گفت و گو با جان کیج (۱۰)

کربی: من فکر می کردم که هیچ رابطه فکری وجود ندارد؛ نه منطقی بود و نه غیر منطقی.

کیج: ثابت کردن آن خیلی دشوار است. در هپنینگز کپرو درباره کوهستان یک کار سمبولیک درباره یک دختر وجود دارد…

کربی: درباره آن قطعه با شما موافقم زیرا من تلاش کردم آن را در مقدمه هپنینگز توضیح دهم. به نظر من بخش زیادی از دِ کورت یارد (The Courtyard) یک تئاتر غیر منطقی است تا یک هپنینگ.

کیج: و مادر زمین (The earth mother). به نظرم این کار ایجاد رابطه بین اشیا و در راستای یک هدف است. اگر قرار است این کار را انجام دهیم باید بهتر از کسانی که در گذشته این کار را انجام داده اند باشد. هپنینگ ها به خاطر داشتن نوعی بی دقتی که در موردش صحبت کردیم نمی توانند این کار را بهتر انجام دهند. بی دقتی – به قول شما – از طریق «فعالیت غیر ماتریسی» صورت می گیرد. تنها راه برای اینکه اجرای خوبی از یک اثر هدفمند که دارای سمبل ها و روابط دیگری است که هنرمند در ذهنش متصور شده است ارائه دهیم، تمرین زیاد است و اجرای این اثر باید در حد امکان خوب باشد؛ به جای استفاده از یک سمبل ممکن است سمبل موثرتر دیگری بیاید. در اینجا با یک اثر کامل مواجهیم که از زمان رنسانس و حتی پیش ازآن نیز با آن آشنا بوده ایم. من فکر می کنم کاری که ما انجام می دهیم کار دیگری است و آن نیست. پس وقتی من به یک هپنینگ می روم که احساس می کنم در آن نیتی وجود دارد آنجا را ترک می کنم و ومی گویم که علاقه ای به تماشا ندارم.

من همچنین از این که در اجرای هجده هپنینگ در شش پارت (Eighteen Happenings in Six Parts) از ما خواسته شد که از یک به اتاق دیگر برویم خوشم نیامد. هرچند فعالانه در سیاست مشارکت نمی کنم اما از محتوای سیاسی هنر آگاهم و آن هم پلیس ها را در بر نمی گیرد. فکر می کنم همه ما می دانیم که آنارشی کاربردی نیست؛ جنبش دوست داشتنی آنارشیسم فلسفی در ایالات متحده که فعالیت زیادی در قرن نوزدهم انجام داد سرانجام از هم پاشید زیرا ایده های آن در مراکز پرجمعیت کاربرد نداشتند.

به زندگی خودمان نگاه می کنیم، به لحظه ها، فضاها یا زمان های آنارشی، یا هر آنچه که دوست دارید نامش را بگذارید، نگاه می کنیم و سپس چیزهایی که من خیلی بهشان علاقه دارم – آگاهی، کنجکاوی و غیره- نقش بازی می کنند. در مواقع سازمان دهی شده یا محتسب دیده نیست که این اتفاقات رخ می دهند.