mackay) با ترکیب این دو ارکستر، ارکستر فیلارمونیک نیویورک می تواند بزرگترین ارکستر اگر نه در جهان اما در کشور آمریکا باشد. در سال ۱۹۳۰ آرتور توسکانینی سفری را به اروپا ترتیب داد، خود وی ارکستر را در این کنسرتها رهبری کرد و شهرت بین المللی فراوانی برای فیلارمونیک کسب کرد. در همان سال رادیوهای ملی پخشهای خود را آغاز کردند این پخشها بدون وقفه تا ۳۸ سال ادامه یافت. ارکستر در سال ۱۹۳۰ برای اولین بار از کانال CBS در کنسرتی در تالار کارنگی شنیده شد.
بعد از تلاش ناموفق در استخدام رهبری آلمانی ویلهم فورت وانگلر، رهبری انگلیسی جان باربیرولی (John Barbirolli) و رهبری لهستانی آرتور رودزینسکی (Artur Rodziński) جایگزینانی برای توسکانینی در سال ۱۹۳۶ بودند. در همان سال باربیرولی رهبری اصلی ارکستر را بر عهده گرفت، سمتی که آنرا تا بهار ۱۹۴۱ برعهده داشت. در سال ۱۹۴۳ رودزینسکی که در کنسرتی در تالار کارنگی ارکستر را رهبری کرد، به عنوان کارگردان موسیقی فیلارمونیک برگزیده شد.
وی در حالی که شنوندگان بسیاری از شبکه رادیویی CBS در سرتاسر کشور آن کنسرت را دنبال کردند، کنسرت غروب یکشنبه فیلارمونیک را رهبری کرد. زمانی که ایالات متحده آمریکا وارد جنگ جهانی دوم شد آرون کوپلند (Aaron Copland) قطعه چهره لینکولن (A Lincoln Portrait) را به درخواست رهبر آندره کوستلانتز (Andre Kostelanetz) برای فیلارمونیک ساخت به منظور ادای احترام و اظهار تاسف به دلیل جنگ در کشور. در سالهای ۱۹۴۰ فیلارمونیک با کمپانی ضبط کلمبیا، مجموعه ضبطهایی را انجام داد.
بسیاری از کنسرتهای این فصل در تالار لیدرکرانز برگزار شد، این ساختمان پیش از آن به مرکز فرهنگی موسیقی آلمان تعلق داشت. بعدها کمپانی ضبطهای سونی مجموعه کنسرتهای فیلارمونیک به رهبری سر توماس بیکام (Thomas Beecham) را دیجیتال و بر روی Cd عرضه کرد.
۱ نظر